Pjesë e trilogjisë Homo ex Machina
Një kartë malli e çmalljeje
Pranë Urës së Qabesë
Shkretëtirë
I dashur vëlla,
Së pari uroj të jesh sa më mirë me shëndet, se shëndeti s’matet me gjë në këtë dynja. U bënë shumë mote që kur ke ikur së këtejmi dhe shpirti na është zhuritur për ty. Lusim të Madhin Zot që të të mbrojë nga egërsirat e shkretëtirës, nga ligësia e njerëzisë e nga zametet e tjera të nizamísë. Po të shkruaj sërish për të ta qetësuar zemrën e përvuajtur. Nga shtëpia i ke të tërë si kokrra e mollës. Pasi shkove nizam, jot ëmë vuajti nja dy vjet, të qau me shtatë palë lotë, po tashti është mirë. Tërë ditën e Perëndisë gatuan, thur triko, jelekë e dorashka për ty e për të afërmit e miqtë, lan e shplan, e mban shtëpinë dritë. Përditë lutet që të kthehesh shëndoshë e mirë. Me anë të kësaj karte, edhe jot ëmë të dërgon shumë të fala, të puth sytë e të lutet ta mbash veten, të durosh si burrat, gjer të kthehesh. Ky paska qenë fati ynë i hidhur: ca jashtë, ca brenda, asnjëherë të gjithë jashtë, ose të gjithë brenda.
Kokat nuk i urrente asnjë shqiponjë
"Në afrim të vjeshtës, Poradeci zbrazej. Përhapej rreth nesh, si ndonjë mjegull shpirtrash të përmallur, një heshtje që të bindte se, kur kapërcen një sinor të caktuar vetmie, nuk të nevojitet mbrojtja e askujt. Asgjë, askush s’të shkatërron, s’të vret dot në aq përmallje e vetmi, që mbase e bën njeriun të padukshëm për sytë e fatkeqësisë dhe të mortit.
Ndihesha i lindur në e me atë lloj vetmie.
Shumica dërrmuese e Kokave qenë kthyer në Tiranë e nëpër rrethe, ku duhej të flisnin gju(hë) më gju(hë) me popullin e thjeshtë, që të mund të shkruanin kryevepra, kur ne nisëm fushatën „Të lexojmë ata që ruajmë”.
the Seeners - a heart story
[EN] The traces of a blind man's cane or the rush of a heart in danger of stopping; the end of a life or the beginning of a great love; mouths, whispers, claws, flattery etc. of the past that has just passed and of some contemporary people; a story or a burning fire; a flame or a look or a butterfly or a flame as long as a look…
Concept, animation, directing, editing: Ardian-Christian Kyçyku
Prof.univ.dr. Ardian Kyçyku: Statis quo
 |
| Original graphic A.-Ch. Kyçyku |
Në krye të herës dua të falenderoj përzemërsisht bashkëpuntorët, që më ndihmuan jo vetëm me përkushtimin dhe paanësinë e tyre, por edhe me debatet shkencore, sepse, siç dihet, kur shumë koka mendojnë njëlloj, ato nuk mendojnë shumë. Duhet të theksoj medoemos edhe se, në çdo fjali të këtij punimi qëndron dashuria e kulluar ndaj Letërsisë së përhershme shqiptare, ashtu siç e njohim pas një përvoje shumëvjeçare në hulumtime shkencore, botime e mësimdhënie, dhe dëshira që mosnjohja e saj, - shpesh rrjedhojë dhe pasojë e paragjykimeve të shumëfishta e jo gjithmonë të qëllimshme, - t’ia lerë hap pas hapi vendin njohjes së saktë.
Letërsia shqiptare është një letërsi e re, me gjuhë të lashtë e histori të mbingarkuar. Statistikat ndihmojnë që, përmes kërkimesh e vëzhgimesh shkencore, të nxjerrësh nga një sasi cilësinë, jo anasjelltas, dhe të ndjekësh ecurinë e cilësisë. Statistikat japin të dhëna të qarta jo aq për qarkullimin e vlerave të mirëfillta të një letërsie, sesa për pushtimin e hapësirave botuese e mediatike nga librat mesatarë dhe / ose që ravgojnë me çdo çmim famën në vend të vlerës së padiskutueshme letrare. Si vlerë të padiskutueshme letrare kam parasysh atë që s'mund të kundërshtohet apo të vihet në dyshim veçse përmes argumentesh të shijeve vetjake apo të grupeve të caktuara, ose përmes shprehish joshkencore.
