Zëra hua [Tregim]


Prandaj nuk u dëgjua as kuja e maçokut Zoom. Prej vitesh në lagje nuk dëgjoheshin më as të qara foshnjash, as grahma pleqsh që japin shpirt. Këta kishin arritur të besonin se, po dhe shpirt me sa më pak zhurmë, të zgjatet jeta. Nga ana tjetër, ndonëse nuk u vinte rëndë të nxirrnin goje çudira, rropateshin të vdisnin me sa më pak bujë, që të mos u bëhej qejfi fqinjëve. Tani, sidomos në të hyrë të dimrit, kur ngrica i jepte ajrit trajtën e një shurdhimi të madh, dëgjoheshin vetëm lehjet e qenve, krrokama e sorrave, cijatjet ngjethëse të zgalemave dhe ndonjë marrok a pijanec, që shfrynte e mallkonte si në ndonjë teatër ku kishin vdekur të gjithë shikuesit.

- Bota qënka ndarë tashmë në dy lloje vendesh, - nënqeshi Justini, teksa me njërën dorë u hidhte thërrime buke të mykur tri mjellmave që endeshin buzë liqenit, kurse me tjetrën mbante një libër të zverdhur.

- Tashmë, apo që kur është shkruar ai libër? - pyeti Lina, e motra.

- Asnjëherë nuk dihet me saktësi se kur është shkruar një libër, - ia preu ai.

- Unë di që të gjitha vendet po bëhen fshat, - tha njëra nga vajzat. - Por, nëse ai libri...

- Vende që të detyrojnë, - vijoi Justini leximin, - gjer edhe me mpirje të ngadaltë ndërgjegjeje, të besosh se gjërat do të shkojnë më mirë... dhe vende që të detyrojnë të shpresosh se gjërat nuk do të shkojnë më keq.... Libri i plotë në Bukinist