"I mbeteshin edhe rreth dy orë derisa të mbërrinte në qytetin
ku, sipas të gjitha gjasave, do të jepte shpirt. E bezdisnin këto ‘rreth’,
‘pothuajse’, ‘pakashumë’, sepse ai e nuhatte kohën gjer edhe me thonj, jo më
kot njihej si njëri nga shitësit më të aftë të sahateve dhe orëve të dorës, -
pavarësisht nga marka dhe viti i prodhimit, - por ecuria e gjërave në Ballkan
ende i nënshtrohej një kohe më vete. Ia kishin sjellë zorrët në fyt ecejaket e
fshatarit me violinë pa dy tela, që tani kish hequr dorë nga dëshira për të
biseduar me dikë tjetër dhe ia kish marrë një ligjërimi të pahonepsshëm, plot
barsaleta fshati, cit me emra të përveçëm, e pas çdo rrëfimi lëshonte ca grahma
të qeshure dhe u ngulte të gjithëve me radhë nga një vështrim qesëndisës, duke
pritur që ata të gajaseshin së qeshuri, ose të pranonin në heshtje se ishin
derdimenë. Tha se jeta ishte punë muti. Shtoi se kjo
zonë ishte e mallkuar dhe s’do të ngrinte kokë në jetë të jetëve. Shfreu se
këtu vetëm pijanecët dhe bythëqirët mund të ishin të lumtur. Tha se këtu më
mirë të hidheshe nga treni a të vareshe pas ndonjë dordoleci. Tha se Zoti nuk
na kish krijuar për t’u zbavitur e për qejf, po për punë rraskapitëse,
përndryshe nuk do të na kish vënë nga dy duar e një fallus, por dy falluse e
një dorë, sa për t’i rënë me dorë. Gruaja që pinte cigare në
korridor bëri një gjest neverie. Ç’ke, zonjë, ia ktheu fshatari. Mos më thuaj
që s’e ke kapur ndonjëherë me dorë… Njëri nga burrat e dhomëzës çaploi syrin e
majtë, lëpiu buzët dhe i shkrofëtiu fshatarit:
