“Një tjetër shpirt më ka veshur
tek arratisej
nga plehërat…”
Uji. I pafund dhe i kristaltë, me fshehtësinë dehëse të bimëve nënujore, me
pleksjen e ngjyrave, me muzikën shpirtërore të një tjetër bote. Uji i pafund
dhe unë, që kam humbur një tokë dhe që kam humbur edhe një jetë.
Uji dhe dashuritë e mia të vrara, të shkulura
nga palca ime, duke më hapur nga një tjetër petal në lotusin e dritës.
Uji dhe dehja e një virgjërie të mbytur çdo
ditë e nga pak, çdo çast e nga pak, në pakte verbues e dalldisës, dhe dehja ime
jotokësore, dhe çmeritja ime ndaj kaq shumë pastërtie, ndaj kaq dashurie që më
rrënon e më ngre në këmbë të fëmijëruar,
që nuk m’i shter lëngjet e së gjelbrës në
deje.
Uji dhe unë, shtrirë në një varkë të vjetër,
lakuriq e me fytyrën symbyllur ndaj qiellit ku ngjyrat dihatin për t’u fikur në
natë. Dhe shuplakat e mia të hapura, dhe muzika e pianos që pikon mbi mua, dhe
pikat që janë herë gjak i perëndishëm, herë lot i perëndishëm, herë lutje të
miat të shndërruara në gjak e lotë të perëndishëm.
Shuplakat e mia, dhe kalimi mes tyre i ajrit,
mbrëmjes, jetës sime.
Uji, dhe kaq pak vetmi prej njeriu, dhe kaq shumë muzikë prej shenjti. Dhe prapë uji, i mbështjellë me mjegullën e një malli të pathënshëm, që më vegohet vetëtimthi mbi muranën e ngrirë e pa gdhendje të ditës, dhe unë që them: “Shpirt…”