Në ditë të tilla, si ishuj të mallkuar kthjelltie, mes dy stinësh, mes dy moshash, kujtesa sikur është më tepër e shpirtit se e trurit. Dhe të kafshon nga s'e pret, dhe bindesh vetiu se je më esëll nga ç'duhet. Nuk e di sa e si duhet, mendova, por jam shumë më esëll nga ç'duhet. Isha njëzet e dy vjeç, i vetmuar sa më vinte rëndë edhe t'i bija me dorë, duke u çapitur kuturu në rrugën bri konvikteve të mjekësisë. Endesha këtej saherë më zvjerdheshin të gjitha e kur, egërsisht, më duhej të shpikja një të dashur bjonde, të kolme, që nuk dilte në takim për arsye të panjohura. Ishte mënyra më e shëndetshme për t'u kthyer xurxull në shtëpi sidomos në fillim të vjeshtës, pak para fillimit të shirave.
Po binte mbrëmja. Ajo mbrëmje e paharrueshme tiranase, me kalimtarë që duket sikur nguten të treten në hiç, me zogj të qorrollepsur, krokama, gjethe që bëhen shkrumb buzë trotuareve, me përndritje të paemërtueshme resh e copash qielli që gjithnjë më kujtonin hartat e një paqeje të pamundur. Po binte mbrëmja, mirpo në klub, falë papastërtisë së mureve dhe kupës së vetme ku strukej llampa, mbushur me mushkonja të ngordhura, kish mbërritur nata. Mbante era birrë e mykur, qoftesh që zor të gjeje me ç'mish qenë gatuar, dhe djersë pjanecësh. Tryezat e moçme, zgjyra e lavdishme e karrikeve dhe sytë e zgurdulluar e me një paqe batërdisëse të shtynin në mendimin se klubi i ngjante një ndërgjegjeje të vrarë. Të vrarë e të pakallur, qesha me vete. Mbase prandaj ndihesha më i pamëkat, më i lehtë shpirtërisht.
Mora një dopjo ponç dhe zura vend në një tryezë pranë dritares. Nuk kishte ç'të shihje përjashta, por ishin më të këndshme këto tryezat më këmbë, pranë dritareve nga ku s'kishe ç'të shihje, se sa tryezat ulur, në qoshet e mugëta, nën parrullat "Ç'don populli, bën Partia / Ç'thotë Partia, bën populli" apo "Diktaturë për pakicën - demokraci për shumicën".
Kutia e vjetër prej metali shkrofëtinte; hapësira ishte mjaft e ngushtë, por, si zakonisht në vendet ku mund të dehesh: befasuese. Po t'i numuroje të pranishmit, mund të betoheshe se të paktën gjysma e tyre ishin të rremë, ishin fantazma, ose kishin thjesht vetinë të mos harxhonin nga vëllimi i përbashkët. Fshatarë të rraskapitur që i pat harruar treni apo urbani i linjës, jevgj me qeleshe të kafta, ushtarë pa qafore, plaka shumëngjyrëshe që prisnin të çmalleshin me ndonjë të afërm të sëmurë nëpër spitale, nuse fshati, fatorino, burra e gra të veshur përgjysmë me pizhama. Këta ishin të sëmurët që prisnin të liroheshin dhe, derisa t'u vinte letra, përzjeheshin parakohe me gjeratoren e kësaj jete shpesh të pakuptimtë, tepër të ashpër, e megjithatë tejet të ëmbël. Si ponçi.
Dy mesoburra në pizhama ecën drejt banakut me kokën kthyer nga tryeza ime.
Porositën nga një teke konjak me kafe pa m'i ndarë sytë, me një vështrim prej punëtorësh të lumtur që tundin lulet e rreme para tribunës së 1 Majit.
Me konjakun në njërën dorë e me filzhanin e kafesë në tjetrën, erdhën drejt meje dhe më buzëqeshën.
- E lirë? - pyeti njëri. Ishte ai lloj pyetjeje që s'mund të marrë veçse pohim.
- Sa liria, - thashë.
Buzëqeshja e tyre u vak njëfarësoj. Mbase më pandehën kalec.
