“E pinë kafenë pa shkëmbyer asnjë
fjalë.
Heshtja nuk jepte asnjë shpjegim.
Si muranat.
Kërcënuesi nuk dukej hajn, as
vrasës me mëditje – dhe kjo qe më e përbindshmja. Çfarë kish
ardhur të bënte nëse nuk kish
Vendosi ta thyente
akullin. Një herë vdiste burri.
- Bën mirë të më thuash
çfarë kërkon nga unë, - belbëzoi.
Tjetri e këqyri si me
qesëndi.
- Hm, një vezë, - tha.
- Një vezë?!
- Po, një vezë.
- Çfarë lloj veze?
- Çfarëdo lloj veze.
- Për fat të keq, s’mbaj
pula.
- As korba?
- As korba. Nuk i kam duruar dot
as vezët, as shpezët.
- E marr me mend. Po
ndonjë vezë prej guri nuk ke?
Rubin Shkreta e kishte
vërtet një vezë, por jo prej guri. Ishte një vezë prej kristali. Ia pat dhuruar
kohë më parë Ilona, për ditëlindje, me urimin që jeta e tij të mbetej e
përkryer dhe tejet e fshehtë, pjellore dhe e papërsëritshme si një vezë. Pa i
thënë kurrgjë Ilonës, ndonëse atë kohë ende flatronin në stinën e rrëfimeve nga
fëminia, Rubin Shkreta pat menduar se ajo vezë që vezullonte hyjnisht sapo ulej
muzgu, ishte statujëza më e goditur. E durimit të një fëminie
të tërë. E fëminisë së tij.
- Mos ia fshij pluhurin,
- tha kërcënuesi. Vetëm mbaje në dorë… Mbaje sikur sapo të kesh zbuluar vezën.
Ashtu.
- Vezën e kujt… - u mat
të kurreshtej Rubin Shkreta, mirpo kërcënuesi, sa hap e mbyll sytë, sa thyen
vezën, të themi, drejtoi nga veza revolverin dhe e shkrehu. U dëgjua vetëm një
gërvimë e vakët. Ciflat e vezës prej kristali brofën në ajër si një tufë
xixëllonjash apo thërrmijash akulli. Ngjarja nuk i la kohë Rubin Shkretës të
bëzante. Kërcënuesi dëboi me frymë tymin që dilte nga heshtësi dhe shtoi:
- Që ta marrësh vesh sa
nishan kam!
Rubin Shkretës i hipi
gjaku në kokë. I erdhi ta mbytte, ta shtypte si tartabiqe atë rrugaç që e
ditkej veten qitës të mbaruar. Mirpo e ftohu veten shpejt. S’kish nga t’ia
mbante. U lut që ajo vezë kristali të ishte sadopak e rreme, domethënë që
kristali të mos ishte krejt kristal, siç as jeta nuk ishte krejt jetë.
Përndryshe ajo vezë që ishte ndër pak gjërat e huaja të shenjta për Rubin
Shkretën do t’i shkërmoqej në dorë, me atë ngrohtësi e ligavitje të vezëve që i
plasnin aq herë pas kokës në fëmini.
Iu ngjeth zemra, se u
dëgjuan hapat e ëmbël të Sonyës nëpër shkallë. Kushedi ç’ëndërr vjeshte e pat
mbajtur peng deri në këtë orë. Duhej të qe vonë. Ishte çasti kur Rubin Shkreta
kuptoi me një mallëngjim të disafishtë se nuk ishte në vegim, se kërcënuesi nuk
ishte i rremë, pjellë zhgjëndrre, dhe se jeta e tij me Sonyën do të ndryshonte
kryekëput. Pa e ditur ç’bëhej, pa e ndjerë se jeta e tij qe bërë akull, si
ndonjë vezë e ciflosur kristali, para tytës së revolverit, - para së cilës
mijëra shqiptarëve u qe dukur jeta krejt e pavlerë në krahasim me nderin dhe
burrërinë, - Sonya e thirri disa herë që jashtë shtetit. Zoti e dinte
tani se cili ndodhej vërtet jashtë e cili vërtet brenda, ku jashtë e ku brenda.
- Ç’thotë? – pyeti
kërcënuesi me zë të ulët.
- Më kërkon.
- Ky është pseudonimi i
dashurisë?
- I dashurisë me të.
- Përgjigju atëhere.
- Si?
- Thuaji se je mbyllur
të shkruash. Të hipi keq frymëzimi dhe…
- Po sikur të dojë të
vijë këtu?
- Lëri dënglat me mua!
Asnjë e dashur e jotja nuk hyn dot këtu. Thuaji të bëjë një shëtitje buzë
detit. Do të takoheni tek Bar “Hawai”.