Po ndodh tani [prozë]
Në ditë të tilla nuk e vrisje
veten jo ngaqë s’kishe armë e as ngaqë ngrehinat prej ku mund të hidheshe ishin
aq të larta, saqë më lehtë mësoje fluturimin, sesa bëheshe copë në tokë. Nuk e
vrisje veten, sepse harroje. Në e shumta dy orë. Sado i vendosur të ishe për
t’u hequr qafe, vogëlimat dyndeshin aq me shumicë e aq çmeritëse, saqë
vetëvrasja të dukej e lexuar, ose e hasur kalimthi në ndonjë film. Dhe pat qenë
vetëvrasje e mirëfilltë, jo nga ato të shtirurat që duan të trondisin ëngjëjt.
Pas e shumta dy orësh, ishe gati t’u shprehje mirënjohjen e thellë vogëlimave,
që të zgjasnin jetën, duke të fikur shpirtin, sikur ky të ishte dritë sysh apo
flakëzë qiriri.
Një vogëlimë zbavitëse ma vodhi
trush vetëvrasjen. Vite më parë pata kërkuar zyrtarisht një revolver, ndonëse e vetmja që më kërcënonte me vdekje
ishte vetja. Nuk ma dhanë „për arsye shikimi në dobësim e sipër”. I ngjakësha
një ish-mikut boksier të Drejtorit të Armëve dhe vetëm një cipëzë qepe më ndakej
nga vrasësit pa dashje. Edhe miku boksier,
për shkak të shikimit në dobësim e sipër, tek u mburrej ca miqve me goditjet e
befasishme që mund të bënte, desh i kish lënë të vdekur. Ndërsa unë, - Më falni për dyshimin me bazë të
pakundërshtueshme shkencore, tha Drejtori, - mund t’ia hidhja trutë në erë
ndonjë të pafajshmi gjer edhe kur e shkrepja armën kundër dikujt tjetër, ose
thjesht në ajër.
- Edhe po ia drejtova vetes, - pyeta. Ballit tim...?!
Një skaj që i duron të gjitha
(...)
22. Sonila shtrihej lakuriq pranë meje dhe kjo nuk më çudiste. Ndihesha i qetë, sepse asgjë, madje as mungesa e plotë e çudisë, nuk më çudiste më. Fqinji më pat tërhequr vëmendjen se po bëhej gati një javë a më shumë qysh kur qe plevitosur, po shqepej me kanamicina, dhe unë, merre me mend, unë fqinji i tij më i afërt, nuk i kisha thënë as të shkuara, asgjë, madje, merre me mend, kisha bërë sikur nuk dija gjë. Njerëz ishim, dhe një të shkuara mund ta thoshim. Veç kësaj, merre me mend, ai nuk mbante mend të ishim grindur ndonjëherë, për asgjë, dhe nuk shihte asnjë arsye, për të cilën të grindeshim në të ardhmen. Dhe kishte të drejtë. Si gjithmonë. Dhe më bënin për të vjellë njerëzit që kishin gjithmonë të drejtë.
Curriculum Vitae - English
Ardian Kycyku – Pen names: Ardian-Christian Kyçyku / Kuciuk, writer in the Albanian and Romanian languages,
born on the 23rd of August 1969, Pogradec, Albania. Author of more than 55
original books (novels, short stories, plays, scenarios, scientific studies, essays,
anthologies, translations).
Bachelor of Arts at the Tirana University (Albania), Faculty of History and Philology (Albanian Language – Albanian and Universal Literature, 1991, Diploma’s work: ‘Stefan Zweig and Sigmund Freud – communions and differences’)
Doctor in Comparative and Universal Literature at the Bucharest University – ‘Directions in European Modernism and their Echo in the Interwar Period of Albanian Literature’ (1998)
University Professor (Semiotics and Communication / Techniques for writing the scientific texts).
Between 2008 and 2020 he was a dean and a rector.
Since 1998 he is the co-founder and co-director of European Review “Haemus”, which has an archive of over 9.000 pages.
