Si puna e librit që s'ka dalë nga shtypi
“Pastaj na erdhi se ç’na erdhi, pra liria… Koha e kufijve vate, ujrat u bashkuan, janë të të gjithëve dhe të askujt. Më vonë ujrat u ndanë në parcela, më mbrapsht se tokat. Të vriste tjetri për një pëllëmbë ujë, edhe sikur të doje vetëm ta pije, sa për të mos vdekur nga etja. Ky ujë është i imi, qërrohu! Por mua s’më vriste njeri, se gjer edhe vrasësit e duan jetën e tyre më shumë se unë… Pa përmendur faktin që më mbanin mënjanë, të harruar, se s’kishte më vend për ata që nuk janë të pranishëm. Si mund të kujtohesh diku, kur je gjithmonë edhe në një vend, edhe në një tjetër, as në një vend, as në tjetrin?! Je si puna e foshnjës së palindur, e librit që s’ka dalë nga shtypi… Po ndoshta po vjen koha kur edhe unë do të dal nga shtypi…” zv.Libri – copëza jete a letre frymëzuar nga Teatri
"The viceBook" - An original play about ideological and aesthetic conflicts in the Balkan space, between different human communities and nonconformist individuals - by Ardian-Christian Kyçyku
Synopsis
Dinamit / nga "zv.Libri - copëza jete a letre, frymëzuar nga Teatri"
Fanitet Ikua i Parë me gjeminë e kopjuar sipas gjemisë së Ikos, me libra të stivosur, me llampë të ndezur peshkimi, me peliçe minatorësh, me kokore, me armë gjahu, me një çadër plazhi të zbërdhylur, me një mushama të gjelbër ushtrie.
Ikua
i Parë (ish-Ushtari
1)
Iko! Iko-o-o-o!
Ikua
Ëëëë…
Ikua
i Parë
Më dëgjon?
Ikua
Jo vetëm të dëgjoj, por edhe të njoh.
Ikua
i Parë
Me gjithë mend?
Ikua
Nuk je ti ushtari
i popullit ushtar, që më lexoi dënimin me vdekje në mungesë?
Ikua
i Parë
Unë?!
Ikua
Me vendim të posaçëm të
datës… ëëë…, the, i pandehuri Iko ëëëë… dënohet me vdekje në
litar, në bazë të Ligjit ëëë… neni ëëë… për tradhti të lartë ndaj atdheut…
Ikua i Parë
Hm, po ashtu
ishin kohërat, mor Iko. S’kishe nga të mbyteshe.
Ikua
Unë kisha.
Ikua i Parë
Të shkuara, të harruara.
Ikua
Me hak. Të kujtohet sa
kemi qarë bashkë në toskërisht?
Ikua i Parë
Nuk marr vesh.
Ikua
Nuk të kujtohen tërë ato ëëëëëëë?! Ëëëëë, ia priste njëri – ëëëë, ia mbante tjetri. Përtej ë-ve, fati vajtonte n’gegnisht.
Çmimi / fragment nga romani "Kristali dhe hienat"
- E ku ta di unë se kur afrohet Fundi? - qe nxehur Rubin Shkreta. Fundet afrohen saherë ngrihet çmimi i naftës dhe ulet ai i gjakut …
Nuk
të ka vënë njëri ty të flasësh në emër të njerëzimit, ia kish prerë Ylli. Ti shiko
fundin tënd. Se këto gjëra të duken përralla. Të duken përralla, ë? Zaten, ty
edhe vetja të duket përrallë. Tërë jetën ke qenë si një hap i lënë përgjysmë.
Tërë jetën ke fërgëlluar në hije, nën tokë, domethënë në kujtimet e të
panjohurve. U duk qysh në fund të fëminisë se do ta përtypje pjesën më të madhe
të jetës në hije. Ëndërrove të bëheshe muzikant dhe hyre në rrethin e kitarës.
I krise për ca muaj thonjtë mbi telat e kitarës, pastaj t’u tek se ishe më i
zoti në fizarmonikë. E le kitarën përgjysmë dhe hyre në rrethin e fizarmonikës.
Por e le edhe fizarmonikën përgjysmë, se të joshi piktura, dhe hyre në rrethin
e vizatimit. Pasi nxive e njollose ca kile letër të pafajshme, e le pikturën
dhe u regjistrove në rrethin e pirografisë. Doje te zbukuroje pjata druri e
bucela. Kulmi është se për të gjitha kishe nga pak talent. Mirpo kish nisur të
ta merrte mendjen sporti, dhe e le pirografinë për të hyrë në rethin e mundjes.
Boksi ishte i ndaluar. Mirpo ti e braktise mundjen dhe bëre heraherës grusht
për femrat që adhuroje, ose për një llaf goje. S’ka nevojë të të kujtoj se
hënge dru sa të rrinin sytë ndezur nga xixat edhe në gjumë. Hyre në rrethin e
futbollit, se futbollistët dilnin nganjëherë jashtë shtetit. Mirpo i bëre
naftën edhe futbollit. Hyre në rrethin e hartimit, të recitimit, të valleve, të
tornos, të teatrit, të gërnetës, të pizgës, të gajdes, të rrobaqepsisë, të
cyrles, të daulles, gjersa të dirsi qimja. Rubin Shkreta buzëqeshte i
mallëngjyer. Në të gjithë rrathët me radhë, me përpikmërinë e një sëmundjeje
vdekjeprurëse, menjëherë pas tij, pat hyrë edhe Durim Kena. Rropatej të merrte
vesh nga të tjerët se në cilin rreth kish ndërmend të shkruhej Rubin Shkreta
dhe rendte ta shkruante emrin i pari. Prandaj gjithmonë dukej sikur Rubin
Shkreta kopjonte paturpësisht Durim Kenën. Durim Kena ndofta nuk kishte ndonjë
dhunti përveç të qënit kudo e kurdoherë i pari. E falë asaj dhuntie mbase edhe pat nisur të vdiste
i pari.
