Çmimi / fragment nga romani "Kristali dhe hienat"

 

- E ku ta di unë se kur afrohet Fundi? - qe nxehur Rubin Shkreta. Fundet afrohen saherë ngrihet çmimi i naftës dhe ulet ai i gjakut …

Nuk të ka vënë njëri ty të flasësh në emër të njerëzimit, ia kish prerë Ylli. Ti shiko fundin tënd. Se këto gjëra të duken përralla. Të duken përralla, ë? Zaten, ty edhe vetja të duket përrallë. Tërë jetën ke qenë si një hap i lënë përgjysmë. Tërë jetën ke fërgëlluar në hije, nën tokë, domethënë në kujtimet e të panjohurve. U duk qysh në fund të fëminisë se do ta përtypje pjesën më të madhe të jetës në hije. Ëndërrove të bëheshe muzikant dhe hyre në rrethin e kitarës. I krise për ca muaj thonjtë mbi telat e kitarës, pastaj t’u tek se ishe më i zoti në fizarmonikë. E le kitarën përgjysmë dhe hyre në rrethin e fizarmonikës. Por e le edhe fizarmonikën përgjysmë, se të joshi piktura, dhe hyre në rrethin e vizatimit. Pasi nxive e njollose ca kile letër të pafajshme, e le pikturën dhe u regjistrove në rrethin e pirografisë. Doje te zbukuroje pjata druri e bucela. Kulmi është se për të gjitha kishe nga pak talent. Mirpo kish nisur të ta merrte mendjen sporti, dhe e le pirografinë për të hyrë në rethin e mundjes. Boksi ishte i ndaluar. Mirpo ti e braktise mundjen dhe bëre heraherës grusht për femrat që adhuroje, ose për një llaf goje. S’ka nevojë të të kujtoj se hënge dru sa të rrinin sytë ndezur nga xixat edhe në gjumë. Hyre në rrethin e futbollit, se futbollistët dilnin nganjëherë jashtë shtetit. Mirpo i bëre naftën edhe futbollit. Hyre në rrethin e hartimit, të recitimit, të valleve, të tornos, të teatrit, të gërnetës, të pizgës, të gajdes, të rrobaqepsisë, të cyrles, të daulles, gjersa të dirsi qimja. Rubin Shkreta buzëqeshte i mallëngjyer. Në të gjithë rrathët me radhë, me përpikmërinë e një sëmundjeje vdekjeprurëse, menjëherë pas tij, pat hyrë edhe Durim Kena. Rropatej të merrte vesh nga të tjerët se në cilin rreth kish ndërmend të shkruhej Rubin Shkreta dhe rendte ta shkruante emrin i pari. Prandaj gjithmonë dukej sikur Rubin Shkreta kopjonte paturpësisht Durim Kenën. Durim Kena ndofta nuk kishte ndonjë dhunti përveç të qënit kudo e kurdoherë i pari. E falë asaj dhuntie mbase edhe pat nisur të vdiste i pari.

Kur rrathët mbaruan, kish vijuar Ylli, gjatë një bisede me shokët e gjimnazit, ti the me të qeshur se tani nuk të mbetej veçse të mbaje radhën për burgosje, për varrim, ose të shkruheshe vullnetar në Sigurimin e Shtetit. Durim Kena e pat nuhatur se ty s’të pëlqente as burgu, as varri, dhe vajti u shkrua hafije. Kurse ty s’të pranonin hafije, se kishe një xhaxha të pushkatuar nga pushteti popullor. Kurse Durim Kena nuk ia doli mbanë të dilte nga hija e hafijes. Hije e vërtetë e vetes dhe e jotja, nisi t’i çonte ditënetët nëpër mejhanet e qelbura të rrethinave, duke sharë me kast pushtetin e duke u lutur që jeta të të gremiste edhe ty në ndonjërën nga mejhanet që kish në dorëzim, që ta shanit pushtetin bashkë. Lutej me gjithë shpirt që të të ndeshte diku të dehur, gjuhëtrashur, në ndonjë dasmë, në ndonjë mbrëmje tematiko-dëfrimi, që të ta qëndiste atje ku duhej, siç vetëm ai e dinte, e të shpëtonte nga thelbi i hijes së vet, domethënë nga hija jote torturuese. E ke pyetur ndonjëherë veten se nga i buronte tërë ai mllef? Ngaqë ishe më i pashëm? Ngaqë lexoje shumë libra? Ngaqë të donin femrat? Ngaqë ti ishe rritur në një nga të paktat shtëpi përdhese, me oborr, të qytezës, e ai në një pallat si furrik? Apo ngaqë ti kishe emrin e një guri të çmuar, kurse ai të një procesi të pakëndshëm? Nuk të gjeti në asnjë dasmë, në asnjë dafrungë, në asnjë mbrëmje vallzimi, në asnjë qelí, ndonëse edhe ai kish filluar të shkruante poezi e, në orët e çlodhjes, kish arritur që dosja jote në zyrat e Sigurimit të peshonte tri herë më shumë se ty. Ti vetëm dashuroje e lexoje. Durim Kena të prishte me miqtë e me të dashurat dhe të trashte dosjen. 

Kristali dhe hienat, Frankfurt / Bukuresht 1999