Founding member of the Albanian Cultural Association “Haemus”
Copëza nga dosja / Homo ex machina: Pantomima
I moshuari Pano Mima, - që shpesh e paraqit veten si “Armiku më i rrezikshëm, ose Ai që harrohet”, - hedh në gjyq shtetin
për mospërfillje, kur zbulon se dosja e tij prej shtetasi ende gjallë nuk ka më tepër se tri fletë. “Njëra faqe përmban një jetëshkrim që ia patën kërkuar kur e merrnin në
punë. Aq. Asnjeri nuk e kish ndjekur, asnjeri nuk e kish spiunuar, asgjë. Sikur
të mos qe pjellë kurrë. Këto fletë janë njëra pjesë e dëshmisë sime, tha,
ndërsa pjesa tjetër jam unë. Peshojeni vetë çështjen: më një anë tri fletë, më
anën tjetër unë... Jam gjallë, i kam kaluar të shtatëdhjetat, jam i martuar,
kam grua e fëmijë tashmë të rritur, nipër, mbesa; kam komshinj prej një jete,
kunetër, kunata, baxhanakë, ish-shokë shkolle e pune, disa smirëzinj (por as
këta nuk më kanë paditur për gjësendi) dhe ca miq që, njëlloj si armiqtë, nuk
kanë shkruar asgjë kundër, apo pro meje...”
Pas gjashtëmbëdhjetë vjetësh, Pano Mima e fiton gjyqin dhe duhet të marrë një
dëmshpërblim prej 300 mijë eurosh. Por atij nuk i duhen të hollat. Pas bisedash
të fshehta, bie në ujdi me zyrtarët që, në vend të parave, t’i plotësohet
dosja. Për këtë zgjidhet Rrok Tupana, një shkrimtar mesatar, që dikur hartonte
kujtimet e udhëheqësve dhe të veteranëve me famë.
Në plotësimin e dosjes përfshihen hap pas hapi, herë vullnetarisht e herë
me mëditje, fqinjë, të njohur, të afërm, bashkëshortet, prindërit që kanë
ndërruar jetë dhe e dashura e parë e Pano Mimës.
Nuk dihet sa ditënetë a vite kalojnë, mes mëdyshjesh e hamendjesh, derisa
protagonistët kuptojnë se sa peshë ka arritur të ketë fjala dhe se sa e ç’fjalë
ka në këto kohëra pesha e ngjarjeve, emrave, njerëzve. Pjesa e padukëshme e
fjalëve i ndihmon të mos vdesin më “të
paditur se kaq”, por jo më të ditur nga sa duhet.
I.
Një ballkon i gjerë, disi i lënë pas dore, nga ku duket Dajti dhe disa copëza
të Tiranës së hershme. Një tryezë e madhe druri është vendosur buzë parmakut,
pranë saksive me lule të rreme, por që janë ujitur. Rreth tryezës janë tri
kolltukë të bardhë, me jastëkë të qëndisur pó me lule. Një llampadar me tetë
qirinj varet mbi tryezë. Dikush ka vendosur hijshëm dy filxhanë kafeje, dy gota
teke, një shishe konjak „Skënderbeu” dhe një damixhane me ujë.
Pano Mima është veshur me kostum të zi e me këmishë të bardhë. Mban një
kravatë të kuqe dhe këpucë të shtrenjta që shkëlqejnë.
PANO MIMA (si me vete)
Nuk kam vdekur, jo, siç do të
kishin dashur disa, madje nuk jam veshur për ndonjë varrim a mbledhje. Tani nuk
më njihni, por do më njihni. Madje nuk do më harroni kollaj. Është hera e parë
pas kaq vitesh, kur ju jeni të gjithë bashkë në një cep dhe unë i vetëm, por në
qendër. Në qendër të vëmendjes, atje
ku s’më keni lënë kurrë të rri, ndonëse e kam pasur hak po aq sa ju. Sa secili
më vete e sa të gjithë bashkë...
(Ndez një cigare)
Pse jam unë kaq i bindur që do më
njihni e s’do më harroni?! Po të ma kishit lexuar dosjen, tanimë do të më
njihnit mirë, me dhëmbë e dhëmballë, si thotë populli. Mirpo shteti nuk jua dha
të drejtën të më njihni, sikurse ma mohoi mua të drejtën për të pasur një dosje
të ndershme. Shteti ndoshta as tani nuk e pranon, por dosja e njeriut, e
shtetasit, është po aq e rëndësishme sa edhe jeta e tij. Në mos po sa vdekja...