Kur rrathët mbaruan, kish vijuar Ylli, gjatë një
bisede me shokët e gjimnazit, ti the me të qeshur se tani nuk të mbetej veçse
të mbaje radhën për burgosje, për varrim, ose të shkruheshe vullnetar në
Sigurimin e Shtetit. Durim Kena e pat nuhatur se ty s’të pëlqente as burgu, as
varri, dhe vajti u shkrua hafije. Kurse ty s’të pranonin hafije, se kishe një
xhaxha të pushkatuar nga pushteti popullor. Kurse Durim Kena nuk ia doli mbanë
të dilte nga hija e hafijes. Hije e vërtetë e vetes dhe e jotja, nisi t’i çonte
ditënetët nëpër mejhanet e qelbura të rrethinave, duke sharë me kast pushtetin
e duke u lutur që jeta të të gremiste edhe ty në ndonjërën nga mejhanet që kish
në dorëzim, që ta shanit pushtetin bashkë. Lutej me gjithë shpirt që të të
ndeshte diku të dehur, gjuhëtrashur, në ndonjë dasmë, në ndonjë mbrëmje
tematiko-dëfrimi, që të ta qëndiste atje ku duhej, siç vetëm ai e dinte, e të
shpëtonte nga thelbi i hijes së vet, domethënë nga hija jote torturuese. E
ke pyetur ndonjëherë veten se nga i buronte tërë ai mllef? Ngaqë ishe më i
pashëm? Ngaqë lexoje shumë libra? Ngaqë të donin femrat? Ngaqë ti ishe rritur
në një nga të paktat shtëpi përdhese, me oborr, të qytezës, e ai në një pallat
si furrik? Apo ngaqë ti kishe emrin e një guri të çmuar, kurse ai të një
procesi të pakëndshëm? Nuk të gjeti në asnjë dasmë, në asnjë dafrungë, në asnjë
mbrëmje vallzimi, në asnjë qelí, ndonëse edhe ai kish filluar të shkruante
poezi e, në orët e çlodhjes, kish arritur që dosja jote në zyrat e Sigurimit të peshonte tri herë më shumë se
ty. Ti vetëm dashuroje e lexoje. Durim Kena të prishte me miqtë e me të dashurat
dhe të trashte dosjen.
Buk(ë)uri...
Një grup pleqsh me prejardhje shqiptare vendosin të mësojnë gjuhën amtare, të cilën e kanë harruar, ose nuk e kanë folur kurrë. Mësuesi i gjuhës është një i ri që ka mërguar në fillim të viteve '90 dhe që merret me studimin e poezisë ballkanike. Orët zhvillohen në selinë e Bashkësisë. Një mbrëmje, për të fituar kohë dhe për t’ua lehtësuar mundimet, Mësuesi vendos të përdorë kryevepra të poezisë shqipe. Me atë rast nxënësve u vjen një ide e thjeshtë, por befasuese, e cila besojnë se do t’i shquajë qartë nga pakicat e tjera kombëtare, por edhe nga shumica. Askush nuk parandjen se, pasi të lexojnë dhe të përkthejnë, - bashkërisht, por edhe secili më vete, - „Vdekjen e Nositit”, ngjarja do të shkasë në(n) ca hapësira të panjohura, ku pakkush arrin të njohë veten dhe të tjerët.
Skenat: I. Buk(ë)uri... / II. Me qëllim që kafkat tona... / III. Zanore, bashkëtingëllore, aroma / IV. Uni-versum / V. Mbiemra zogjsh / VI. Kocka & ëmbëlsira / VII. Le-gjen-da / VIII. Dhe lashë një pikë gjak nga gjaku im... / IX. Minim minimorum / X. Thjesht / XI. Shpirti i atij poetit / XII. Dita e Shpalljes së Poezisë / XIII. Me ti, jo me ju / XIV. Sine ira et studio / XV. Të gjitha perdet
*
Një dhomë e madhe, me tavan të lartë, nga ku varet një llampadar i kaltëryer që
nuk është pastruar prej kohësh. Përtej dritares gati sa krejt faqja e murit
përballë duken fjollat e dëborës që bie ngadalë dhe disa sorra që sikur kanë
ngrirë në degët e pemës së vetme të oborrit. Djathtas dritares është dera e
zyrës.
Jashtë po ulet muzgu.
Majtas ndodhen: një tryezë e vogël dhe një karrike druri, ku
Mësuesi i Gjuhës Amtare ulet kur nxënësit mbajnë shënim, ose bëjnë detyrat. Në
mes të dhomës janë mbi dhjetë stola druri pa mbështetëse, renditur në trajtë
gjysmërrethi, me kujdes, gati sikur të jenë gurë varresh, ose kryevepra
ende të pakuptuara skulpture. Mbi mure rrinë varur disa fotografi të mëdha me
pamje nga deti, nga malet, në të gjitha stinët, dhe copëza vallesh të hershme.
Kornizat e fotografive janë të lyera me
varak. Mes fotografive është një tabelë e zezë shkolle. Rrëzë murit të
djathtë ndodhet një raft i vogël librash, pa asnjë libër.
Miki po bën pastrim me një leckë të lagur.
MIKI
Uri e madhe, zoti Mësues, uri e madhe...
MËSUESI (Me të qeshur)
S’ka vdekur njeri nga kjo... E dini që, në shqip, fjalët uri dhe bukuri rimojnë? U-ri
– buk-uri. Madje fjala bukuri ka brenda edhe bukën,
edhe urinë.