Vendosën gotat e konjakut dhe filxhanët mbi tryezë dhe nxorën nga një cigare "Partizani". Më bëri përshtypje që, më parë kishin vendosur gotat e konjakut e më pas filxhanët e kafesë. Aq. Nga ana tjetër, pata jetuar në mënyrë të atillë e në kthina të paprekura nga paragjykimet, dhe më tepër më kaplonte ndohti ndaj të menduarave të sëmura, se sa ndaj të sëmurëve që rasti mund t'i sillte të hanin e të pinin në një tryezë me mua, për djelmosha të rraskapitur që mund të villnin zorrët pranë këmbëve të mia, për të gjymtë e lypësa e lavira...
- Hajt, gëzuar! - uroi njëri. Të rrojmë!
- Të rrojmë, po, - ia mbajti tjetri.
Desha të shtoja "Të rroni!" me një fije humori të përzemërt, por e ndjeva shpejt se teprohej. Nga ngjyra e lëkurës së tyre mund të shquhej lehtë se vdekjen nuk e kishin fort larg. Ose, të paktën, e kishin më larg se unë. Mirpo çështja duhej shtruar ndryshe. Vdekja nuk mund të ndodhej më larg, ose më afër, siç na kumtonin dijet stërgjyshore. Vdekja kish ndryshuar, nuk qe më ajo e njëherë-e-një-kohe. Vdekja tani mund të ishte më e sigurtë për njërin e më pak e sigurtë për tjetrin. S'dihej vetëm masa e asaj sigurie. Kështu që shakatë duhej të ishin sa më të matura. Në kohëra kur treçereku i fjalëve ndalohen me ligj dhe mund të të hanë kokën, dhe kur treçereku i kuptimeve të së njëjtës fjalë janë të ndaluara tërthorazi nga po ai ligj dhe mund të të hanë pó atë kokë, shakatë duhet të jenë sa më të matura. Se vdekja ishte e sigurtë a më pak e sigurtë, por shkatërrimi, degdisja skërkave të ferrit ishte e verbër. Më e verbër edhe se vetë dashuria. Kushedi sa ndryshe do të kishin qenë gjërat sikur vdekja t'i kish pasur sytë në vend?!
- Kushedi, - ma mbajti njëri prej tyre, duke më bindur se zëri më kish dalë frerësh.
Por mbase atëhere ne do të kishim qenë ngapak të verbër.
- Nga pak... - shtoi tjetri.
E kapa veten në një zgrip të papërfytyruar të të qënit fatzi. Të mos e mbaje dot gjuhën, zërin. Domethënë: të flisje me vete me zë. Si marrokët. Kjo nuk ishte ndonjë dramë kur bëhej fjalë për ndonjërin që s'kish ç'të thoshte e nuk rrezikonte kënd. Mirpo për ata që rrezikonin të paktën veten, ishte e tmerrshme.
- Po, e tmerrshme!
Nuk kish më kuptim të ndërroja tryezë. Mesoburrat mund të mos ishin hafije. Pëshpëritej se vetëm një në katër njerëz me trutë ende në kokë ishte hafije. Mbase ne të tre ishim, falë një fatimirësie të papritur e mbase edhe të pamerituar, tre të spiunuarit e mundshëm. Kurse në secilën nga tryezat e tjera, atje ku pinin më shumë se tre veta, dy, ose edhe vetëm një, mund të ndeshja atë, përcjellësin.
- Vaftë në të s'ëmës! - shfreva. Një herë vdes burri. Apo jo?
- Urdhëro?
- Pse nuk ia operojnë sytë vdekjes? - pyeta me të qeshur. Janë gjithë këta spitale këtu...
Ata ia krisën të qeshurës. Një e qeshur që anonte njëherazi edhe nga kolla e thatë e oftikës, edhe nga çjerrja e një korbi.
- A-ha-ha! - u kollit ai më i riu. Qënke bërë bythë, djalo!
- Një me zero! - ia preu më plaku. Shkave.
Rioshi u trishtua. Nuk po merrja vesh.
- Kemi bërë një plan, - tha më i moshuari. Jemi betuar që të themi sa më pak fjalë të ndyra. Para ca kohësh, m'u bë në ëndërr sikur... Nejse. Kemi parë me sytë tona se fjalët e ndyra na e rëndojnë shëndetin.
- Nuk e paskam ditur që fjala "bythë" bëka pjesë në fjalët e ndyra, - qesha.
- S'është për të qeshur, - shtoi i moshuari. Ne kemi parë vdekjen me sy dhe dijmë ca më shumë.
