(…) Erërat e vjeshtës dhe të shiut nuk arrinin të dëbonin, apo të shprishnin erërat e qytetit. Nga mishrat e përzjera me ilaçe dhe gjakra të pavullnetshëm, ai voziti nëpër shtjella gjellësh të ndryshme, avujsh fërneti e kafeje, gromësimash e urimesh, deri në aromën e dhomëzës ku do të nisnin t’i rriteshin kockat dhe të mbushej me mish. Siduket kjo ndodhte me qëllim që truri, ose zemra e stërmadhe të mos cënonin me asgjë baraspeshën e kësaj bote. Se, siç do të mësonte më pas, njerëzit me zemër ose me tru të madh nuk e kanë të gjatë. Zemra dhe truri rriteshin – jeta mpakej. Dhe anasjelltas.
Copëza nga kthimi, ose
nga rruga drejt shtëpisë së parë do t’i faniteshin kur ishte
në gjimnaz dhe kur (gjithmonë me vonesën e shenjtë a të mallkuar të
përshkrimeve) do të merrte vesh se paskësh qënë një grimë larg, ose afër
vdekjes. Copëzat i kalonin
para (brenda) sysh si në një film, por renditur ndryshe. Ai kishte
tashmë një kohë të vetën, me tjetër gjatësi dite, nate, ankthesh, përmbysjesh
shpirtërore e lartimesh, por ende nuk e kish gjetur dorën që rendiste copëzat.
Dorën befasuese, hyjnore, vlerën e së cilës e kish kuptuar më mirë pó vite më
vonë, pasi një sigurims e pat kërcënuar me shprehjen: “Po t’i premë duart, me
çfarë do shohësh, mor zagar, ë?!” Sipas përshkrimit të Mirës (e dashura e
atëhershme), nga oborri i së cilës sapo pat dalë, disa djem që e mbanin veten
për gango e kishin vënë në mes dhe kishin nisur ta shtynin sa
tek njëri tek tjetri, sikur ai të ishte koha e akrepave të një sahati. Duhej të
qenë dehur, se kutërbonin si haletë e trenit. Njëri prej tyre synonte ta
shtinte Mirën në dorë dhe nuk e pat duruar dot turpin që një qorr paskësh
dalë më i fortë në betejën e dashurisë, për më tepër që edhe Mira qe e verbër
dhe vetiu, mes një qorri dhe një shikuesi, qoftë ai edhe çakërr, duhej të
zgjidhte këtë të fundit. Se ç’do bënin në këtë jetë dy verbanë?! Çdo njeriu e
sidomos çdo çifti i mjaftonte e i tepronte një verbim i vetëm. Prandaj, pas
shtyrjeve, pështymave e gajasjeve, në rrugicën e ngushtë tiranase, garipi e pat
mbështetur pas një muri prej qerpiçi dhe i kish shfryrë:
- T’i qes rrylat me kta dur,
mor qorr muti, merr vesh…
Në mungesë të syve, ai merrte vetëm vesh,
erë, frymë dhe duar. Rrylat i dukeshin si kokërdhokë sysh dhe shkulja e tyre
nuk e frikësonte. Mbret Edipi i pat shkulur vetë, kështu i pat rrëfyer Babai.
Kurse ai edhe po t’i kishte, edhe po t’ia shkulnin, pó aty mbetej. Nuk e pat
ndjerë rrezikun e thikës që i endej e etur për gjak rreth gurmazit, por i pat
ardhur ndoht, gati për të vjellë, që ai derdimeni kish gabuar gjininë e duarve,
ndoshta ngaqë edhe skota e tij (ai e quante rracë) përdornin pó
duart për të jetuar, a për të parë, dhe ato duar ishin aq të dhunshme e të
zbrazura nga poezia e epërme, sa s’mund të ishin veçse të gjinisë mashkullore,
për të mos thënë kafshërore. Por makthi dhe nënqeshja e brendshme, plot dritë,
e atyre çasteve i patën veguar të fshehtën e çdo çifti dhe shprehjen “Dashuria
është e verbër”. Vetëm kur dashuria të niste të shihte, për të zezën e
shumë vetëve, fundi i kësaj bote do të ishte fare afër, madje edhe pranë. Dhe
ajo dukej qartë se do të niste të shihte, - shenjat qenë shfaqur prej vitesh, -
si puna e atij të verbërit që humb durimin dhe heq dorë nga shpirti i vet, me
shpresën se po sheh.
Ishte ende në gjimnaz kur nuhati,
ose iu tha, se dashuria së shpejti do të hiqte dorë nga verbimi dhe
lutej vetëm që ai të mos i shihte ditët dhe vitet pas asaj gjëme. (...)