MIKI
Sa gjë e bukur të mësosh gjuhë të huaja! Kur isha e vogël,
ëndërroja të mësoja nja dhjetë gjuhë të huaja, por s’më lanë hallet. Erdhi martesa,
fëmijët, vdekjet e prindërve... Si përfundim, po harroj edhe gjuhën amtare...
Tani rri e pyes veten se mos jam pjellë kështu...
MËSUESI
Si kështu?!
MIKI
Së-prapthi, pra. Pa prindër, e martuar, me fëmijë, e robtuar... I bie që fëminia të vijë pas vdekjes së këtyre, Zot na ruaj, ose pas vdekjes sime...
Në vend të autorit, në vend të librit
[Mund të thuhet se] atij që i është dhënë Gjuha, i është
dhënë medoemos edhe letërsia, dhe kush ka Letërsinë, s’ka si të mos
ketë edhe gjuhët. Në një çast të caktuar, ngrehinat e librave nisin të
krisen dhe atëhere secili autor provon diçka njëherazi të stërnjohur, të
pashmangshme dhe të papranueshme: kalimin e kohës. Ky mund të jetë
fatal për shkrimtarë të të njëjtit brez dhe fatlum për autorë që, përmes stilit
dhe kumtit të tyre, bëjnë pjesë në brezninë e përhershme, ku
sundojnë emrat dhe jo numrat dhe ku çdo kohë u nënshtrohet librave, jo
anasjelltas. Veçmas në epokën e tanishme, kur gati gjithkush ngutet të shkruajë
të paktën një libër, kur konkurrenca në media është kaq e
pafré, (sa çdo autor i përkushtuar, përmes së shkruarës, duhet së pari të
shpëtojë shpirtin, që të mund të bëjë art – dhe pastaj të bëjë art, që të
shpëtojë shpirtin), dhe kur kriteret e vlerësimit të letërsisë dhe të përhapjes
së saj mbahen peng jashtë artit, kalimi i kohës shndërron pjesën më të madhe të
koncepteve, njëlloj sikur të jetë vetë vdekja, ose harrimi.
Po t’u besojmë të dhënave që sjell historia e
letërsisë, jo pak autorë hidhërohen, disa për vdekje, dhe sulen t‘i mbajnë
librat gjallë (në formë, sipas terminologjisë sunduese) përmes bëmash
jetësore, pra, duke zhvendosur pandershmërisht vëmendjen e lexuesit. Vetëm pak
autorë e pranojnë se u duhet lënë vend edhe pasardhësve, - ndonjëherë madje
edhe paraardhësve në kohë, jo në thelb, - dhe tërhiqen duke ua lënë librat
lexuesve, fantazisë së tyre, botëkuptimeve që mund t’i zbresin mes dështimeve,
ose t’i ngrenë mes kryeveprave.
Për t’ua zgjatur jetën librave, më duket
vendimtare një sprovë që krijon përshtypjen se rrjedh nga lakmia apo nga etja
për pavdekësi, por që, në fakt, është skaj dhe fill i pó asaj dashurie ndaj
Letërsisë. Shpesh kjo dyndet si një pyetje plot vrull e hije morti dhe
vetmohimi:
- Çfarë nis atje ku unë si autor dhe
libri që e shkrova sikur të ishte i fundit mbarojmë?
E qartë është se vetëm mënyrat si i përballon
me letërsi të ndershme vuajtjet dhe çnjerëzoren mund t’i japin secilit autor vendin
si emër, kurse trojeve nga vjen dhe gjuhës së brendshme – çmimin e saktë
shpirtëror në ardhmëri.
Meqë mërgimi ka diçka jo vetëm në rimë
nga burgimi dhe murgimi, vazhdimisht më vjen
ndërmend një parabolë. Kur duhej t’u paqtonin shpirtrat murgjve të rinj, - të
cilët i drobiste dhe ua rrëmbente mendjen malli për vendlindjen dhe të afërmit,
- pleqtë e Malit të Shenjtë Atos u përcillnin vegimin e një pararendësi: “Kur
të mora ty, tha Zoti, në vendin tënd vura një ëngjëll”. Dëshmitë ishin të
shumta dhe të pakundërshtueshme.* Nuk mund të thuhet se ikja e shkrimtarëve
dygjuhësh e mbush vendlindjen e tyre dhe letërsinë me ëngjëj, por padyshim
duhet pranuar se, pavarësisht trojeve ku jetojnë, mungesa e tyre sjell libra të
paktën në një gjuhë.
* Shih edhe Stareţul
Efrem Katunakiotul / Kryemurgu Efrem
Katunakioti, Editura Evanghelismos, Bukuresht 2004.
Nga "Trialog" [Ese ndërdisiplinore mbi lidhjet e letërsisë me mërgimin dhe me gjuhët që ajo zgjedh për të ruajtur Kujtesën dhe Metaforën], Librarium Haemus, 2016 - work in progress
Dorashka për dritë e hije
Dritat e venitura të sallës zmadhonin pastaj hijen time mbi rrugicën para shtypshkronjës dhe roja vejevinte brenda hijes si ndonjë skllav i mësuar me vdekje pa pikë shprese. Fjalë të zbrazëta më bymeheshin në kokë, falë varfërisë së xhepave, njëheresh me hijen, në shqip, dhe ndonjëherë i thoja me zë, se askush s’ma dinte gjuhën. Ashtu largoja sadopak trokamën e mbytur të tastjerave, që ngjasonte me një ushtri karkalecësh të padukshëm e të uritur. Po hynte një pranverë tjetër, me gjëmën e shndërruar në ngjyra e bindje fluturake se njerëzit në përgjithësi, ose në thelb të tyre, nuk janë aq të poshtër sa duken, ose sa hiqen. Si jeta, mendova pa zë. Si pas një nate të zjarrtë në shtrat, pasuar nga makthi se asaj s’po i vijnë, po i vonohen, nuk do t’i vijnë për nja nëntë muaj e ca zakonet, - ashtu m’u duk vetë jeta, mirpo ajo jetë as nuk mbetej shtatzanë, e as nuk lindte gjë për të qenë. Jo rrallë pata dyshuar se mes shtypjes së shkrimeve, kalimit të bojës përmes plumbit, vulosjes në letër dhe jetës sonë kishte një lidhje të errët, që na shkretonte duke na bindur se po mbushemi me shkëlqim. Tundimi për të vrarë veten më sulmonte veçanërisht në këto ditë, në atë orë, kur roja binte në hijen time si në një çarg, si në një rrjetë peshqsh, a si në një qese për kapje fluturash, dhe ndihej disa herë më mirë se sa unë që isha, në mos vetë hija, të paktën ati i hijes.