- Vdekjen me sy e shohim të gjithë, - ia preva. Nejse.
- Marrim edhe nga një teke?
- Marrim.
- Më lejoni të qiras unë?
Nuk pranonin. Ata kishin punuar një jetë të tërë, ishin robtuar kantiereve e hekurudhave. Kurse unë mund të isha e shumta ndonjë student apo shofer në ndonjë ministri. Do të ndiheshin të fyer po të pranonin teken e një studenti. Do të qirasnin ata. U bë. Rioshi mori tri gotat tona dhe iu avit banakut. Princesha nëntëdhjetëkilëshe që mjekonte me pije plagët e shpirtrave dhe që duhej të mbante padyshim një të katërtën e emrave Sanije, Zana, Shpresa ose Kaliopi ia mbushi me konjak.
- Vdekja të na hajë munë, - më pëshpëriti i moshuari. Shshsht. Se mos i thuash atij, se s'dua të jemi barazim. Po s'u rrojtka pa sharë.
- S'rrohet, - thashë.
Kur rioshi u kthye i kënaqur e gotaplot në tryezë, u përpoqa t'i ngulisja në kujtesë. Ashtu kot, sa për numur. Ishin dy, në vdekje e sipër. Në vdekje më të sigurta se e imja. Qenë betuar, nën flamujt e kushedi ç'dëshpërimi, të pakësonin fjalët e ndyra, të sharat, munxosjet dhe mallkimet. Njëri ishte thatim, i shkurtër, kaçurrel; tjetri - i shëndoshë, tullac, një nga ata barkalecët e paqshëm që duket se mund të rrijnë këmbëkryq edhe në ajër. Kishin të njëjtën moshë. Se aty, në atë klub, në atë kohë, nuk mund të kishe moshë tjetër.
- Oh, aman, shikoje pak, shikoje! - hungëroi tullaci.
Kthyem kokat nga rruga. Ishte mbrëmje. Në trotuarin përkarshi, nën vezullimin e një kupe neoni, po kalonte një vajzë. Kaloi një vajzë. Kaloi me drithmën e një vegimi. Si një trill mbrëmjesh të trishtme tiranase.
- Ku, kë? - pyetën dy prej nesh.
S'u përgjigj njeri. Paskësha folur vetëm unë. E vetëm unë paskësha pasur fatin e madh ta shihja atë hyjninë që pat përshkuar me hap ëndërror trotuarin me pllaka të brejtura. M'u pështiros. Më erdhi ndoht që isha aq i vetmuar, aq i trullosur sa të mos u vija dot fre fjalëve që duheshin thënë me zë e atyre pa zë. Më erdhi ndoht e vrer që isha. Teksa dy të tjerët po flisnin rreth fatit të të sëmurëve në shekuj, nën shtete e perandorira me emër, rrasa kokën në atë si vrimë pusi që ishte kujtesa ime dhe u rropata me përgjërim të shquaja nja dy nga ato tri a katër të dashura që më pat falur fati. Ishin bërë njësh me terrin. Nuk e pata ditur se ishin aq të shijshme e të çmuara sa të zgjonin urinë e territ.
- Kështu bënin çifutët, - thoshte njëri. Burra me mend. I linin të sëmurët buzë udhës dhe prisnin. Shumica e kalimtarëve kishin kaluar të paktën një a dy sëmundje. Vinin në punë mëshirën, ndaleshin para të sëmurit në fjalë, i jepnin këshilla. Ca të tjerë u jepnin nga një kothere buke, nga një katruve me ujë...
Bluaja me mend kurmin e asaj hyjnisë. Kisha dëgjuar se gurët, drutë, lënda në përgjithësi nuk qënkej veçse dritë e mbledhur, e përqëndruar, e stivosur nën trysninë e Krijimit. Asisosj, hyjnia e disa minutave më parë, me ato vithe të kërcyera, me gjinjtë e pakontrollueshëm, me supet, me qafën, me kofshët e plota, me perin e tendosur të pantallonave, me terrin e anamesit, me ëmbëlsinë e skëterrshme të femrës ende të parrahur me vaj e gjak e kujë zhvirgjërimi - dukej njëfarë mbledhje, përqëndrim e stivosje e vetë epshit. Nën trysninë e dëshirave më të papërfytyrueshme të të padukshëmve. Të cave si puna jonë, që e vrisnim vaktin ballkanas nëpër kthina të muzgëta mejhanesh, që ia hollonim hidhërimin asaj kohe nër lëngje frymëzues e pallavra me aromë myku të fisëm nga ai i historisë, filozofisë, bejteve.
