 |
| A.-Ch.Kyçyku, Pogradec 2011 |
Vetmitari i madh i letrave, murgu i paepur, luftëtari sypatrembur për të drejtat e të vobegtëve me mend shumë e fat pak. Tretej në mërgim e shkruante. Poezi, prozë, kujtime, letra, shumë letra, nganjëherë dukej sikur u shkruante edhe atyre që nuk qenë ngjizur ende në bark të nënave.
Qe detyruar të shkulej nga atdheu, duke mbështjellë rreth fytit të plasaritur nga dhembja, rrënjët plot gjak të fëminisë e të rinisë. Pat ikur, se e kishin kërcënuar me vdekje. Me vdekje nga ajo që të merr, jo nga ajo që shkruhet e lexohet. Vdekje e jotja, jo e tjetrit. Nuk kthehej më, se ata që e patën kërcënuar ishin ende gjallë. Ishin gjallë, të kamur e të fuqishëm. E shtrëngonin pushtetin gjer edhe me dhëmbët e atyre që patën vrarë pas shpine, edhe të atyre që patën blerë me kokë. Nuk kthehej, se kokës së tij ende i kanosej morti, por edhe shitja. E kur kokës i vërtiteshin si korba të uritur morti dhe shitja, nuk e kishin jetën të sigurtë as letrat e shkruara e të bardha, as boja, as letërkëmbimi, as familja.
Ashtu, bir, mos u kthe, mos ua bëj qejfin kriminelëve. Ka plot të rinj e fëmijë, që të vdesin në vend tënd. Ti vetëm mos u ndal së shkruari e së botuari. Ti mos i ler mënjanë ata që s’janë pjellë akoma. Se lotët e nënave thahen, lotët e grave e të motrave e të fëmijëve e të gjyshërve harrohen; eshtrat bëhen dhé e dheu pleh, ose poçe balti, ose qelqe për dritare, ushqim për drurët nga ku do të dalë letër për gjeninë tënde, kurse vepra jote do të rrojë në shekuj.
Djali i vrarë në kufi, mbetur si gaforre prej mishi të përgjakur, me koracën shqyer, mbi telat me gjemba, djali që do të shkruante kryevepra në poezi, në prozë, në letërkëmbim, e që do t’u mjekonte sado shkarazi, në fshehtësi, plagët e thëna e sidomos të pathënat, aq të vobegtëve me fat shumë e mend pak. Ashtu, bir, mos u tut, nuk të lemë të thahesh mbi telat me gjemba, ke një gropë falas këtu, do të t’i bëjmë të gjitha nderimet, mos u shqetëso, do të të bëjmë një qivur të vogël, do të pandehë njerëzia se është libër, që të kursesh sa më shumë letër, se ti as me vdekjen tënde nuk harxhon shumë letër, prehu i qetë, as mos e hap fjalën, mirë është të mos merret vesh që ke vdekur, zëre se nuk je lindur kurrë, nuk të lemë ne aty, ndonëse gjaku i mpiksur po merr ngjyrën e bojës, nuk je i vetëm, nuk je i vetmi, mos e lësho veten, o yll, mos ua bëj qejfin shkrimtarëve.
A.-Ch. Kyçyku, Perla - prozë e zgjedhur I, 2012