Loja e fjalëve dhe e gjërave / Nga romani "Mortët"
Para se të mbështillej me çarçaf, piu disa gllënjka nga gota e komodinës. Lëngu sikur i rrodhi nëpër rremba. Ndofta uji qe shndërruar tashmë në hashash. Sheh uji ujin e bëhet hashash, mendoi. Përndryshe: pse gjërat dukeshin si në ato orët kur shikimi i njerëzve dobësohej, ndërsa ai i bufërve forcohej?! Kaq e thellë të ishte lidhja jonë me racën e bufërve, sa këmbenim dritë shikimi?!
Kuja e erës i ravijëzoi
në kujtesë, me dy-tri njolla të vakëta, fytyrën e ligur, me atë lëkurë ngjyrë
pluhuri, të Viron Tobës, rrethuar nga sy vetullpaqethur bufërish. Sy, sy, syyy, fishkëlleu me vete. Shpesh
Viron Toba ankohej se s’i punonin mirë sytë, megjithatë, pa rënë në sy, ua
bënte oreçast me sy grave të botës, ndërsa Lola Mortit ia shkelte syrin në një
mënyrë të posaçme, pavarësisht se të njohurve u thoshte se ajo, me krenarinë e
saj dhe me qëndrimin e paepur, i vriste sytë. Ngaqë ia pat vënë syrin me kohë
dhe ngaqë ish zvarritur qençe për ta shtënë në dorë, ai gati e përpinte me sy;
ndonjëherë, kur ajo, sa çel e mbyll sytë, ia shkelte syrin si me shpoti ndonjë
rioshi, të cilin Toba e kishte halë në sy, ai hiqej sikur s’i trembej syri. Por
ngaqë nuk e kishte (akoma) krejt të
vetën Lola Mortin dhe ngaqë rivalët
nuk ia mbushnin syrin, mbyllte njërin sy, të paktën sa për sy të botës, dhe
sillej sikur s’ia kish zënë syri tradhtitë e sajuara të asaj që betohej se e
donte sa sytë e ballit. Pa i thënë as hap
sytë, as hiqmu sysh, Toba
vazhdonte ta kish me sy të mirë dhe dukej se, sa i përket dashurisë së tyre, e
kish vënë festen mbi sy.
Syyy, sy, sy,
fishkëlleu prapë. Pati një si trallisje përfund barkut. Kish dëgjuar se
njerëzit e dalë bote binin në njëfarë jermi shpirtëror, pas të cilit ruanin nga jeta e tyre e
mëparshme vetëm ngjarjet e këndshme, si edhe një listë të përciptë, pa
fryrje-shfryrje rrembash, të vuajtjeve. Pat pasur edhe ajo ditë të këndshme,
madje të lumtura, por asnjëra nuk i kujtohej ashtu siç do të kish dashur ta rijetonte
qoftë edhe në copëza. Mbante mend hollësira pa fund, por nuk e gjente veten mes
tyre, as si pronare, as si skllave të tyre, a thua se qe tymi i pakrehur a
shpirti i dalë nga një damixhane, ku damixhane ishte jeta e dikurshme.
- Fragment nga "Mortët", roman (1988 / 2020), botoi Naimi, Tiranë 2020
- Romani "Mortët" onLine
Hapësira ku s’jam as askush e as tjetërkush / një bisedë e shkurtër për Gjuhën Shqipe
1. A është e rëndësishme për brezat e rinj të shqiptarëve jashtë vendit që të
ruajnë gjuhën shqipe? Nëse po, për çfarë mendoni se u shërben?
Më duket jo e rëndësishme, por e domosdoshme gjer edhe vetëm për hir të letërsisë shqipe, që ka nevojë të ngutshme për lexues të paprishur nga mendësitë e deritanishme dhe degëzimet e tyre. Njëherazi, si gjuhë e rrallë e një kombi që këto kohë ka nisur të fitojë emrin e saktë mes të tjerëve, shqipja mund t’i ndihmojë të punësohen në vende, për të cilët ka mjaft kërkesa dhe pak konkurrencë.
2. Gjuha shqipe – ndihmesë apo pengesë për integrimin e shqiptarëve jashtë vendit?
Falë dhuntive të jashtëzakonshme të shqipes për „të mësuar” e përdorur gjuhë të tjera, sado të vështira qofshin, s’mund të jetë veçse një ndihmesë.
3. A duhet të
ketë një politikë shtetërore për mbështetjen e përhapjes së gjuhës shqipe në
botë dhe cili është roli i insitucioneve shtetërore në këtë proces?