- Po sikur ajo të shpërthejë?! - pyeta qëllimisht me zë. Po kur ajo të shpërthejë?!
Nuk ma vari kush. Aty gjer edhe gazrat ndalohej të qiteshin jashtë pa leje me shkrim, jo më të shpërthente një femër aq e hijshme. E sikur ajo hyjni të shpërthente një ditë, mbase njëheresh me etjen tonë, me urinë tashmë kafshërore të lirisë, secili prej nesh do të hidhej në ajër, do të arratisej dhunshëm nga lëkurët e veta, nga ëndrrat, nga planet e koklavitur, do të gdhihej i tjetërsuar, mbase shumë më i vetmuar, Zoti e di ku e me kë...
- E kemi thënë që dashuria është një trill poetësh, - ngulmonte njëri.
- Dhe ashtu është.
- Se mos miqësia është trill ushtarësh...
- Se mos martesa është më e hajrit...
Gotat ishin zbrazur dhe duheshin mbushur. Miqtë e mi të sprovuar pranuan që atë rresht ta paguaja unë. Dhashë qindarkat e mbrame. Gotat u zbrazën më shpejt se herën e fundit. Atyre po iu shkonte ora. Nuk merrja vesh për çfarë po iu shkonte ora.
- Se mos je ndonjë i huaj, a ndonjë spiun, more... - m'ua hakërrye befas njëri prej miqve.
Mohova pa fjalë.
Por edhe po të isha ndonjë i huaj që është stërvitur në kushedi ç'qeli që ta dijë shqipen aq kulluar sa të mund të zhbirojë anëtarët e nderuar të popullit ushtar, atyre aq iu bënte. S'e çanin trapin për asgjë, për askënd. E dhisnin mu në të kujtimin e ndritur të komandantit legjendar e të pavdekshëm, që paskej vetëm datë lindjeje e jo datë vdekjeje! I bënin mutin byrosë politike me gjithë soj e sorollop. S'donin t'ia dinin kurkund as për dashurinë, fejesën, martesën, miqësinë, lirinë, vdekjen dhe varrimin. E qartë?
- E qartë si truri juaj, - ua preva.
Ia krisën të qeshurës, pastaj u ranë ca pika lot. Njëri ma hapi gojën një gisht pranë hundës dhe, mes duhmës vdekjeprurëse, - ose: jetëzgjatëse, - u nguta t'i numuroja dhëmbët, se pikërisht t'i numuroja dhëmbët më kërkoi. Mirpo e mbarova numurimin shumë më shpejt se zakonisht dhe arrita në përfundimin tronditës se nuk kishte më shumë se shtatë dhëmbë në gojë.
- Të gjithë të tjerët kanë qenë prej ari, - më gromësiu.
- E ku janë?
- Eh-e-he, - u zgërdhesh. Janë unaza, varse, medalione për gishtat e çupkave të babit, për qafat prej buajsh të dhëndurëve dhe për dhëmballët e ca birbove që kanë më tepër pushtet se unë.
Nuk gjeta reagim më të shëndetshëm në ato çaste përveçse t'i kthehesha vëllamit tjetër dhe t'i bëja me shenjë të hapte gojën.
Nuk kundërshtoi.
Numurimi nxori në pah se ky kishte pesë dhëmbë e dy dhëmballë më tepër.
- Po nuk e kam zili, - më siguroi tjetri. Të pijmë për dhëmbët e humbur!
Për çmund të pije tjetër?! Me fund.
Në klub kishte më tepër dritë se në rrugë. U është bërë shpirti verem atje brenda, mendoja me keqardhje. Duke lënë mënjanë fjalorin e tyre mjaft të pasur, isha bindur se punonin roje në ndonjërin nga spitalet përbri. Ndofta ishin intelektualë, ish-ër të aftë, që qenë detyruar të bjerreshin burgjeve të atdheut e tani nuk u kish mbetur veçse të ruanin spitalet.
