Vox Dei

Unë e shkurtoj kohën time dhe jetën ndër dhembje, sherre e vogëlima, për një krodhe bukë, për një grimë Të Vërtete, për ndonjë kacidhe. Kurse ju, bijtë e mi të zgjedhur, – falë ju qofsha përjetë! – jeni gati të vdisni për mua, dhe përballni me aq mund e therrori të gjitha betejat për sqarimin e doktrinave, për ngadhnjimin e parimeve, për daljen në shesh të ndyrësive që bëhen në kurrizin tim etj, etj, etj.

Unë e çoj jetën në harrim e vetmi, por më dhemb vuajtja juaj. Nuk gjej kaherë një mjet, një mënyrë, një gjë a shpirt, me të cilin t’ju shpërblej e të mos u mbetem hua.

Shpesh më vjen t’u përgjërohem: “Po bëni edhe ju ndonjëherë si ne vdekatarët e paemër, se janë kohëra kur mashat kujtojnë dhe sillen si të jenë duar: grinduni edhe ju për pak bukë, për ndonjë kockë, për ndonjë kacidhe, dekoratë a lëvdatë. Vidhni ndonjë gjë, tradhtoni ndonjë mik a të afërm, shpifni ndonjë gjë, me shkrim a me gojë, ngulni ndonjë thikë pas shpine, shkelni ndonjë betim, hidhni ndonjë pikë helmi në vesh, në zemrën e ndokujt, ose në gotë, shituni nga pak, harroni ndonjë nder a dhunti, në mos për gjë tjetër, që të mos bini mësysh.

Kushedi si do kishin rrjedhur gjërat sikur të kishit qënë krejt gjallë...”

Nga "Perla" - prozë e zgjedhur, 2011

"Kissland, ose Puthmë skelet" (fragment)

Kështu foli hiri im… Foli dhe s’ia varët, kurse mua më rinoi. Keni dëgjuar ndonjëherë për Alzheimer-in? Për atë pushtim të shkallëzuar të harresës, të cilën pothuajse të gjithë e pandehin terr dhe hap drejt skëterrës? Ndonjë cinik nuk harron të shtojë se kush i ka bërë bisht deri tani, s’ka për t’i shpëtuar. E ve vdekatarin e gjorë nën thundër, e lidh pas një peri të padukshëm, si ndonjë kanaçe, dhe e bën lodër. Tallen fëmijët udhëve me të, tallen të afërmit pa dashur, vetëm ai s’tallet dot me asgjë, me askënd. Ca dijetarë të këtyre kohërave thonë se truri zbutet pjesërisht, shkrihet, tretet, humb. Lënda e hirtë bëhet pluhur. Mbeten pas vetëm ca neurone që bartin të dhëna e kujtime nga kohët e shkuara. I sëmuri zhvendoset në kohë (shkohohet, të themi) dhe në hapësirë. Të tanishmit s’i ka njohur akoma, kurse të kaluarit janë ende gjallë, të paplakur, të pandryshuar. Kush je ti, pyet pjellën e vet. Po unë kush jam?! Mjekët dyshojnë se mbrapa këtij çtrunimi qëndron një kafshë që gëlltit tru, forcohet falë tij dhe s’dihet ç’vjell. E keni pyetur ndonjëherë veten se ç’mund të vjellësh pasi ushqehesh me tru? A mund të bisedohet, a mund të bihej në ujdi me atë kafshë? Në cilën kohë të jetosh më fuqishëm, cilët njerëz të ruash pa prekur dhe cilët t’ia japësh urisë së kafshës? Se njerëzit ndryshojnë si era. Një nga pyetjet që më ka munduar më fort mbetet: vallë pajtimi me fatin është një vdekje e përpiktë, e shkallëzuar qelizash kujtese, apo është një ringjallje qelizash harrese, pa të cilat thahemi si buka e mykur?