Mësimi i gjuhës amtare në mërgatë mbetet një akt „i mbyllur”, shpesh vetjak ose në grupe të vegjël, pakashumë si vetë mërgimi dhe, për shumë arsye, nuk i ka për zemër ndërhyrjet zyrtare gjer edhe kur ato vijnë për të ndihmuar. Mes mërgimtarëve dhe zyrtarëve që veprojnë në vendlindje marrëdhëniet nuk janë gjithmonë si në shtyp, në shkresa e në këngë popullore. Nismat e të dyja palëve ndaj mësimit të gjuhës përcaktohen nga pse-ja e tij – dhe përgjigjen e zgjedh secili mërgimtar më vete. Të mos harrojmë se shqipja moderne nisi të mësohet nga jashtë brenda, jo e anasjellta, përmes abetaresh e librash të shkruar e të botuar në mërgatë. Ndaj edhe nevojitet një program afatgjatë për mësimin e shqipes, tani nga brenda (kam parasysh shtetin), hartuar në bashkëpunim me ata mërgimtarë që jo vetëm e ruajnë shqipen, - se mund të ruash një gjuhë edhe duke folur me vete, derisa vdes, - por edhe e flasin dhe e shkruajnë në nivel të epërm.
4. Përtej politikave shtetërore, cilat mendoni se mund të jenë rrugët më efikase për mbështetjen e mësimit të gjuhës shqipe jashtë vendit?
Këmbëngulja e prindërve dhe e gjyshërve për t’i bindur pasardhësit e tyre ende-pa-gjuhë amtare se shqipja është shumë më tepër se çdo trajtë a shprehí e hapësirës së tanishme shqipfolëse. Po të rimerrnim një shprehje hebraike, do të mund të thoshim: Nuk ndihem krenar se i kam gjyshërit dhe prindërit shqiptarë, por fëmijët dhe nipërit.
5. Çfarë është për ju gjuha shqipe?
* Ardian KYÇYKU
(pseudonime letrare: Ardian-Christian
Kyçyku / Kuciuk), lindur në Pogradec më 23 gusht 1969, autor i mbi 50
librave origjinalë shkruar në gjuhët shqip e rumanisht. Mbaroi studimet e larta
në Fakultetin Histori-Filologji të Universitetit të Tiranës. Është doktor i
shkencave filologjike, doktorand në teologji dhe profesor universiteti. Mes
viteve 2008 dhe 2020 ka qenë dekan dhe rektor. Autor i kursit universitar „Elemente të kulturës dhe qytetërimit
ballkanik” (nga viti 2002), ku, për herë të parë në arsimin e lartë rumun,
i kushtohen disa kapituj letërsisë shqipe; i librit „Outizëm dhe pagjumësi” – studime mbi disa autorë e krye/vepra të letërsisë
shqipe (2013), dhe i „Një alfabet i
poezisë shqipe” – 101 autorë shqiptarë në rumanisht (2003). Bashkëthemelues
dhe bashkëdrejtues i Revistës Haemus (Bukuresht, 1998) dhe i „Kurs intensiv për mësimin e gjuhës shqipe”
(nga viti 2010).
Çelësi i një kulle / Nga "Home"
E hante për herë të parë krejt i vetëm
atë zemër. Dhe fyti i qe tharë si tokë djerrë, dhe do të kish pirë gjak nga
gjaku i vet, po të mos qe shpikur fërneti. Kish dalë kulle marrakëmbthi, duke
dihatur i përlotur nga pesha e vet, - e cila sikur i qe trefishuar, ngaqë e
kish thithur të gjithë shpirtin nga Tirana, ku Suzi këndellej klubeve me një
dashnor të ri, - dhe qe ulur në një mejhane buzë portit, e nuk qe ngritur veçse
pas shishes së dytë. Ishte krejt axhami, i panjollë, në botën e madhërishme dhe
shkatërrimtare të pijes, prandaj edhe vetëm atëbotë pat mësuar ç’lloj
dehjeje kishte. Nuk e gjetëm duke qarë, duke puthur pijetarë e pijetare të
tjera, nuk e gjetëm duke mbajtur fjalime, duke kënduar, sharë politikanë e jetë
muti, apo duke bërë sherr në përgjithësi, me ajrin plot kripë e jod të huaj. E
gjetëm me atë kokën e madhe mbështetur mbi grushtet prej muratori të lindur,
symbyllur, tek përsëriste dy fjali, thelbin e të cilave e morëm vesh muaj më
vonë, pasi e vetmuam (vetmohuam?) në skërkën tonë.
- Urdhëroni çelësin e kullës, të
dashurit e mi, - thoshte, dhe: “Kulla është plot me libra”.
Pastaj na kish buzëqeshur, na kish përkëdhelur flokët, kish mbështetur atë kokën e madhe herë në gjoksin e njërit e herë në supin e tjetrit, dhe qe përmbysur nën tryezë për të nxjerrë shumë më tepër vrer nga sa bart një njeri i rëndomtë. Ishte vreri i mbledhur brenda njeriut që s’ka mundur ta nisë pijen në kohën e duhur, ose, siç ngulmoi njëri prej nesh: vreri i një brezi që s’kishte ku të kthehej.
Ajo që është shkruar / nga "Incógnito..."
28.