- E ke vënë re sa ngjan një gojë pa dhëmbë me një vrimë muri, - po shkulej së qeshuri njëri nga rojet.
- Eh, s'është e thënë, - qesha. Ka edhe vrima më të fisme...
Ata s'e vinin në dyshim, por goja pa dhëmbë ngjante jashtë-za-ko-nisht vetëm me një vrimë muri. S'kishte rëndësi mosha dhe përbërja e murit. E as mënyra si qe hapur vrima. Vetëm ngjashmëria e jashtëzakonshme e vrimës së një muri me një gojë pa dhëmbë ia vlente. Ishim qind për qind të një mendjeje. Madje gati shprehëm me të njëjtën gojë a vrimë muri se për atë ngjashmëri u duhej folur brezave. Mirpo u duhej folur me qetësi, me paanësi e këmbëngulje proletare, me dhembshuri, tamam sikur t'u flisje me një vrimë muri.
- Gëzuar! Ta ngremë për kërshërinë e brezave që vijnë!
Në klub tani hynin e dilnin çifte, burra të veshur me kostume, - shumica ngjyrë hiri, - veteranë. Të gjithë pa përjashtim blinin pako me biskota dhe vazo me komposto kumbulle. Ndofta kish rënë sahati i shumëpritur kur të afërmit fitonin të drejtën të hynin nëpër fjetore e të çmalleshin me të sëmurët e tyre.
- Ec, - tha njëri nga ne të tre. Të thajmë edhe një teke, se vajti vonë.
- Po të ketë mbetur gjë pa sqaruar, takohemi nesër, - shtoi tjetri. Apo s'ke kohë nesër?
- Kohë?! - u çmerita. Si, or, s'paskam?! Po unë vetëm kohë kam. Unë s'kam asgjë tjetër veç kohës.
Shterëm edhe nga një teke nga ato të defterit. Para se të braktisnim klubin, te treve na u kthye mosha e vërtetë. Më theri zemra, se m'u duk vetja më i plakuri. Dhe kisha aq kohë përpara, pas, rretherrotull, sa që ishte paradoksale të mund të plakesha para, pas apo rretherrotull dikujt tjetër.
Më i moshuari prej tyre hapi derën kujisëse të hapësirës së bekuar, nxori kokën jashtë, shqyrtoi hapësirën armiqësore që na kish zënë pritë me mëni, pastaj bëri shenjë se mund të dilnim. Dolëm si mbi vezë. Tjetri më mbulonte krahët dhe shpinën. I moshuari më siguroi me zë të ulët se do të më ndihmonin të isha jashtë çdo rreziku. Ishim vëllamë të vërtetë tash e mbrapa. Kishim pirë nga e njëjta pije e sidomos nga të njëjtat gota. Ia kishim hapur zemrën e shpirtin shoshoqit, duke vënë shpirtin me në krye kokën në rrezik. Më siguruan se e dinin rrugën edhe symbyllur. Edhe të vdekur e dinin. Ishte fjala për një vrimë muri, ku mund të hynte një njeri i vetëm. Prandaj na u desh të hynim një nga një. I pari hyri dhe doli matanë i moshuari. Na bëri shenjë se mund të hynim e të dilnim shëndoshë e mirë. I dyti pata nderin të hyja unë. Hyra e dola shëndoshë e mirë, duke u betuar me vete se, po të kish qenë barku i simëje kjo vrimë, nuk do të kisha dalë kurrë, as edhe i vdekur, matanë. Po me vinte për të vjellë, kur ata më rrahën supet me dhembshuri dhe më treguan me gisht një vrimë tjetër muri, në krahun e majtë të kopështit. Ngjante sa s'bëhet me një gojë pa dhëmbë. Eca këmbadoras drejt asaj goje, hyra, dola në anën tjetër shëndoshë e mirë, me një betim më të furishëm në gjuhë, por s'mbaja mend me çfarë lidhej betimi. Pionier isha bërë e ç'bërë me kohë. Besnikëri të përjetshme pata blatuar qëkuri. Se do të luftoja gjer në pikën e fundit të gjakut - isha betuar. Vetëm se do të luftoja gjer në pikën e fundit të spermës nuk isha betuar. Vrimat e tjera i gjeta vetë, me nuhatjen e një qeni kufiri. Pas një vrime u gjenda në një bahçe me hurma, portokallë e limonë. Më erdhi të ulesha këmbëkryq mes trungjeve, të çmallesha një copë herë më aromën e tokës së lagur, të hurmave, të gjetheve të limonit. Por nuk kisha kohë, se mund të më kapnin. Pas një vrime tjetër, u gjenda në një rrugicë të hershme tiranase, diku mbas një pallati pesëkatësh me tulla të bardha. Kalldrëmi ishte rralluar me shpejtësinë e dhëmbëve të një plaku; muret e lartë prej qerpiçi mezi mbaheshin. Ju zënçin muret e kësaj mbrëmjeje, mallkova në përgjithësi, duke qenë i sigurt se, në aq dhembje e mahnitje kryekëput shqiptare, dikur, mallkimi nuk do të shkonte kot, para a mbrapsht në kohë, rretherrotull. Mallkova pa ndjerë pendesë, pa u ndjerë sadopak mëkatar, njëlloj sikur një kor me shpirtra qëniesh magjike, që i patën ngritur ata mure me mundin e një jete të tërë, të kishin shfryrë mllefin përmes gojë sime, ku hëpërhë nuk mungonte asnjë dhëmb, asnjë dhëmballë. Ndoshta ngaqë asnjë dhëmballë e asnjë dhëmb ende nuk ishte prej ari.
