Teta Petra e dinte që nuk do të fundoseshin në det
e as nuk do të hynin verbtazi, me turirin e avionit, në ndonjë pallat të
hershëm. Nuk kishte shkollë, por nuk bënte pjesë as në hordhinë e atyre pleqve
që krekosen se kanë shkollën e jetës. Nga jeta tejet e varfër, prej nëpunësi të
papunë e të përkushtuar familjes, i pat mbetur vetëm nuhatja e saktë ndaj
vdekjes, ndoshta ngaqë nuk i trembej vdekjes dhe, njëherazi, nuk e dëshironte
si për t’u hakmerrur ndaj jetës së varfër. Romy, dhëndërri i ardhshëm, ia
shtrëngoi krahun dhe qeshi me gurgullimë:
- Nuk do bjemë, nënoke. Kam ardhur njëzetedy herë
këtu dhe kjo dëshmon se nuk do vdesim.