Por nuk prish punë. Pasi të më dëgjojnë disa minuta, do të binden të gjithë,
gjer edhe hasmët më të mbrapshtë, se nuk jam kot këtu, në qendër të vëmendjes...
Troket dera.
Si puna e librit që s'ka dalë nga shtypi
“Pastaj na erdhi se ç’na erdhi, pra liria… Koha e kufijve vate, ujrat u bashkuan, janë të të gjithëve dhe të askujt. Më vonë ujrat u ndanë në parcela, më mbrapsht se tokat. Të vriste tjetri për një pëllëmbë ujë, edhe sikur të doje vetëm ta pije, sa për të mos vdekur nga etja. Ky ujë është i imi, qërrohu! Por mua s’më vriste njeri, se gjer edhe vrasësit e duan jetën e tyre më shumë se unë… Pa përmendur faktin që më mbanin mënjanë, të harruar, se s’kishte më vend për ata që nuk janë të pranishëm. Si mund të kujtohesh diku, kur je gjithmonë edhe në një vend, edhe në një tjetër, as në një vend, as në tjetrin?! Je si puna e foshnjës së palindur, e librit që s’ka dalë nga shtypi… Po ndoshta po vjen koha kur edhe unë do të dal nga shtypi…” zv.Libri – copëza jete a letre frymëzuar nga Teatri
"The viceBook" - An original play about ideological and aesthetic conflicts in the Balkan space, between different human communities and nonconformist individuals - by Ardian-Christian Kyçyku
Synopsis
Dinamit / nga "zv.Libri - copëza jete a letre, frymëzuar nga Teatri"
Fanitet Ikua i Parë me gjeminë e kopjuar sipas gjemisë së Ikos, me libra të stivosur, me llampë të ndezur peshkimi, me peliçe minatorësh, me kokore, me armë gjahu, me një çadër plazhi të zbërdhylur, me një mushama të gjelbër ushtrie.
Ikua
i Parë (ish-Ushtari
1)
Iko! Iko-o-o-o!
Ikua
Ëëëë…
Ikua
i Parë
Më dëgjon?
Ikua
Jo vetëm të dëgjoj, por edhe të njoh.
Ikua
i Parë
Me gjithë mend?
Ikua
Nuk je ti ushtari
i popullit ushtar, që më lexoi dënimin me vdekje në mungesë?
Ikua
i Parë
Unë?!
Ikua
Me vendim të posaçëm të
datës… ëëë…, the, i pandehuri Iko ëëëë… dënohet me vdekje në
litar, në bazë të Ligjit ëëë… neni ëëë… për tradhti të lartë ndaj atdheut…
Ikua i Parë
Hm, po ashtu
ishin kohërat, mor Iko. S’kishe nga të mbyteshe.
Ikua
Unë kisha.
Ikua i Parë
Të shkuara, të harruara.
Ikua
Me hak. Të kujtohet sa
kemi qarë bashkë në toskërisht?
Ikua i Parë
Nuk marr vesh.
Ikua
Nuk të kujtohen tërë ato ëëëëëëë?! Ëëëëë, ia priste njëri – ëëëë, ia mbante tjetri. Përtej ë-ve, fati vajtonte n’gegnisht.
Çmimi / fragment nga romani "Kristali dhe hienat"
- E ku ta di unë se kur afrohet Fundi? - qe nxehur Rubin Shkreta. Fundet afrohen saherë ngrihet çmimi i naftës dhe ulet ai i gjakut …
Nuk
të ka vënë njëri ty të flasësh në emër të njerëzimit, ia kish prerë Ylli. Ti shiko
fundin tënd. Se këto gjëra të duken përralla. Të duken përralla, ë? Zaten, ty
edhe vetja të duket përrallë. Tërë jetën ke qenë si një hap i lënë përgjysmë.
Tërë jetën ke fërgëlluar në hije, nën tokë, domethënë në kujtimet e të
panjohurve. U duk qysh në fund të fëminisë se do ta përtypje pjesën më të madhe
të jetës në hije. Ëndërrove të bëheshe muzikant dhe hyre në rrethin e kitarës.
I krise për ca muaj thonjtë mbi telat e kitarës, pastaj t’u tek se ishe më i
zoti në fizarmonikë. E le kitarën përgjysmë dhe hyre në rrethin e fizarmonikës.
