Në një gjuhë me kohën / në një Kohë me Gjuhën...
(Bisedë me poetin dhe studiuesin Anton Çefa, New York - Bukuresht, shkurt 2014)
Anton Çefa: Z.
Ardian kam kënaqësinë të bëj një bisedë me ju si shkrimtar i niveleve më të
larta të letërsisë sonë, si estet, si teoricien i letërsisë, eseist, teolog,
pedagog, duke u përqëndruar kryesisht në mjeshtërinë tuaj letrare, sidomos në
fushën e narrativës, në risitë që i ka sjellë ajo letërsisë sonë, në pikëpamjet
tuaja teorike në lëmijet estetike e artistike, pa lënë mangut probleme të
metafizikës që lidhen me letërsinë dhe që janë aq të afërta për përgatitjen
tuaj.
- Tri aspiratat e shpirtit të njeriut, shprehur në
triadën e njohur të Platonit: e vërteta, e moralshmja dhe e bukura, janë tri
imperativa në të cilat shpirti merr dhe jep jetë. Njeriu gjakon pas së
vërtetës; synon të jetësojë të mirën; ndjen e vlerëson shijen e jetës përmes së
bukurës dhe e krijon atë në jetën e përditshme, në natyrë dhe në art. Historia
e filozofisë dhe e estetikës ka dhënë gjykime e vlerësime të ndryshme për këtë
çështje. Njihet sentenca kategorike e Niçes: “Vetëm si dukuri estetike
ekzistenca dhe bota janë përjetësisht të përligjura”, çka i jep përparësinë të
bukurës. Të tjerë kanë vënë në vendin e parë moralin. Më vjen mbarë të përmend
letrarin, kritikun dhe estetin tonë, Arshi Pipën, i cili ka shkruar: “E bukura
dhe e ndershmja janë të ndame mes tyne. Pra, një vepër morale ose jo asht në
dorë të artistit. Kështu, një libër skandaloz estetikisht mund të shkojë, por
autori nuk duhet ta shkruajë kurrë”, çka i jep përparësinë moralit. Si e
gjykoni dhe e argumentoni një çështje të tillë?
Ardian-Christian Kyçyku: I nderuar zoti Anton, përfitoj nga rasti
t’ju falenderoj përzemërsisht dhe të theksoj se biseda jonë ka nisur shumë vite
më parë, por vetëm tani po shndërrohet nga dialog në trialog, me pjesëmarrjen e padukshme të lexuesit. Shpresoj të mos
tingëllojë si përmbysje kupe nëse them se letërsia duhet të punojë më pak për
të vërtetën, të moralshmen dhe të bukurën, në krahasim me sa duhet të punojnë
këto të trija për letërsinë. Sepse kjo e fundit depërton ndryshe tek lexuesi,
herë si dashuria me shikim të parë, herë si „tirania” e mençur e martesës, herë
si një trandje lartuese, herë si vegim... Jetojmë në ca kohëra kur shumë
mendimtarë e shkrimtarë, gjer edhe pas vdekjes, ngulmojnë që sëmundjet e tyre
ne t’i bëjmë mënyrë jetese. Për fat të keq, shpesh ia dalin mbanë dhe kjo, në
më të mbarin rast, vetmon shkrimtarët dhe mendimtarët e mirëfilltë. Ështe një
lojë e vjetër me zbrazëtinë që njeriu mbart brenda vetes, kryesisht në zemër
dhe në tru. Metaforikisht, zbrazëtia ka një rol baraspeshimi. Ajo ndihmon
frymëmarrjen, si të thuash, ashtu siç zanoret ndihmojnë bashkëtingëlloret.
Gjykimet kategorike i japin tjetër kah zbrazëtisë së lexuesit, duke e bindur se
ka gjetur vetveten, dhe kjo kthehet në shpëlarje truri. Me të drejtë thuhet se
rënia shpirtërore dhe morale nxjerrin në plan të parë intelektualë që shpallen
si prijësa të estetikës dhe të përsosmërisë kulturore, por këto jo gjithmonë
kanë jetë të mirëfilltë, jo gjithmonë përcjellin të vërteta, por më fort ca
copëza të vërtetash mbështjellë me shtresa të tejdukshme mashtrimesh. Megjithë
shkëlqimin dhe famën e tyre, ata mbeten të papjekur dhe nuk e pranojnë Besimin.
I tremb Drita (e sprovës), sepse kanë frikë edhe nga hija e tyre. Prandaj nuk u
kushtoj asnjë grimë besimi. Një personazh mendjekthjellët i imi shpreh atë që
më duket sarkazma si një lloj verbimi, ose si i vetmi shikim i pavarur. Më është bërë truri pis, - thotë; - kam ardhur të ma shpëlani. Kjo dëshmon
edhe një besim të epërm tek Zoti dhe tek e Vërteta, e cila i zgjedh vetë fjalët
që i nevojiten, mënyrat dhe mjetet si do të ngjizen në vepër, dhe mbërrin vetë
në kulmet ku arti është gjithçka
njëheresh dhe nuk ka nevojë për plane e direktiva.
Subscribe to:
Posts (Atom)