E njihja prej vitesh atë zë, por nuk më kish thënë
ndonjëherë "Zgjohu: je i vdekur". Brofa si për ta bindur se jam
gjallë, gjer edhe vetëm gjallë, dhe nisa vetiu të
shpërndaja terrin me gishta. Nuk kisha armë të tjera përreth, veç duarve dhe
stilografit. E gjeta diku pranë kokës, mes një fletoreje të trashë shënimesh, e
hapa sa mbyll e hap sytë, afrova majën e tij drejt fytit dhe e ngula, që të mos
jem mes gjumit e jetës, sidomos jo mes zgjimit e vdekjes, por duke u kujdesur
të mos vras veten, apo të këput ndonjë venë e të mbetem ulok.
Oja nuk e dinte sa i ndërkryer mund të isha kur
bija në dashuri.
Gjaku u përzje me b-oj-ën.
Ishim në terr; të gjitha dritat e mundshme qenë
strukur në kurmet tanë të zhveshur.
Oja më puthi rreth plagës dhe piu bojë e gjak,
sikur të pinte nektar përjetësie, ose helm që këput jetën kur nuk arrin të
ëndërrosh se mund të jesh më i lumtur se aq.
E putha butë dhe mora në vete lëngjet e gojës së
saj.
Qysh nga ai çast, fjala e mbrame e të gjitha
bisedave tona do të ishte “Pihena”.
Oja* nxori stilografin e vet, vështroi majën me
dhimbsuri dhe e nguli në mes të shuplakës së majtë.
Ia mora dorën dhe e vura mbi plagën e fytit tim.
Paskëshim qenë në ëndërr; paskëshim bërë dashuri
edhe në gjumë.
Po gdhinte.
Hymë rishtas brenda njëri-tjetrit; muzgu qe ulur si
ndonjë rrjetë që kap shpirtra. Për t’i ruajtur, jo për t’u zënë frymën.
Fjalitë më rridhnin ndoshta nga plagët, ose nga
gojët tona, me heshtjen që e kanë vetëm gjaku e boja, si kurrë më parë. I
drejtoheshin një lexueseje të vetme.
O.
(...) Libri i plotë në Bukinist
* Ajo – po ta lexoja nga e djathta në të majtë.