Alda Bardhyli: Të shkruash në rumanisht dhe të mendosh në shqip, sa e lehtë është për një shkrimtar?
Ardian-Christian Kyçyku: Në rastin më fatlum, ai që mendon në një gjuhë dhe shkruan në tjetrën, nuk i kapërcen caqet e një përkthyesi dhe s’para ka aq lidhje me krijimin letrar, se sa me përhapjen e tij. Librat i shkruaj në gjuhën e tyre, domethënë në gjuhën në të cilën mendoj kur i shkruaj.
Alda Bardhyli: Tashmë jeta juaj është zhvendosur në Rumani. Mund të na flisni mbi zgjedhjen që ju keni bërë për këtë vënd?
Ardian-Christian Kyçyku: Jeta e librave të një shkrimtari, gjer edhe gjeografikisht është shumë më e gjerë se sa jeta e vetë shkrimtarit. Më duket se është harxhim i kotë kohe të flitet gjëregjatë nëse e zgjodha këtë vend, më zgjodhi ai, të dyja bashkë, apo asnjëra. Gjithsesi, Bukureshti im, - ku shpesh rrinë të gërshetuara copëza nga Pogradeci, Tirana, Prishtina, Durrësi etj, - ende më duket hapësira më e përshtatshme që të jem vetvetja. Tashmë janë rreth 17 vjet faqesh të shkruara në shqip e rumanisht, gjatë të cilëve është ngjizur ky atdhe vetëm i imi.
Alda Bardhyli: Çfarë ishte Ardiani dhe letërsia e tij para se të udhëtonte drejt Rumanisë? Mund të na rrëfeni për kohët e para kur nisët të shkruanit?
Ardian-Christian Kyçyku: Varet nga koha kur ndodh të sjell ndërmend fillimet. Nganjëherë kam përshtypjen se gjërat ishin më të qarta, më pak të mundimshme, mbështjellë nga një aromë poezie e rinie të papërsëritshme. Herë të tjera ndjej se asgjë s’ka ndryshuar në thelb, sidomos ngaqë s’më është botuar as gjysma e librave të shkruar mes viteve 1987-1991, libra që mund të “ndeshen” pa kurrfarë ndruajtjeje me ata që kam shkruar më pas. Kjo s’do të thotë se një botim i plotë do ta shformojë thelbin e gjërave. Zhvendosja ime trupore nga Shqipëria në Rumani pati për qëndër rëndese pikërisht dorëshkrimet e asaj kohe dhe pó ato dorëshkrime, - disa prej të cilave m’i solli nga Tirana im atë, - i pata dhe i kam në vend të Shqipërisë-fëminisë-malleve të pamjekueshme. Gjatë dimrit hyjnor të vitit 1985, kur shkrova tregimin e parë, m’u vegua fillimisht marrëdhënia shajnitëse mes çasteve lartues të një jete dhe pjesës tjetër të saj (orë, vite etj) që rrjedhin në heshtje e me një përkushtim plot dhimbsuri vetëm për hir të çasteve. Është diçka e tipit “nata punon për yjet, jo yjet për natën”. Mes shumë gjërash që ndryshuan qysh atëhere, njëra nuk deshi t’ia dinte as për zhgënjime, as për arritje: pamundësia ime për të besuar se njerëzit, veçanërisht shkrimtarët, çmojnë më tepër, nganjëherë për jetë a vdekje, himerat e tyre kalimtare, mllefet dhe hasmëritë e vocërra, se sa Letërsinë. Një adhurim gjithnjë e më i kulluar ndaj Letërsisë do t’i kishte vënë krejt ndryshe në lëvizje jetët tona. Përfytyroni një intelektual që e le mënjanë drurin e vet gjenealogjik dhe mburret se “ka një katragjysh në Ferrin e Dantes”. Ngjarja është e vërtetë dhe nxjerr në pah një lloj tjetër fisnikërimi të mundshëm të njeriut...