Por e le edhe fizarmonikën përgjysmë, se të joshi piktura, dhe hyre në rrethin
e vizatimit. Pasi nxive e njollose ca kile letër të pafajshme, e le pikturën
dhe u regjistrove në rrethin e pirografisë. Doje te zbukuroje pjata druri e
bucela. Kulmi është se për të gjitha kishe nga pak talent. Mirpo kish nisur të
ta merrte mendjen sporti, dhe e le pirografinë për të hyrë në rethin e mundjes.
Boksi ishte i ndaluar. Mirpo ti e braktise mundjen dhe bëre heraherës grusht
për femrat që adhuroje, ose për një llaf goje. S’ka nevojë të të kujtoj se
hënge dru sa të rrinin sytë ndezur nga xixat edhe në gjumë. Hyre në rrethin e
futbollit, se futbollistët dilnin nganjëherë jashtë shtetit. Mirpo i bëre
naftën edhe futbollit. Hyre në rrethin e hartimit, të recitimit, të valleve, të
tornos, të teatrit, të gërnetës, të pizgës, të gajdes, të rrobaqepsisë, të
cyrles, të daulles, gjersa të dirsi qimja. Rubin Shkreta buzëqeshte i
mallëngjyer. Në të gjithë rrathët me radhë, me përpikmërinë e një sëmundjeje
vdekjeprurëse, menjëherë pas tij, pat hyrë edhe Durim Kena. Rropatej të merrte
vesh nga të tjerët se në cilin rreth kish ndërmend të shkruhej Rubin Shkreta
dhe rendte ta shkruante emrin i pari. Prandaj gjithmonë dukej sikur Rubin
Shkreta kopjonte paturpësisht Durim Kenën. Durim Kena ndofta nuk kishte ndonjë
dhunti përveç të qënit kudo e kurdoherë i pari. E falë asaj dhuntie mbase edhe pat nisur të vdiste
i pari.
Kur rrathët mbaruan, kish vijuar Ylli, gjatë një
bisede me shokët e gjimnazit, ti the me të qeshur se tani nuk të mbetej veçse
të mbaje radhën për burgosje, për varrim, ose të shkruheshe vullnetar në
Sigurimin e Shtetit. Durim Kena e pat nuhatur se ty s’të pëlqente as burgu, as
varri, dhe vajti u shkrua hafije. Kurse ty s’të pranonin hafije, se kishe një
xhaxha të pushkatuar nga pushteti popullor. Kurse Durim Kena nuk ia doli mbanë
të dilte nga hija e hafijes. Hije e vërtetë e vetes dhe e jotja, nisi t’i çonte
ditënetët nëpër mejhanet e qelbura të rrethinave, duke sharë me kast pushtetin
e duke u lutur që jeta të të gremiste edhe ty në ndonjërën nga mejhanet që kish
në dorëzim, që ta shanit pushtetin bashkë. Lutej me gjithë shpirt që të të
ndeshte diku të dehur, gjuhëtrashur, në ndonjë dasmë, në ndonjë mbrëmje
tematiko-dëfrimi, që të ta qëndiste atje ku duhej, siç vetëm ai e dinte, e të
shpëtonte nga thelbi i hijes së vet, domethënë nga hija jote torturuese. E
ke pyetur ndonjëherë veten se nga i buronte tërë ai mllef? Ngaqë ishe më i
pashëm? Ngaqë lexoje shumë libra? Ngaqë të donin femrat? Ngaqë ti ishe rritur
në një nga të paktat shtëpi përdhese, me oborr, të qytezës, e ai në një pallat
si furrik? Apo ngaqë ti kishe emrin e një guri të çmuar, kurse ai të një
procesi të pakëndshëm? Nuk të gjeti në asnjë dasmë, në asnjë dafrungë, në asnjë
mbrëmje vallzimi, në asnjë qelí, ndonëse edhe ai kish filluar të shkruante
poezi e, në orët e çlodhjes, kish arritur që dosja jote në zyrat e Sigurimit të peshonte tri herë më shumë se
ty. Ti vetëm dashuroje e lexoje. Durim Kena të prishte me miqtë e me të dashurat
dhe të trashte dosjen.
Buk(ë)uri...