Rubin Shkreta iu
përgjigj Sonyës me zë sa më pak të shqetësuar. Ishte i vetëdijshëm se fliste si
nga llumi i një pusi, por mundohej të dukej sa më i natyrshëm, që të mos hapte
telashe të tepërta me këtë çamarrok të armatosur. Folën anglisht, se Sonya nuk
dinte shqip. Je mirë, e pyeti ajo. Shkëlqyer. E ke pirë kafenë? Kam pirë tri
tashmë. Ajo do të dilte të vraponte pak buzë detit. Mrekulli. Takoheshin në
mesditë tek Bar Hawai. E puthte dhe e donte marrëzisht. Edhe ai. Po, por ajo më
shumë. Kurse ai u përpoq të përdorte sa më shumë fjalë të njohura, tashmë
ndërkombëtare, nga ato të filmave, që kërcënuesi të mos binte në dyshime. Nga
ana tjetër, megjithë moshën e njomë, kërcënuesi mund të dinte anglisht.
- Shoh se mund të merremi
vesh, - tha kërcënuesi.
- S’besoj se kemi pse të
mos merremi.
- Je bërë ca si pulë e
lagur, por s’besoj se të ka shkuar ndërmend të lajmërosh policinë. Apo jo?
Rubin Shkreta mohoi me
të qeshur.
- Ne shqiptarët s’kemi
nevojë për ndihmën e policive të huaja, - tha.
- I mjeri ti, po u ngute
të më luash ndonjë reng.
- Nuk do të të luaj asnjë reng.
Më sheh të aftë për kurthe?
- Të shoh të aftë për shumë
gjëra.
- Atëhere po të jap besën se nuk
do të të ngre asnjë kurth.
Kërcënuesi e vështroi ftohtë.
- Qoftë!
Ra heshtja.
Kërcënuesi e përmbysi filxhanin e vet të
kafesë dhe i bëri ca shenja përsipër me gishta, thua se po shkruante një fjalë
në ajër. Ndofta dinte edhe të lëçiste filxhanë.
- Po
e përmbys edhe unë, - tha Rubin Shkreta me një rrekje për t’u miqësuar.
- S’ka nevojë, - ia preu
tjetri. Shumica e faqeve të filxhanit tënd janë shkruar tashmë. Ato që kanë
mbetur mund të t’i them unë përmendësh, pa i lexuar.
- Tingëllon pak e
dyshimtë.
- Por shqipen e vërtetë
s’e paskë harruar. Kjo do të ta lehtësojë pak gjyqin.
- Gjyqin?!
- Mos kujto se kam
ardhur gjer këtu për t’u çmallur. Dhe ta kam parë këtë surrat aq herë, sa më
vjen ndoht. Ta them pa të keq.
Rubin Shkreta mendoi se
kërcënuesin mund ta kish dërguar me shërbim i ndjeri Durim Kena. Ishin shtuar
tejmase këta vrasësit e mitur, vrasësit që s’i kapte asnjë ligj dhe që vrisnin
si për hesap të shpirtrave që i nxitnin. Vrisnin e shkonin më
tutje po aq të panjollosur sa edhe më parë. Ndofta Durim Kena, me trurin e tij
shkëndijues, kish themeluar ndonjë shoqatë të fshehtë vrasësish njomëzakë, me
duart e të cilëve majmej dhe shfrynte dufin e zhgënjimeve të një jete prej
Joshpirti. Mbase i peshkonte nëpër stacionet e trenave, nëpër bordelle famëzinj
a nëpër kanalet nëntokësore të qyteteve të mëdhenj, i lante, i ushqente ca
javë, i vishte si bij sheikësh, i stërviste, ua bënte kokën thumb me bindjen se
ishin kerubinë të drejtësisë hyjnore, dhe i shpërndante nëpër botë për të
pakësuar mëkatarë. Mëkatarë të plakur, të molepsur mbareprapë nga zgjebja e
lavdisë së rreme.
- Do të sqarohemi më
vonë, - tha kerubini. Si fillim, duhet të më pranosh në shtëpinë tënde. Do
të vij pasnesën në mesnatë bashkë me teshat dhe me veglat e punës.
- Veglat?!
- Nuk janë vegla
torture, mos u tut.
- Mendova se mos…
- Mos mendo qorrazi, se
plakesh shpejt.
- E sikur të mos pranoj?
- Do të përfundosh matanë.
E mban mend si të kërcënonte një shok fëminie? Te Varri i Qyqit do ta mbash
frymën!
Rubin Shkreta u nxeh.
- S’ka qenë shok
fëminie, - ia preu. Ka qenë Durim Kena.
Kerubini buzëqeshi. Edhe
Rubin Shkretës iu zbutën xhindet.
Binte era lojë nga ato
me vdekje. Eja të luajmë shpiash, qeshi Rubin Shkreta me vete, eja të luajmë
vdekjesh.
- Do të vendosem këtu, -
tha kërcënuesi. Mos u nxito të më bindësh se nuk bëhet. Strehimit nuk do t’i ndryshojë
asgjë. Nuk do ta fshij as pluhurin, po deshe.
Rubin Shkreta e dëgjonte
pa e fshehur bezdinë.
- Nuk je i vendosur në
duhet të pranosh të vdesësh, apo të ma huash Strehimin për ca kohë, apo jo?
- Jo, - tha Rubin
Shkreta. Do të kish qenë një romantizëm i ndërkryer.
Tjetri nënqeshi.
- Nuk na nevojitet as
bukë, as gjëra të tjera. Përveç kafeve që do të pijmë bashkë gjatë bisedave.
- Do të pijmë shumë kafe?
- Varet nga ti.
- Në ç’kuptim?
- Në kuptimin e
burrërisë.
- Gjer tani s’ka pasur
kurkush dyshime.
- Nuk thashë se kam dyshime.
- Ç’duhet të bëj tjetër?
- T’i sqarosh fqinjët dhe
të gjithë kurreshtarët, përfshi policinë, po erdhi, se më ke birësuar. E gjen
ti një zgjidhje, se je mjeshtër. I ke edhe fjalët që duhen, edhe lidhjet… Thuaj
se jam një foshnjë e pazot. Prindërit m’i kanë vrarë gjatë ndonjë lufte nga ato
të Ballkanit. Ose thuaj se më gjete rastësisht në metró. Ca të pacipë kishin
bërë plan të më shfrytëzonin si dylber, ose të m’i shisnin rropullitë gjëkundi.
Gjeje vetë si arrita të shpëtoja.
- Po vizë ke?
- Unë s’kam as
pasaportë, jo më vizë.
- E sikur shteti i
këtushëm të të shpjerë pako në Shqipëri?
- Nuk do të më lesh ti. Ose do të
vish me mua, por në një tjetër pako.
- Po
sikur të pandehin se unë jam ndonjë lapërdhar e të kam blerë nën dorë si
dylber, ose si thes të përbrendshmesh?
- Le të pandehin ç’të
duan. Ti duhet të bësh atë që të thuhet.
- Nuk dua të ta pres
hovin, po s’para besoj se do t’ia arrish qëllimit.
- Hm. Ti kujton se sot
kam hyrë në këtë shtet?! Kujton se jam krejt pa zot, pa pikë përkrahjeje?!
Rubin Shkreta e mbylli
gojën. Mundohej të përfytyronte se sa ishte tjetri në gjendje ta vriste po qe
se nuk i shkonte pas avazit. Ishte në gjendje sa më s’ka. Kishte një fytyrë të
mprehtë e të rreshkur, fytyrë mumjeje. Por mumje që hiqej si mumje. Cili çift
bashkatdhetarësh mund ta kish ngjizur këtë çilimi që, para se të krruante
hundët, kish mësuar si kriset më dysh a më trish, përfundimisht, jeta e një të
panjohuri…
- E sikur të mos dua të
bindem, - tha.
- Më dhe besën, - ia
preu djali. Po s’e mbajte besën, do të të fut një plumb koqeve. E të shkruash
pastaj elegji e të përkryesh kujtime eunukësh gjer të të bjenë dhëmbët…
- Dhëmbët i kam të vënë.
- E di.
- Më mirë futma atë
plumbin koqeve. Gjersa ia arrita kësaj dite, tregon se e kam bërë hak me diçka.
- Po të kishte qenë
sipas hakut, - shfreu tjetri, - duhej të ishe bërë shoshë qysh para njëzet e ca
vjetësh. Por të është falur ngaqë s’kishe fëmijë.
Rubin Shkreta ngriu.
- Fëmijë s’kam as tani, - u
përcoll. Mos vallë duke mos bërë fëmijë ia zgjatkam jetën vetes?!
- E sigurtë është se ua
shkurton fëmijëve, - ia preu tjetri.
Rubin Shkreta tundi kryet
njëfarësoj i mahnitur. Kish baritur edhe herë të tjera në trevat dhe në kohën
krejt të veçantë të kësaj marrëzie shkëlqimtare që po e bjerrte qënien
njerëzore duke e bindur se po e ngrinte në qiej, në këtë dredhi pa fund e krye
të gjuhës, të një gjuhe tashmë të dalë zinxhirësh, më befasuese edhe se vetë
jeta. Ende mëdyshej nëse një ditë jeta do ta mposhtte gjuhën, apo gjuha jetën.
Ishte vërtet ngurosëse kjo lloj marrëzie. Të shtinte në dorë kur s’e prisje e
siç nuk dije t’i shmangeshe. Kërcënuesi iu duk i lezeçëm. Nuk ishte ndonjë
mëkat po të pranonte të luante me të, me marrëzinë që sillte nga atdheu.
Fëminia e Rubin Shkretës pat qenë shumë e varfër në lojna. Përveç lojës me
zara, me kopsa, me pulla dhe kukamçefti mes varreve të qytezës, vetëm e rëna e
parakohshme me dorë kish
Si të jetë e thënë, tha
me vete. Si të jetë e shkruar. Jo më kot ish lutur gjatë tre viteve të fundit
që fati, apo ajo përjetësi aq e kërcënuar, ta nxirrte nga hija e dendur e
lumturive të përsëritura. Ta shkundte me ndonjë ngjarje të papritur, me ndonjë
vegim. E paskësh harruar shijen e lutjeve që të plotësohen”.