Pas një vrime tjetër, rrugën ma preu një grua shtatlartë që ngutej të derdhte plehërat. Sa qënka plakur, e gjora, mendova. Kisha bindjen se ishte hyjnia që më pat lënë pa frymë në klubin rrëzë spitaleve. Plaka hapi me njëfarë neverie kapakun e kazanit të plehërave dhe u tërhoq mbrapa si ndonjë luaneshë, se fëmijët trazavaçë, nganjëherë, për qyfyre, mbyllnin nëpër kazanë ndonjë mace. Dhe macet, kur i mbaje mbyllur ashtu, gjer edhe në bollëk të ëndërruar, çakërdiseshin.
Askush s'kishte mbyllur ndonjë mace në atë kazan. Plaka flaku brenda qesen me plehëra dhe iku. Nuk u plake më kot kaq shpejt, iu drejtova me vete. Të plaku syri i botës, syri i dëshiruar dhe i dëshpëruar. Kapërceva vrimën pasardhëse dhe ndala në oborrin e një kopështi fëmijësh. S'pipëtinin as kujtimet. Ec më tutje, i graha vetes, ti je djalë me mend në kokë, nuk ke kohë, ke aq gjëra për të mësuar, ke aq të fshehta e mençuri për t'u përcjellë brezave që vijnë, mos u ndal, ec më tutje, ec edhepse vrima e parë që kapërceve dilte në oborrin e spitalit onkologjik, mos u ndal edhepse vëllamët me të cilët pive nga i njëjti lëng e nga të njëjtat gota ishin kancerozë në gradë të fundit, ec edhepse ato kangjella të trasha qënkan të dritareve të çmendinës, afërmendsh, muret e burgut nuk kanë vrima, ose edhe në kanë ndonjë vrimë, atje brenda të pret një qen, të pret një roje, dhe ke për të hyrë drejt e në gojën me dhëmbë të hekurt të shtetit - dhe vazhdova të ecja më tutje, të mos ndalesha, të kapërceja vrimë pas vrime, t'i jepja zemër vetes nëpër rrugicat e padukshme të këtij kryeqyteti kaq të vogël, kaq të kursyer në hapësira e ku të duhej megjithatë një zemër jashtë-za-ko-nisht e madhe, ose jashtëzakonisht e vogël, derisa muret dhe vrimat e tyre mbaruan. Atëhere më ra ndërmend se nuk dija nga ç'lloj sëmundjeje vuanin vëllamët e mi të disa orëve më parë, të disa viteve më parë, që të mund të zbuloja nëse ma kishin ngjitur, që të pyesja ndokënd nëse filan sëmundje ngjitet ashtu, thjesht duke shkëmbyer kupën me një të sëmurë. Pikat e para të shiut më gjetën në rrugë drejt shtëpisë, larg vrimave dhe mureve prej qerpiçi, duke çarë mes baltës së katragjyshërve e duke u munduar të mos lëndoja, - e aq më pak të plasja, - me thembër ndonjërën nga shumë flluckat e makthit dhe mallkimeve të tyre.