Një grup pleqsh me prejardhje shqiptare vendosin të mësojnë gjuhën amtare, të cilën e kanë harruar, ose nuk e kanë folur kurrë. Mësuesi i gjuhës është një i ri që ka mërguar në fillim të viteve '90 dhe që merret me studimin e poezisë ballkanike. Orët zhvillohen në selinë e Bashkësisë. Një mbrëmje, për të fituar kohë dhe për t’ua lehtësuar mundimet, Mësuesi vendos të përdorë kryevepra të poezisë shqipe. Me atë rast nxënësve u vjen një ide e thjeshtë, por befasuese, e cila besojnë se do t’i shquajë qartë nga pakicat e tjera kombëtare, por edhe nga shumica. Askush nuk parandjen se, pasi të lexojnë dhe të përkthejnë, - bashkërisht, por edhe secili më vete, - „Vdekjen e Nositit”, ngjarja do të shkasë në(n) ca hapësira të panjohura, ku pakkush arrin të njohë veten dhe të tjerët.
Skenat: I. Buk(ë)uri... / II. Me qëllim që kafkat tona... / III. Zanore, bashkëtingëllore, aroma / IV. Uni-versum / V. Mbiemra zogjsh / VI. Kocka & ëmbëlsira / VII. Le-gjen-da / VIII. Dhe lashë një pikë gjak nga gjaku im... / IX. Minim minimorum / X. Thjesht / XI. Shpirti i atij poetit / XII. Dita e Shpalljes së Poezisë / XIII. Me ti, jo me ju / XIV. Sine ira et studio / XV. Të gjitha perdet
*
Një dhomë e madhe, me tavan të lartë, nga ku varet një llampadar i kaltëryer që
nuk është pastruar prej kohësh. Përtej dritares gati sa krejt faqja e murit
përballë duken fjollat e dëborës që bie ngadalë dhe disa sorra që sikur kanë
ngrirë në degët e pemës së vetme të oborrit. Djathtas dritares është dera e
zyrës.
Jashtë po ulet muzgu.
Majtas ndodhen: një tryezë e vogël dhe një karrike druri, ku
Mësuesi i Gjuhës Amtare ulet kur nxënësit mbajnë shënim, ose bëjnë detyrat. Në
mes të dhomës janë mbi dhjetë stola druri pa mbështetëse, renditur në trajtë
gjysmërrethi, me kujdes, gati sikur të jenë gurë varresh, ose kryevepra
ende të pakuptuara skulpture. Mbi mure rrinë varur disa fotografi të mëdha me
pamje nga deti, nga malet, në të gjitha stinët, dhe copëza vallesh të hershme.
Kornizat e fotografive janë të lyera me
varak. Mes fotografive është një tabelë e zezë shkolle. Rrëzë murit të
djathtë ndodhet një raft i vogël librash, pa asnjë libër.
Miki po bën pastrim me një leckë të lagur.
MIKI
Uri e madhe, zoti Mësues, uri e madhe...
MËSUESI (Me të qeshur)
S’ka vdekur njeri nga kjo... E dini që, në shqip, fjalët uri dhe bukuri rimojnë? U-ri
– buk-uri. Madje fjala bukuri ka brenda edhe bukën,
edhe urinë.
MIKI
Sa gjë e bukur të mësosh gjuhë të huaja! Kur isha e vogël,
ëndërroja të mësoja nja dhjetë gjuhë të huaja, por s’më lanë hallet. Erdhi martesa,
fëmijët, vdekjet e prindërve... Si përfundim, po harroj edhe gjuhën amtare...
Tani rri e pyes veten se mos jam pjellë kështu...
MËSUESI
Si kështu?!
MIKI
Së-prapthi, pra. Pa prindër, e martuar, me fëmijë, e robtuar... I bie që fëminia të vijë pas vdekjes së këtyre, Zot na ruaj, ose pas vdekjes sime...