Dhe ishim puthur në të gjithë parqet e kryeqytetit atë natë. Dhe ishim puthur në të gjitha rrugicat, në të gjithë klubet, në të gjithë autobusët e vonuar, mbështetur pas të gjithë mureve që ende nuk qenë shembur nga shurra e nga parullat. Dhe u puthëm edhe pranë shtëpisë së saj, rrëzë një pallati të sapondërtuar ku nuk banonte njeri. Mundoheshim t’i jepnim zemër njëri-tjetrit, ndonëse zemrat nuk na dilnin as për vete. Ia mora fytyrën në duar. E mban mend? Të kam parë gjatë dhe thellë atë natë. Buzëqeshnim me sy të shkëlqyer. Po të rrinim edhe pak, do të dilnim mendsh, edhepse nuk ishim krejt brenda. Eteshim të ndaheshim sa më parë. E putha në ballë, në faqe, pastaj në buzë. Në faqe, pastaj në buzë, u ndamë. U ndamë një çast. Një çast ajo më mbërtheu. Ajo më mbërtheu për qafe qeshëm. Qeshëm prapë iku. Iku. Më përshëndeti me dorë. Pohova dhe i dhashë një puthje me dorë, me frymë. Në ballë, në faqe iku. Nuk di sa frymë më mbeti. E ndoqa me sy tek ecte drejt hyrjes. I shkova pas i trullosur. Hipa mbi një bordurë. Ajo ecte drejt hyrjes së saj. Shtrëngova nofullat. Por asgjë nuk kafshojmë dot. M’u drodh ashti i trupit. Në faqe në buzë me cigaren në njërën dorë. Me cigaren në njërën dorë e me çakmakun në tjetrën e vështrova për herë ndoshta të fundit. Iris, Iris, thashë. Dhe duke qeshur me sy, lëpija lotët, - se ndarjet nuk janë femërore, apo mashkullore, - që më mblidheshin në mustaqe. I thashë me vete: “Për një gjë do të të lutem…” Drita e shtëpisë së saj kërceu para hyrjes së pallati. U mundova t’ia puthja me mend hijen që iu shformua. Isha stepur. Me atë hije ngjante tani dashuria jonë. Me gjakun që u bë pellg mbi mure. Një gjak si hi i përzjerë me dritë hëne. I thashë pa zë: “Mos e vrit veten, shpirt... Mjafton kjo ndarje...”. Siurdhëron! Gjithçka në rregull. Hiqmu sysh, kërmë! Do të të bëj fërtele, gërmadhë, o dështak! As Zoti s’do të të njohë për krijesë të vetën. Ashtu do të të bëj. As Zoti nuk të njeh pasi të kem vepruar unë. Siurdhëron! Kam një mi në zemër që kur u ndava nga Irisi. Nuk besoni?! Ndoshta keni të drejtë: ndoshta kam dy minj. Siurdhëron!… Endeshin qindra xixëllonja atë natë mbi lumë. Pasqyroheshin zbehtë mbi ujërat e hirta, unë lahesha. Dola në bregun tjetër, lakuriq. Doja të ngjitesha deri te kisha. U ngjita. Muret e gdhendura në gur vezullonin butë. Ishin shandanët e vjetër, kthinat për qirinj, altari, të gjitha të gdhendura në gur. Kjo ishte njëfarë zemre në thelb të gurit. Nuk di se si ndjehesha ashtu. Doja të shtrihesha aty, të plasesha si i vdekur. Rashë në gjunjë. Vërtet më vinte rëndë t’i rrëfehesha një Zoti të njohur nga të gjithë, si me thënë: të botuar, por gjithsesi rrëfehesha në një drejtim. Deri atë çast nuk më qe dukur vendimtar besimi në Zot, se dukej sheshit sa vdekatarë e pa rëndësi ishim. Po atë natë ndjeva se Zoti ishte tek unë, kurse unë isha i qetë. Mëkatet e mia nuk më dukeshin kurrë të llahtarshme apo të padëgjuara dhe nuk vuaja nga ideja se mos, duke ia rrëfyer, do ta lebetisja. E dija tashmë se dashuria falas nuk lebetitet nga asgjë: është ajo që është shkruar. Lakuriq siç isha, dola jashtë dhe u ula te pragu i shpellës. Nuk kisha ftohtë. Cili nga ne është oshënari, pyeta. Një mendim më preu më dysh, dhe njëra nga dy pjesët e mia dha shpirt me një lehtësi që desh më çmendi: i pata fshehur thellë e më thellë mrekullitë e mia, i ngutur nga frika qesharake dhe e pështirë se mos kushedi, në dalldi e sipër, do të isha i detyruar t’i ndaja me derrat, - “Mos u hidhni derrave xhevahire”, siç thuhej në Bibël, - dhe, pa e ndjerë, atje, “thellë e më thellë”, atyre u qe zënë fryma, qenë fikur.
Dështimi si modus vivendi në Ballkan / esse - fragment(e)
“Në dimrin e vitit 2019, në Bukuresht ndodhi diçka që duhet të bindë se Fundi
i Botës, ai I Panjohuri, mund të vijë pikërisht siç nuk e pret dot askush
(pavarësisht sa fjalë ka në gjuhë). Sepse secili prej nesh e harton Fundin e
Botës në bazë të ëndrrave të paplotësuara. Një shi i zakonshëm dimëror u shndërrua
befas në akull, mbështolli gjer edhe degëzat më të holla, fijet e mbrame të
barit, kangjellat, çatitë, muret, madje edhe, - poetikisht, por aspak rastësisht:
kutitë e mëshirës dhe të postës. Në vetëm pak orë, pemët nisën të thyheshin,
ngaqë akulli tkurrej dhe pesha e gjithçkaje nuk qe parashikuar të duronte aq ujë të ngrirë e aq ngrohtësi të shpenzuar
për ngricë. U shembën shumë çati e mure, plasën trungje, shtatore, shishe, gurë,
fjalë të urta. Vërtet mbeteshe pa gojë para një befasie të atillë, e cila, po të
shkruhej si poezi, do të tingëllonte të paktën e pabesueshme. Ishte një metaforë
gati e njësuar me atë që njeriu i sotëm po i përgatit vetes duke kërkuar me çdo
çmim një jetë më të mirë, pa marrë parasysh se një jetë më e mirë (jo më e
bukur) nënkupton një vetmim më të madh. I zhveshur nga çdo pushtet, si ajo
foshnja që vjen në botë pa asgjë dhe që po aq e varfër kthehet në(n) tokë, gjatë orëve aq të bukura e të frikshme të
ngrirjes, u duk sikur gjithë ç'mund të na falte kjo jetë ishte poezia mes së cilës
u gjendëm dhe së cilës nuk mund t’i shtohej, hiqej, apo korrigjohej (apo
korrigjuhej) asgjë. Një poezi që ishte varg pas vargu Fundi i Botës, por më i
lehtë e pakrahasimisht më i bukur nga ç’e kishim përfytyruar. Poezi, të cilën
njeriu, as me arritjet marramendëse të teknologjisë e as me forcën e pafundme për
të ndrequr a prishur, nuk e vinte dot
në fjalë. Madje
as nuk e kopjonte dot pikërisht ngaqë nuk ishte autori”.
