Teksa ai shtynte me kushedi ç’gënjeshtra të padëmshme këmbët e rraskapitura nga aq rendje, ata e prisnin me padurim, prisnin zjarrin e mrekullueshëm, zjarrin, me të cilin kishin për të pjekur mishrat, bukën, mbase edhe mendimet.
Prisnin edhe zjarrin që do t’u ngrohte vetmitë e sapozbuluara, ndonëse ushqimi ishte për ta një lloj vetmie dhe anasjelltas.
Ai e mbante zjarrin mes shuplakave, rendte gjithnjë e më me vështirësi, në çdo çast i duhej të shpikte shpirtin dhe ta mbante gjallë me fjalë të bymyera apo me klithje të brendshme apo me joshje nga ato të ëngjëjve, por nuk ndalej; tashmë, në fakt, as që mund të ndalej, kurse ata vazhdonin ta prisnin të drithëruar, klithnin nga lumturia, nga habia, nga padurimi, fishkëllenin, përplasnin duart e këmbët.
Kur adhurimi i tyre u bë i pazakontë dhe jo krejt i shëndetshëm, ata përpiqeshin me gjithë shpirt që ta preknin sadopak, ta puthnin ashtu kalimthi, në vrap e sipër, ta shihnin nga afër, mbase me shpresën se kësisoj do të mund të zhvatnin ndonjë copëzë nga heshtja e tij apo nga e pazakonta, pa ditur se në ato çaste, në atë shpejtësi, qoftë edhe një puthje, qoftë edhe një prekje shkitazi, kishin për të djegien e një tehu thike.
Hapat e fundit ai i pëshkoi pothuajse i vdekur. Edhe ai vdiste një ditë. Thëngjijtë e ndezur i shkanë duarsh, iu derdhën anembanë, ranë mbi kokat e tyre, mbi flokët, mbi këmbët e zbathura, mbi sisët e grave, mbi një pjesë fytyrash, dhe ata kurrsesi nuk kishin pritur një fatkeqësi të tillë. Nisën të kujisnin, të ulërinin e të fërshëllenin të zhgënjyer, të fyer, të tërbuar, teksa adhurimi i pak minutave më parë iu blatohej tani pritësve që arrinin t’i shuanin thëngjijtë sa më shpejt. Përdornin kryesisht plisat, pluhurin e udhëve, shputat e tyre të argasura, madje edhe shurrën.
Ai kish rënë diku mbas turmës. Kur rrekej t’i hapte sytë për herë të fundit dhe të shihte se ç’po bëhej me zjarrin që pat sjellë, kuptoi se qepallat i qenë përvëluar dhe se mund të shihte edhe pa dashur, se do të vdiste me sy hapur. Në shuplakën e majtë i kish mbetur ngjitur vetëm një thëngjill, sa për vete, sa një flakëzë qiriri.
Pasi e tërhoqën zvarrë dhe e mbërthyen për shkëmbi, ai përfytyronte se si Shqiponja do të ulej mbi të, do t’ia ngulte kthetrat në kurmin e sfilitur dhe se si ai, përjetësisht i kryqëzuar, as gjallë-as vdekur, do t’i pëshpëriste Shqiponjës:
- Hamë, hamë… Më mirë ti, sesa ata…
Në ato çaste, ata vinin drejt tij duke mbllaçitur Shqiponjën.
Prisnin edhe zjarrin që do t’u ngrohte vetmitë e sapozbuluara, ndonëse ushqimi ishte për ta një lloj vetmie dhe anasjelltas.
Ai e mbante zjarrin mes shuplakave, rendte gjithnjë e më me vështirësi, në çdo çast i duhej të shpikte shpirtin dhe ta mbante gjallë me fjalë të bymyera apo me klithje të brendshme apo me joshje nga ato të ëngjëjve, por nuk ndalej; tashmë, në fakt, as që mund të ndalej, kurse ata vazhdonin ta prisnin të drithëruar, klithnin nga lumturia, nga habia, nga padurimi, fishkëllenin, përplasnin duart e këmbët.
Kur adhurimi i tyre u bë i pazakontë dhe jo krejt i shëndetshëm, ata përpiqeshin me gjithë shpirt që ta preknin sadopak, ta puthnin ashtu kalimthi, në vrap e sipër, ta shihnin nga afër, mbase me shpresën se kësisoj do të mund të zhvatnin ndonjë copëzë nga heshtja e tij apo nga e pazakonta, pa ditur se në ato çaste, në atë shpejtësi, qoftë edhe një puthje, qoftë edhe një prekje shkitazi, kishin për të djegien e një tehu thike.
Hapat e fundit ai i pëshkoi pothuajse i vdekur. Edhe ai vdiste një ditë. Thëngjijtë e ndezur i shkanë duarsh, iu derdhën anembanë, ranë mbi kokat e tyre, mbi flokët, mbi këmbët e zbathura, mbi sisët e grave, mbi një pjesë fytyrash, dhe ata kurrsesi nuk kishin pritur një fatkeqësi të tillë. Nisën të kujisnin, të ulërinin e të fërshëllenin të zhgënjyer, të fyer, të tërbuar, teksa adhurimi i pak minutave më parë iu blatohej tani pritësve që arrinin t’i shuanin thëngjijtë sa më shpejt. Përdornin kryesisht plisat, pluhurin e udhëve, shputat e tyre të argasura, madje edhe shurrën.
Ai kish rënë diku mbas turmës. Kur rrekej t’i hapte sytë për herë të fundit dhe të shihte se ç’po bëhej me zjarrin që pat sjellë, kuptoi se qepallat i qenë përvëluar dhe se mund të shihte edhe pa dashur, se do të vdiste me sy hapur. Në shuplakën e majtë i kish mbetur ngjitur vetëm një thëngjill, sa për vete, sa një flakëzë qiriri.
Pasi e tërhoqën zvarrë dhe e mbërthyen për shkëmbi, ai përfytyronte se si Shqiponja do të ulej mbi të, do t’ia ngulte kthetrat në kurmin e sfilitur dhe se si ai, përjetësisht i kryqëzuar, as gjallë-as vdekur, do t’i pëshpëriste Shqiponjës:
- Hamë, hamë… Më mirë ti, sesa ata…
Në ato çaste, ata vinin drejt tij duke mbllaçitur Shqiponjën.
(1990)
Vizatimi: A.-Ch. Kyçyku
No comments:
Post a Comment