Në vend të autorit, në vend të librit
[Mund të thuhet se] atij që i është dhënë Gjuha, i është
dhënë medoemos edhe letërsia, dhe kush ka Letërsinë, s’ka si të mos
ketë edhe gjuhët. Në një çast të caktuar, ngrehinat e librave nisin të
krisen dhe atëhere secili autor provon diçka njëherazi të stërnjohur, të
pashmangshme dhe të papranueshme: kalimin e kohës. Ky mund të jetë
fatal për shkrimtarë të të njëjtit brez dhe fatlum për autorë që, përmes stilit
dhe kumtit të tyre, bëjnë pjesë në brezninë e përhershme, ku
sundojnë emrat dhe jo numrat dhe ku çdo kohë u nënshtrohet librave, jo
anasjelltas. Veçmas në epokën e tanishme, kur gati gjithkush ngutet të shkruajë
të paktën një libër, kur konkurrenca në media është kaq e
pafré, (sa çdo autor i përkushtuar, përmes së shkruarës, duhet së pari të
shpëtojë shpirtin, që të mund të bëjë art – dhe pastaj të bëjë art, që të
shpëtojë shpirtin), dhe kur kriteret e vlerësimit të letërsisë dhe të përhapjes
së saj mbahen peng jashtë artit, kalimi i kohës shndërron pjesën më të madhe të
koncepteve, njëlloj sikur të jetë vetë vdekja, ose harrimi.
Po t’u besojmë të dhënave që sjell historia e
letërsisë, jo pak autorë hidhërohen, disa për vdekje, dhe sulen t‘i mbajnë
librat gjallë (në formë, sipas terminologjisë sunduese) përmes bëmash
jetësore, pra, duke zhvendosur pandershmërisht vëmendjen e lexuesit. Vetëm pak
autorë e pranojnë se u duhet lënë vend edhe pasardhësve, - ndonjëherë madje
edhe paraardhësve në kohë, jo në thelb, - dhe tërhiqen duke ua lënë librat
lexuesve, fantazisë së tyre, botëkuptimeve që mund t’i zbresin mes dështimeve,
ose t’i ngrenë mes kryeveprave.
Për t’ua zgjatur jetën librave, më duket
vendimtare një sprovë që krijon përshtypjen se rrjedh nga lakmia apo nga etja
për pavdekësi, por që, në fakt, është skaj dhe fill i pó asaj dashurie ndaj
Letërsisë. Shpesh kjo dyndet si një pyetje plot vrull e hije morti dhe
vetmohimi:
- Çfarë nis atje ku unë si autor dhe
libri që e shkrova sikur të ishte i fundit mbarojmë?
E qartë është se vetëm mënyrat si i përballon
me letërsi të ndershme vuajtjet dhe çnjerëzoren mund t’i japin secilit autor vendin
si emër, kurse trojeve nga vjen dhe gjuhës së brendshme – çmimin e saktë
shpirtëror në ardhmëri.
Meqë mërgimi ka diçka jo vetëm në rimë
nga burgimi dhe murgimi, vazhdimisht më vjen
ndërmend një parabolë. Kur duhej t’u paqtonin shpirtrat murgjve të rinj, - të
cilët i drobiste dhe ua rrëmbente mendjen malli për vendlindjen dhe të afërmit,
- pleqtë e Malit të Shenjtë Atos u përcillnin vegimin e një pararendësi: “Kur
të mora ty, tha Zoti, në vendin tënd vura një ëngjëll”. Dëshmitë ishin të
shumta dhe të pakundërshtueshme.* Nuk mund të thuhet se ikja e shkrimtarëve
dygjuhësh e mbush vendlindjen e tyre dhe letërsinë me ëngjëj, por padyshim
duhet pranuar se, pavarësisht trojeve ku jetojnë, mungesa e tyre sjell libra të
paktën në një gjuhë.
* Shih edhe Stareţul
Efrem Katunakiotul / Kryemurgu Efrem
Katunakioti, Editura Evanghelismos, Bukuresht 2004.
