M'e fshehur sesa Letërsija

 


E njihja prej vitesh atë zë, por nuk më kish thënë ndonjëherë "Zgjohu: je i vdekur". Brofa si për ta bindur se jam gjallë, gjer edhe vetëm gjallë, dhe nisa vetiu të shpërndaja terrin me gishta. Nuk kisha armë të tjera përreth, veç duarve dhe stilografit. E gjeta diku pranë kokës, mes një fletoreje të trashë shënimesh, e hapa sa mbyll e hap sytë, afrova majën e tij drejt fytit dhe e ngula, që të mos jem mes gjumit e jetës, sidomos jo mes zgjimit e vdekjes, por duke u kujdesur të mos vras veten, apo të këput ndonjë venë e të mbetem ulok.

Oja nuk e dinte sa i ndërkryer mund të isha kur bija në dashuri.

Gjaku u përzje me b-oj-ën.

Ishim në terr; të gjitha dritat e mundshme qenë strukur në kurmet tanë të zhveshur.

Oja më puthi rreth plagës dhe piu bojë e gjak, sikur të pinte nektar përjetësie, ose helm që këput jetën kur nuk arrin të ëndërrosh se mund të jesh më i lumtur se aq.

E putha butë dhe mora në vete lëngjet e gojës së saj.

Qysh nga ai çast, fjala e mbrame e të gjitha bisedave tona do të ishte “Pihena”.

Oja* nxori stilografin e vet, vështroi majën me dhimbsuri dhe e nguli në mes të shuplakës së majtë.

Ia mora dorën dhe e vura mbi plagën e fytit tim.

Paskëshim qenë në ëndërr; paskëshim bërë dashuri edhe në gjumë.

Po gdhinte.

Hymë rishtas brenda njëri-tjetrit; muzgu qe ulur si ndonjë rrjetë që kap shpirtra. Për t’i ruajtur, jo për t’u zënë frymën.

Fjalitë më rridhnin ndoshta nga plagët, ose nga gojët tona, me heshtjen që e kanë vetëm gjaku e boja, si kurrë më parë. I drejtoheshin një lexueseje të vetme.

O.

(...) Libri i plotë në Bukinist



* Ajo – po ta lexoja nga e djathta në të majtë.