Ma ndërtuan shkretëtirën me çikërrima,
ata që s’e dinin se shkretëtirat ndërtohen me çikërrima.
Kështu nisën të më çngjyrosnin gjethet, të më shkurtonin netët që i ëndërroja sa më të gjata, të më zgjasnin netët që i lusja sa më të shkurtra.
Kështu vazhduan të më helmonin ujrat, të më thanin liqenin, ose ta mbillnin me mina, të më rrënonin shtëpitë e fëminisë, të më hirnosnin apo përgjaknin dëborërat, të më shembnin vendet e dashura të rinisë, të pjesës tjetër të jetës, e më pas të më shembnin e helmonin pjesën tjetër të jetës, rininë, fëmininë.
Ishte e vështirë të shihje se nuk bënin asgjë tjetër veç jetës së tyre.
Mahnitja na i shtangu gjuhët, që të mund të thoja, t’u thoja, të thoshin apo të më thoshin ndonjë gjë. Dhe nuk e di se ç’mund të thoshim mes tërë atyre çikërrimave.
Mahnitja nuk na la as të mendonim se mund të shkëmbenim ndonjë fjalë, sepse gjithçka bëhej me çikërrima, kur nuk pritej, ose kur pritej aq sa të mos të bënte më përshtypje, dhe unë nuk e mbaja veten aq lart, sa të mendoja se ma bënin me kast.
Kur u zgjova në mes të shkretëtirës, pa kohë, pa të afërm dhe pa kujtesë, ata që ma kishin ndërtuar shkretëtirën me çikërrima po bërtisnin:
- Mallkuar barbarët!
Mallkuar barbarët, që na kishin shembur shtëpitë dhe kujtimet, që na kishin përdhunuar motrat, gratë dhe të dashurat, që na kishin therur prindërit, na kishin shprishur gjakun, barbarët që na kishin pështyrë varret dhe altaret, që nuk na kishin lënë asgjë veç shkretëtirës, nga ku nuk duhej,
nuk duhej ikur!
Pastaj secili vijoi jetën e vet, duke kërkuar nga pak kohë, nga një më të afërt se të tjerët, nga pak kujtesë.
Për të më ngushëlluar (ndonëse askush nuk vdiste nëse ata nuk ngushëllonin), më thanë:
- Mos u tut! Ti sapo e ke nisur…
Kurse ata thoshin se nuk kishin edhe aq jetë sa kisha unë, se nuk u mbetej të jetonin veçse edhe pak kohë, luteshin që të kishin ca ditë të bardha, pas tërë asaj batërdie, pas tërë kësaj llahtare.
Kur ishin në qejf, më pyesnin nëse e mbaja mend filan ditë, gjellët që kishim ngrënë, pijet që kishim pirë, të përdalat që kishim fishkëllyer; a më kujtohej vallë ndonjë gjë nga dashuria e parë, a kisha pasur ndonjëherë ndonjë dashuri të parë, po të dytë; a më kujtohej liqeni, mjellmat, puthjet, këngët me kitarë, netët e gdhira pa gjumë, librat dhe llojet e cigareve? Po vrimat e këpucëve, shirat pa fund, dëborërat, dehjet, rrahjet dhe xhepat me vrima? Po dasmat, varrimet dhe ata që ishin martuar dhe ata që ishin varrosur?!
A më kujtoheshin, vallë?!
Kështu, me çikërrima të dhemshura, të hidhura e përdhosëse, shkretëtira i gëlltiste në heshtje, kurse unë lutesha që të më falte një dashuri më tokësore sesa ajo ndaj Zotit,
kurse shkretëtira, pa kohë, pa të afërm dhe pa kujtesë, më pëshpëriste:
ata që s’e dinin se shkretëtirat ndërtohen me çikërrima.
Kështu nisën të më çngjyrosnin gjethet, të më shkurtonin netët që i ëndërroja sa më të gjata, të më zgjasnin netët që i lusja sa më të shkurtra.
Kështu vazhduan të më helmonin ujrat, të më thanin liqenin, ose ta mbillnin me mina, të më rrënonin shtëpitë e fëminisë, të më hirnosnin apo përgjaknin dëborërat, të më shembnin vendet e dashura të rinisë, të pjesës tjetër të jetës, e më pas të më shembnin e helmonin pjesën tjetër të jetës, rininë, fëmininë.
Ishte e vështirë të shihje se nuk bënin asgjë tjetër veç jetës së tyre.
Mahnitja na i shtangu gjuhët, që të mund të thoja, t’u thoja, të thoshin apo të më thoshin ndonjë gjë. Dhe nuk e di se ç’mund të thoshim mes tërë atyre çikërrimave.
Mahnitja nuk na la as të mendonim se mund të shkëmbenim ndonjë fjalë, sepse gjithçka bëhej me çikërrima, kur nuk pritej, ose kur pritej aq sa të mos të bënte më përshtypje, dhe unë nuk e mbaja veten aq lart, sa të mendoja se ma bënin me kast.
Kur u zgjova në mes të shkretëtirës, pa kohë, pa të afërm dhe pa kujtesë, ata që ma kishin ndërtuar shkretëtirën me çikërrima po bërtisnin:
- Mallkuar barbarët!
Mallkuar barbarët, që na kishin shembur shtëpitë dhe kujtimet, që na kishin përdhunuar motrat, gratë dhe të dashurat, që na kishin therur prindërit, na kishin shprishur gjakun, barbarët që na kishin pështyrë varret dhe altaret, që nuk na kishin lënë asgjë veç shkretëtirës, nga ku nuk duhej,
nuk duhej ikur!
Pastaj secili vijoi jetën e vet, duke kërkuar nga pak kohë, nga një më të afërt se të tjerët, nga pak kujtesë.
Për të më ngushëlluar (ndonëse askush nuk vdiste nëse ata nuk ngushëllonin), më thanë:
- Mos u tut! Ti sapo e ke nisur…
Kurse ata thoshin se nuk kishin edhe aq jetë sa kisha unë, se nuk u mbetej të jetonin veçse edhe pak kohë, luteshin që të kishin ca ditë të bardha, pas tërë asaj batërdie, pas tërë kësaj llahtare.
Kur ishin në qejf, më pyesnin nëse e mbaja mend filan ditë, gjellët që kishim ngrënë, pijet që kishim pirë, të përdalat që kishim fishkëllyer; a më kujtohej vallë ndonjë gjë nga dashuria e parë, a kisha pasur ndonjëherë ndonjë dashuri të parë, po të dytë; a më kujtohej liqeni, mjellmat, puthjet, këngët me kitarë, netët e gdhira pa gjumë, librat dhe llojet e cigareve? Po vrimat e këpucëve, shirat pa fund, dëborërat, dehjet, rrahjet dhe xhepat me vrima? Po dasmat, varrimet dhe ata që ishin martuar dhe ata që ishin varrosur?!
A më kujtoheshin, vallë?!
Kështu, me çikërrima të dhemshura, të hidhura e përdhosëse, shkretëtira i gëlltiste në heshtje, kurse unë lutesha që të më falte një dashuri më tokësore sesa ajo ndaj Zotit,
kurse shkretëtira, pa kohë, pa të afërm dhe pa kujtesë, më pëshpëriste:
- Pse ngutesh?! Ti sapo e ke nisur...