Dearection - a very short film

Një plak i panjohur niset për udhë me tren. Shpejt e në mënyrë të shkallëzuar, gati gjithçka shndërrohet në film, ndërsa filmi: në jetë. Disa mbase thonë: Dhe u bë film; të tjerë mbase thonë: Dhe u bë jetë... Nuk i zgjedhim kujtimet që na pushtojnë gjatë udhëtimeve, ndoshta as gjatë udhëtimit të mbramë. Ndonjëherë kjo na bën të lumtur, herë tjetër na huajson, e herë të tjera na bën të lumtur përmes huajsimit, ose anasjelltas. Kjo shije mrekullisht befasuese e jetës më është veguar edhe falë një shprehjeje të hershme gjetur në letërkëmbimin e tim stërgjyshi, Aleksandër Kyçykut, nga viti 1956: “Shpirt kemi, shpirt s’urdhërojmë”. As ne, as vdekatarët e tjerë.

Lidhjet e pashkëputura letrare shqiptaro-rumune

Lidhjet e pashkëputura letrare shqiptaro-rumune

Siç jetoj atje ku s’jam...

[Koha Ditore, Prishtinë, rubrika 7 Shkronjat]

LETRA. E lidhur nyje me fjalën dhe me shkronjat. Një nga kujtimet e mia të para: gjyshërit sapo kishin lyer shtëpinë e madhe prej qerpiçi dhe më kishin vënë të flija në mes të dhomës. Llampën e kishin mbështjellë me një letër të shkruar, - mbase nga fletoret e nënës sime, - që drita të mos më vriste sytë. Hijet e fjalëve ndeheshin mbi mure, me të gjitha përmasat, në trajtë kafshësh, zogjsh e insektesh, duke drithëruar nga nxehtësia, shartuar me copëza hijesh të tjera. Jashtë binte dëborë. Mbaj mend dhembjen e hidhur të qafës, se nuk dija ende të lexoja dhe i shihja të gjitha nga poshtë lart, shumicën sëprapthi, por nuhasja që diçka e pazakontë më kish zënë peng. Më vonë, kur rrija në dhomën e katit të dytë, atje ku im gjysh Vangjel Koci pat murosur një dritare për ta shndërruar në raft librash, mundohesha të zbuloja fjalë nëpër hijet e gjetheve. Pastaj letrat që shkrova e më shkruan, letrat që nisa t’i haja pa ditur pse e, mbi të gjitha, një letër e vitit 1960, të cilën gjyshi tjetër, Llazi Kyçyku, ia dërgonte tim eti që kish filluar studimet në Bukuresht: Fort i dashur Djali ynë, na dërgo fjalë, shumë, ose pak, por përhera. Në Pogradec ka pasur gjithmonë njerëz që ushqeheshin me letra e me fjalë.

"the Point"

Synopsis: Shpesh, gjer edhe pa e ditur, njeriu shndërrohet në vështrimin e vet dhe nuk është më tepër se një kërkim. Ndërsa Drita e Epërme, në thjeshtësinë e saj të papërshkrueshme, gjendet qoftë edhe në një pikë të vetme ndriçuese. Thuhen shumë gjëra për të caktuar se cili e kërkon tjetrin i pari, por e qartë është se Drita gjithmonë (të) gjen. Çastet e takimit, - që ndonjëherë zgjasin sa një jetë, - janë quajtur vegim, frymëzim, akt krijues etj. Por fjalët janë të pafuqishme edhe për të përmbledhur ngjarje shumë më të rëndomta se sa e mësipërmja. Autori

"Si" - teatër, 2018

"Dramë e paaftësisë në pushtet dhe pas tij, “Si” është edhe një himn kushtuar Metaforës dhe atyre që i shërbejnë, jo rrallë duke u flijuar, të paktën metaforikisht.

Deri në mbyllje të ngjarjes nuk vdes asnjëri nga të pranishmit, mbase as në sallë". Autori

onLine / Fragment

Kopiright... [Në 75 vjetorin e lindjes së tim eti]

Poradec, 3 tetor 1971. Foto: Misto Cici

Më 30 qershor, çdo vit, im atë, Kopi Kyçyku, ka ditëlindjen. Jam një ndër vdekatarët që nuk mundin ta besojnë këtë fakt, për shumë arsye. Një nga kujtimet e mia më të hershme pamore është me tim atë shtrirë në shtratin e spitalit në Pogradec, me krahun në allçi, pasi pat shpëtuar gjallë për fije nga rënia në një hon miniere, ku pat hyrë të ndihmonte një jetë të rrezikuar. Radha e atyre që vinin t’i uronin shërim të shpejtë ishte e gjatë. Im atë i falenderonte dhe bënte shaka.

Qysh nga ai çast e pashë mbi njëzet herë të sapodalë nga hone llojesh të ndryshëm, ku smirëzinj, ziliqarë, verbanë e sehirxhinj vrastarë u ropatën ta mbytnin, duke harruar që ai dinte not si pakkush. E unë edhe sot besoj se ai që di not, pluskon lirshëm edhe në ujra, moçale e hone metaforikë. E shihja si hero dhe, përkundër rritjes sime, që shpesh cilësohej e parakohëshme, përkundër akullsisë çmitizuese që rrënjos me kohë në qënie dhuntia e të shkruarit, im atë nuk ra kurrë në greminën e së rëndomtës.

About literature and more... [RO]

Pjesa e pakripur e lotëve [prozë]

Shkrimtarit iu morën mendtë dhe ndali para një morie peshqsh që e shihnin sikur të mos kishte vëllim. Sytë e tyre i kujtuan flluskat e filxhanit të kafesë: sy ziliqarësh, sipas plakave. Priti që të shembej duke i rënë akuariumit vigan me ballë, dhe përfytyroi se si ata qindra peshq do të dyndeshin mbi sallë e do të kërcenin për të vdekur mes djathtrave, sapunëve, shishkave të parfumit, pjatave, gotave, koshave, verërave, llampave, veglave të rrojes e të ndërtimit, por edhe nëpër gjinjtë, xhepat, çantat e blerësve. Falë ujit që do të arrinte gjer në gju, - si gjaku në luftrat e qëmotit, - mund t’i shpëtonte vdekjes duke notuar. Pak vetë dinin not si ai.

- Po nga i sjellin? - pyeti zëri i një fëmije.

- Nga deti, - e sqaroi një zë gjysheje.

- Bashkë me ujin?

- Jo, jo. Ujin e përgatisin këtu.

- Po nuk ngordhin rrugës këta?

- I sjellin po në një akuarium. Dhe i derdhin në të këtushmin.

- Po pse nuk i therin para se t’i sjellin?

- Që ne t’i shohim të gjallë. Dhe që askush të mos pandehë se kanë ngordhur kohë më parë.