.JPG) |
| Photo & Copyright Iulia Enkelana |
Nuk
e dija që kisha një kockë pikërisht aty. Apo më shtrëngon ndonjë dorë e zezë,
që synon të më marrë frymën? Më dëgjon?
Po,
zemër.
Edhe
zemra kështu më përgjigjet, më ka ardhur në majë të hundës. Gjej ndonjë
ledhatim tjetër, se jemi bërë si në kasaphanë.
Po
‘shpirt’ të duket ca si shumë. Edhe mua.
Atëhere
hiqi fare dhe bjeri shkurt: po – jo, se fjalët e tepërta vijnë nga
i paudhi.
Do ngrihem të bëj kafenë. E martë është sot?
E hënë. Po pasditja e së hënës është tashmë e enjte.
Tënden e ke këtë?
Kë?
Shprehjen.
Jo, po ç’rëndësi ka?! Po të rrish të zgjedhësh se
ç’kemi tonën e ç’kemi nga të tjerët, i bje që vetëm ca po e ca jo janë
tonat. Edhe ato…
Ehe, po e jo kanë të
gjithë.
Po, por i thonë rrallë e më rrallë. Disa vdesin pa i
thënë kurrë.
Paska gdhirë. Po kur u gdhi kështu?!