Një plak i panjohur niset për udhë me tren. Shpejt e në mënyrë të shkallëzuar, gati gjithçka shndërrohet në film, ndërsa filmi: në jetë. Disa mbase thonë: Dhe u bë film; të tjerë mbase thonë: Dhe u bë jetë... Nuk i zgjedhim kujtimet që na pushtojnë gjatë udhëtimeve, ndoshta as gjatë udhëtimit të mbramë. Ndonjëherë kjo na bën të lumtur, herë tjetër na huajson, e herë të tjera na bën të lumtur përmes huajsimit, ose anasjelltas. Kjo shije mrekullisht befasuese e jetës më është veguar edhe falë një shprehjeje të hershme gjetur në letërkëmbimin e tim stërgjyshi, Aleksandër Kyçykut, nga viti 1956: “Shpirt kemi, shpirt s’urdhërojmë”. As ne, as vdekatarët e tjerë.
[EN] An elder starts his journey on
the train. Gradually but quickly, almost everything turns into a film, and the
film of each of us, into life. Some may say, "And there was a movie"
others may say, "And there was life". We do not choose the memories
that make up our journey, perhaps not even on our last one. Sometimes it can
make us happy, sometimes it can alienate us, sometimes make us happy by
estrangement or vice versa. This miraculously surprising taste of life has also
been revealed to me through an old phrase found in the correspondence of my
grandfather, Aleksandër Kyçyku, in 1956: "Soul we have, soul we do not control." Neither we nor other
mortals. Translated by Corina Linte