Nga "Trialog" [Ese ndërdisiplinore mbi lidhjet e letërsisë me mërgimin dhe me gjuhët që ajo zgjedh për të ruajtur Kujtesën dhe Metaforën], Librarium Haemus, 2016 - work in progress
Dorashka për dritë e hije
Dritat e venitura të sallës zmadhonin pastaj hijen time mbi rrugicën para shtypshkronjës dhe roja vejevinte brenda hijes si ndonjë skllav i mësuar me vdekje pa pikë shprese. Fjalë të zbrazëta më bymeheshin në kokë, falë varfërisë së xhepave, njëheresh me hijen, në shqip, dhe ndonjëherë i thoja me zë, se askush s’ma dinte gjuhën. Ashtu largoja sadopak trokamën e mbytur të tastjerave, që ngjasonte me një ushtri karkalecësh të padukshëm e të uritur. Po hynte një pranverë tjetër, me gjëmën e shndërruar në ngjyra e bindje fluturake se njerëzit në përgjithësi, ose në thelb të tyre, nuk janë aq të poshtër sa duken, ose sa hiqen. Si jeta, mendova pa zë. Si pas një nate të zjarrtë në shtrat, pasuar nga makthi se asaj s’po i vijnë, po i vonohen, nuk do t’i vijnë për nja nëntë muaj e ca zakonet, - ashtu m’u duk vetë jeta, mirpo ajo jetë as nuk mbetej shtatzanë, e as nuk lindte gjë për të qenë. Jo rrallë pata dyshuar se mes shtypjes së shkrimeve, kalimit të bojës përmes plumbit, vulosjes në letër dhe jetës sonë kishte një lidhje të errët, që na shkretonte duke na bindur se po mbushemi me shkëlqim. Tundimi për të vrarë veten më sulmonte veçanërisht në këto ditë, në atë orë, kur roja binte në hijen time si në një çarg, si në një rrjetë peshqsh, a si në një qese për kapje fluturash, dhe ndihej disa herë më mirë se sa unë që isha, në mos vetë hija, të paktën ati i hijes.
Loja e fjalëve dhe e gjërave / Nga romani "Mortët"
Para se të mbështillej me çarçaf, piu disa gllënjka nga gota e komodinës. Lëngu sikur i rrodhi nëpër rremba. Ndofta uji qe shndërruar tashmë në hashash. Sheh uji ujin e bëhet hashash, mendoi. Përndryshe: pse gjërat dukeshin si në ato orët kur shikimi i njerëzve dobësohej, ndërsa ai i bufërve forcohej?! Kaq e thellë të ishte lidhja jonë me racën e bufërve, sa këmbenim dritë shikimi?!
Kuja e erës i ravijëzoi
në kujtesë, me dy-tri njolla të vakëta, fytyrën e ligur, me atë lëkurë ngjyrë
pluhuri, të Viron Tobës, rrethuar nga sy vetullpaqethur bufërish. Sy, sy, syyy, fishkëlleu me vete. Shpesh
Viron Toba ankohej se s’i punonin mirë sytë, megjithatë, pa rënë në sy, ua
bënte oreçast me sy grave të botës, ndërsa Lola Mortit ia shkelte syrin në një
mënyrë të posaçme, pavarësisht se të njohurve u thoshte se ajo, me krenarinë e
saj dhe me qëndrimin e paepur, i vriste sytë. Ngaqë ia pat vënë syrin me kohë
dhe ngaqë ish zvarritur qençe për ta shtënë në dorë, ai gati e përpinte me sy;
ndonjëherë, kur ajo, sa çel e mbyll sytë, ia shkelte syrin si me shpoti ndonjë
rioshi, të cilin Toba e kishte halë në sy, ai hiqej sikur s’i trembej syri. Por
ngaqë nuk e kishte (akoma) krejt të
vetën Lola Mortin dhe ngaqë rivalët
nuk ia mbushnin syrin, mbyllte njërin sy, të paktën sa për sy të botës, dhe
sillej sikur s’ia kish zënë syri tradhtitë e sajuara të asaj që betohej se e
donte sa sytë e ballit. Pa i thënë as hap
sytë, as hiqmu sysh, Toba
vazhdonte ta kish me sy të mirë dhe dukej se, sa i përket dashurisë së tyre, e
kish vënë festen mbi sy.
Syyy, sy, sy,
fishkëlleu prapë. Pati një si trallisje përfund barkut. Kish dëgjuar se
njerëzit e dalë bote binin në njëfarë jermi shpirtëror, pas të cilit ruanin nga jeta e tyre e
mëparshme vetëm ngjarjet e këndshme, si edhe një listë të përciptë, pa
fryrje-shfryrje rrembash, të vuajtjeve. Pat pasur edhe ajo ditë të këndshme,
madje të lumtura, por asnjëra nuk i kujtohej ashtu siç do të kish dashur ta rijetonte
qoftë edhe në copëza. Mbante mend hollësira pa fund, por nuk e gjente veten mes
tyre, as si pronare, as si skllave të tyre, a thua se qe tymi i pakrehur a
shpirti i dalë nga një damixhane, ku damixhane ishte jeta e dikurshme.
- Fragment nga "Mortët", roman (1988 / 2020), botoi Naimi, Tiranë 2020
- Romani "Mortët" onLine
Subscribe to:
Posts (Atom)