Ishin pirë plot njëmbëdhjetë kana me verë të kuqe. Njëri nga dy poetet e shquar që merrnin pjesë në tubim, i rregjur me gjakun e hardhisë, i tha poetit tjetër me zë të lartë:
- Kam vënë re, mik i dashur, se këtu, mes malesh, kur të gjithë të tjerëve u vjen të shkruajnë poezi, neve na vjen të vdesim.
- Mua nuk më vjen të vdes, - ia preu tjetri.
- Epo atëhere rro, kolega. Rro kot, si të gjithë.
Po binte mbrëmja në qytetin malor me emër të shenjtë. Mosha mesatare e të ftuarve mezi i kalonte të shtatëdhjetat. Plakat qenë përkulur mbi pjata dhe rrufisnin supë me kërpudha. Qyteti dukej vërtet i ëndërrt. Ishte nga të paktat skuta të Ballkanit, ku çeliku e betoni ende s’kishin hedhur rrënjë.
- Duhet të ketë një shpirt-roje ky qytet, - tha poeti i parë. Një shpirt vigan. Përndryshe, ku e linin të bënte gëk halabakët e kamur të këtyre kohërave?!
- Më mirë qetësohu, - i tha poeti tjetër.
- Jo, ti qetësohu! Qetësohu kot, si të gjithë.
Poeti që s’donte të qetësohej ishte një burrë i gjatë, eshtak, me mjekër gjysmë të thinjur. Pinte cigare pa filtër. Pëshpëritej se pat vendosur t’i jepte fund jetës ngadalë, me pije. I jepte fund jetës qysh para dhjetë vjetësh, kur e shoqja pat dhënë shpirt nga kanceri në gji, dhe ai qe turrur i dëshpëruar udhëve të kryeqytetit, qe ndaluar para të gjithë telefonave të rrugës, u pat telefonuar të gjitha dashnoreve të deriatëhershme dhe ua kish shprehuar qartë mendimin e vet, pavarësisht nëse i qenë përgjigjur ato, apo gra të tjera, se vdekjen e gruas e patën shkaktuar sëbashku, po, po, gjatë çasteve të nxehtë kur ai u thithte gjinjtë në shtrat. Falë thitheve të tyre ia pat thithur jetën nga venat së shoqes. Tani rrinte mbështetur në karrike, në qendër të restorantit me katër yje dhe pinte nga kana e dymbëdhjetë me verë të kuqe.
- A bëjmë më mirë një shëtitje? - i tha poeti tjetër.
- Ma more nga goja. Do të rrosh më shumë, rrofsh! Dua të të shpje lart, tek Pallati i Mbretit, jo për të parë ndonjë mrekulli, se me mrekulli jemi gjer në fyt, po për të thithur një aromë.
- Kam vënë re, mik i dashur, se këtu, mes malesh, kur të gjithë të tjerëve u vjen të shkruajnë poezi, neve na vjen të vdesim.
- Mua nuk më vjen të vdes, - ia preu tjetri.
- Epo atëhere rro, kolega. Rro kot, si të gjithë.
Po binte mbrëmja në qytetin malor me emër të shenjtë. Mosha mesatare e të ftuarve mezi i kalonte të shtatëdhjetat. Plakat qenë përkulur mbi pjata dhe rrufisnin supë me kërpudha. Qyteti dukej vërtet i ëndërrt. Ishte nga të paktat skuta të Ballkanit, ku çeliku e betoni ende s’kishin hedhur rrënjë.
- Duhet të ketë një shpirt-roje ky qytet, - tha poeti i parë. Një shpirt vigan. Përndryshe, ku e linin të bënte gëk halabakët e kamur të këtyre kohërave?!
- Më mirë qetësohu, - i tha poeti tjetër.
- Jo, ti qetësohu! Qetësohu kot, si të gjithë.
Poeti që s’donte të qetësohej ishte një burrë i gjatë, eshtak, me mjekër gjysmë të thinjur. Pinte cigare pa filtër. Pëshpëritej se pat vendosur t’i jepte fund jetës ngadalë, me pije. I jepte fund jetës qysh para dhjetë vjetësh, kur e shoqja pat dhënë shpirt nga kanceri në gji, dhe ai qe turrur i dëshpëruar udhëve të kryeqytetit, qe ndaluar para të gjithë telefonave të rrugës, u pat telefonuar të gjitha dashnoreve të deriatëhershme dhe ua kish shprehuar qartë mendimin e vet, pavarësisht nëse i qenë përgjigjur ato, apo gra të tjera, se vdekjen e gruas e patën shkaktuar sëbashku, po, po, gjatë çasteve të nxehtë kur ai u thithte gjinjtë në shtrat. Falë thitheve të tyre ia pat thithur jetën nga venat së shoqes. Tani rrinte mbështetur në karrike, në qendër të restorantit me katër yje dhe pinte nga kana e dymbëdhjetë me verë të kuqe.
- A bëjmë më mirë një shëtitje? - i tha poeti tjetër.
- Ma more nga goja. Do të rrosh më shumë, rrofsh! Dua të të shpje lart, tek Pallati i Mbretit, jo për të parë ndonjë mrekulli, se me mrekulli jemi gjer në fyt, po për të thithur një aromë.