Një poet ballkanas, - emri i të cilit nuk është lakuar as aq sa të zgjojë smirën e ndonjë të gjalli e as sa t’u shtjerë ndohtin të vdekurve, - po ndiqte i magjepsur rrëmujën e ca të mbyturve që dyndnin një breg deti. Ikanakë të përndjekur nga skamja, vëllamë vdekjeje, veshur me ca zhele që vështirë të shquheshin nga lëkurët, kërlesheshin mes dallgësh e pirgjesh rëre, jo sikur ta kishin dhënë tashmë frymën e mbrame, por sikur vetëm njërit syresh, po të fitonte garën, do t’i falej fryma e parë.
- Lëviz vendit, - e shtyu e shoqja.
- Nuk do të udhëtoj me ujë, - ia preu ai. As me ajër.