Triumphallus
Plaku erdhi sërish buzë Detit të
Zi për të blerë një sy. Por edhe për të kaluar një muaj tjetër mjalti.
Zakonisht kthehej në Perëndim me një muaj mjalti më shumë dhe me të njëjtin
numur sysh. Pesë vjet e gjysmë më parë, tek vërente i trembur se si gjysma e
gjërave që mund të shihte kish nisur të gjysmohej, vendosi të këshillohej me
një falltare aziatike. Kish edhe ai të drejtën të shihte si dukej dynjaja dhe
qëniet që e popullonin para se të jepte shpirt. Falltarja i hulumtoi yjet dhe
satelitët, guriçkat qiellore dhe shtjellat e pluhurit, i lëçiti runat, ra në
kllapi largpamëse, u fjalos gjëregjatë me ca shpirtra, i shkoqiti letrat e Tarot-it,
dhe ia tha troç: Atje ku t’u fik, po atje
duhet ta blesh. Plakut i qe fikur syri i djathtë në vendlindje, papritmas,
në gjumë, dhe pat ngelur i çmeritur nga pamëshira e fatit. Plaku nuk e pat
humbur syrin as gjatë Luftës Botërore, kur rreziku që ta humbje njërin, apo
edhe të dy sytë, ishte dy herë më i madh se rreziku që të humbje kokën. I vinte
rëndë të blinte një sy të majtë në vendlindje, ndoshta ngaqë përbuzte mënyrën
se si e shihnin të vetët botën. Për më tepër tani kur vendet ishin në bashkim e
sipër dhe ai mund ta blinte syrin në një hapësirë pakrahasimisht më të gjerë,
ishte pakashumë njëlloj sikur ta blije atje ku të qe fikur. Pat marrë vesh
asokohe se kafshëve të Ballkanit u qe
dhënë leja të ngjëronin ca botë të lirë me vështrim, dhe pat arritur në
përfundimin se sytë e kafshëruar nga pamundësitë janë më të gjallë, më të qëndrueshëm,
sepse kanë parë shumë në burgimin e
tyre.
Pensioni i dilte e i tepronte Plakut që të blinte nga barbarët gjer edhe syrin e ndonjërit prej zotave të tyre. Mund t’u falte, në këmbim, ose si bonus, nëse shtrohej nevoja, syrin e vet të shuar, bashkë me një nga ato kutiza qelqi ku prehen mbetjet e shenjtëve, në varësi të shitësit, që të vendosej në ndonjërin prej muzeumeve a mejhaneve të çartura që hapeshin këtejpari çdo muaj. Mbi kutizën prej qelqi mund të gdhendej fjalia „Sy perëndimor - sheh atë që s’ta pret mendja”.
"L'anno in cui fu inventato il cigno" / videolettura
"L'anno
in cui fu inventato il cigno" Romanzo tradotto dall'originale in
rumeno ("Anul
in care s-au inventat lebăda", Bucarest 1997) da Giuseppe Stabile
Pubblicato da Besa Muci
L'immagine in copertina: Ardian-Christian Kyçyku
Nardò, Italia 2021
Ideazione, sceneggiatura, riprese (Pogradec, Albania; Bucarest, Romania), montaggio e voce: Ardian-Christian Kyçyku
Musica: Frammento di J. S. Bach, Suita Francese n. 5 in sol maggiore, BWV 816: III. Sarabanda, interpretata da Vadim Chaimovich
Sono stati utilizzati anche brevi pezzi di vari materiali cinematografici
Fonte: Youtube
RO: "Am privit oraşul. Fereastra înaltă nu-mi permitea să văd pământul, trecătorii, cuplurile de îndrăgostiţi, curvele şi nici şoaptele somnoroase ale serii. Lumina agonică a zilei ninsese peste lac, încet, mută, ca să ia forma unei piramide cristaline, înfigându-se din ce în ce mai adânc în apele întunecate. Apa se luminase fulgerător, amuţită poate datorită absenţei oricărei schimbări în ritmul veşnic, pe urmă devenise pământie, pe urmă: de un verde închis, gri, bleu marin, neagră, iar sângele acestor transformări, uimit şi rarefiat în aceeaşi muţenie supraumană, se vărsase lent de-a lungul orizontului. Nici o pasăre, nici un zbor, nici un zâmbet. Sângele a fost la început roz, pe urmă portocaliu, albastru visător, bleu. Cu ochii închişi, mă gândeam că astfel se lăsa noaptea peste tărâmurile morţii frumoase, în care trăiesc fiinţe dure şi neasemuit de iubitoare, fiinţe tăinuite în chiar deschiderea lor şocantă, în sinceritatea cumplită a celor care nu cunosc spaima falsă faţă de moarte şi nici tăria ipocrită şi otrăvitoare a oamenilor sclipitori, dar văduviţi de suflet; astfel se lasă amurgul şi noaptea peste tărâmurile morţii frumoase în care oamenii nu numai că nu se tem de moarte, ci şi visează la ea ca la o femeie, zboară cu ea, mănâncă cu ea, dansează cu ea, zâmbesc cu ea. Mă gândeam că deseori sperma era pentru trup ceea ce era lacrima pentru suflet. Şi cât ai clipi din ochi, cât ai clipi din puşcă, cerul s-a aplecat peste bolta orizontului şi-a înghiţit, într-o iubire lipsită de cuvinte, toate culorile absenţei sale, toate dorurile şi rănile logicii, toate regretele absenţei noastre în el, şi nu ştiu cine a plâns sau s-a plâns în mine; ştiam doar că suta de ani nu dura mai mult, nu durea mai mult, iar eu puteam s-o trăiesc în linişte, fără grabă, puteam chiar s-o înghit, şi să zâmbesc copilăreşte cu dorinţa de a vrăji o altă expresie sau formă a timpului. Eram singur, o piatră ar fi crăpat în locul meu, nu eram din piatră…"
[Ardian-Christian Kuciuk: "Anul în care s-a inventat lebăda", roman, București 1997]
Oneline
Oneline - An unrestored tribute to those who refuse to change their Gift.
Concept, script, shooting and editing: A.-Ch. Kyçyku. All rights reserved.
Balcanon
Në vend të shumësit
[Hormoni kundër neuronit. Mërgim i krahasuar. Padija e lexuesit mesatar si përpjekje e kaosit për të fituar mëvetësi midis botës zanafillore dhe asaj virtuale. Gjuha – shtëpi e qënies, por sidomos qënia – shtëpi e Gjuhës. Jemi si e sa flasim. E tashmja përreth letërsisë dhe e Tashmja e Letërsisë. Globalizimit i vijnë në ndihmë edhe ata që e dënojnë, edhe ata që e çmojnë. Atlase, letërnjoftime, letër. Lindja si trajtë e zgjeruar kulturore e hapësirës ballkanike; Perëndimi si trajtë e ngushtuar politike e Evropës së Përhershme. Tematika e kohës; koha e stilit. Dy kultura – në pabarazi të përhershme. Recensere in-humanum est. Vuajtja që pranon gjithçka dhe vuajtja që të pranon. Tri rënie të letërsisë. Kujtesa dhe „një thërrime jete pa tmerre”. Mirëqënia biologjike si përmasë e anonimatit. Mes kritereve, lexuesit dhe tjetërsimeve. Vlerat, çmimet, Çmimi. Struktura: kristal dhe piramidë, ose shkencë në letërsi dhe anasjelltas. Shkenca u kushtohet pritjeve të shumicës, por bëhet nga një pakicë. Metafora – mjet thelbësor në hulumtimin e letërsisë. Nga “kafsha politike” tek “kafsha që metaforizon”.]
Shadow's Theoreme - animation
Concept, script, original graphics, editing: A.-Ch. Kyçyku. All Rights reserved
Roje falas dhe ujdira
Pa mbërritur ende tek gushkuqi[1] - zogu, apo shpirti që më ndihmon më tepër se çdo libër të udhëtoj në kohë, - e rraha çështjen me shokët dhe ndërmorëm një veprimtari që ishte vendimtare sa ç’ishte edhe e fshehtë. Ai që tradhëtonte, gjer edhe pa dashje, bënte hak jo vetëm t’i hahej koka (si ndëshkim, jo si shprehje adhurimi), por edhe t’i pritej gjuha. Se ç’ma doje jetën me kokë e pa gjuhë, pa kokë e me gjuhë, me kokë e gjuhë, por pa nder e rrjedhimisht jetë?! Për ne jeta ishte nder dhe nderi – jetë. Jetonim në një truall me bukuri të lartme, por ku, siç thoshte im gjysh: „Po të kishe bisht, ta prisnin; po mos kishe, ta ngjitnin”. Tërthorazi i binte që, po të kishe kokë, ta prisnin; po të mos kishe, s’të ngisnin. Rrëfenjat dhe sajesat e Poradecit (qytetit, jo poetit) kishin nganjëherë aq nektar ose aq helm, me përqindje që mund të të bënin shurdhmemec, sa nuk të mbetej veçse të ndiheshe askush, t’i fshiheshe gjer edhe ndërgjegjes, që Bukuria, si Vdekja, ose të dyja bashkë, të mos shihnin sa i pafuqishëm e pafajnisht i mangët je.
Në behar, veç çifteve që vinin për muaj mjalti (si armatosje kundër helmit jetëgjatë që thuhej se u kanosej martesave) rrugët e klubet ishin plot me shkrimtarë, shumica të realizmit socialist. Vite më vonë, pasi kuptova se në fillim kish qenë Krijimi, pastaj krimi dhe i treti (i vërteti) shkrimi, do të mendoja se aq bukuri i detyronte (a i ndëshkonte) të mblidheshin si autorët në vendin e shkrimit. Bujtnin të vetmuar, por më shpesh në tufë, mbase me shpresën se gjenía dhe pushteti janë ngjitëse. Mes Udhëheqësit tashmë Legjendar, - që trashte vëllimet me kujtime, - dhe Poradecit (poetit, jo qytetit), - që endej si mes dy botësh, i vrarë për së gjalli në njërën dhe i pavdekur në tjetrën, - shkrimtarët e kohës, bij të kohës së tyre, stërviteshin fshehtas, apo pa e kuptuar, të merrnin pushtetin si etër të kohërave që mund të vinin, por pa i ndalur botimet, për të cilët më vonë u stërbetuan se i bënin nga zori.
Subscribe to:
Posts (Atom)