28.
Dhe ishim puthur në të gjithë parqet e kryeqytetit atë natë. Dhe ishim puthur në të gjitha rrugicat, në të gjithë klubet, në të gjithë autobusët e vonuar, mbështetur pas të gjithë mureve që ende nuk qenë shembur nga shurra e nga parullat. Dhe u puthëm edhe pranë shtëpisë së saj, rrëzë një pallati të sapondërtuar ku nuk banonte njeri. Mundoheshim t’i jepnim zemër njëri-tjetrit, ndonëse zemrat nuk na dilnin as për vete. Ia mora fytyrën në duar. E mban mend? Të kam parë gjatë dhe thellë atë natë. Buzëqeshnim me sy të shkëlqyer. Po të rrinim edhe pak, do të dilnim mendsh, edhepse nuk ishim krejt brenda. Eteshim të ndaheshim sa më parë. E putha në ballë, në faqe, pastaj në buzë. Në faqe, pastaj në buzë, u ndamë. U ndamë një çast. Një çast ajo më mbërtheu. Ajo më mbërtheu për qafe qeshëm. Qeshëm prapë iku. Iku. Më përshëndeti me dorë. Pohova dhe i dhashë një puthje me dorë, me frymë. Në ballë, në faqe iku. Nuk di sa frymë më mbeti. E ndoqa me sy tek ecte drejt hyrjes. I shkova pas i trullosur. Hipa mbi një bordurë. Ajo ecte drejt hyrjes së saj. Shtrëngova nofullat. Por asgjë nuk kafshojmë dot. M’u drodh ashti i trupit. Në faqe në buzë me cigaren në njërën dorë. Me cigaren në njërën dorë e me çakmakun në tjetrën e vështrova për herë ndoshta të fundit. Iris, Iris, thashë. Dhe duke qeshur me sy, lëpija lotët, - se ndarjet nuk janë femërore, apo mashkullore, - që më mblidheshin në mustaqe. I thashë me vete: “Për një gjë do të të lutem…” Drita e shtëpisë së saj kërceu para hyrjes së pallati. U mundova t’ia puthja me mend hijen që iu shformua. Isha stepur. Me atë hije ngjante tani dashuria jonë. Me gjakun që u bë pellg mbi mure. Një gjak si hi i përzjerë me dritë hëne. I thashë pa zë: “Mos e vrit veten, shpirt... Mjafton kjo ndarje...”. Siurdhëron! Gjithçka në rregull. Hiqmu sysh, kërmë! Do të të bëj fërtele, gërmadhë, o dështak! As Zoti s’do të të njohë për krijesë të vetën. Ashtu do të të bëj. As Zoti nuk të njeh pasi të kem vepruar unë. Siurdhëron! Kam një mi në zemër që kur u ndava nga Irisi. Nuk besoni?! Ndoshta keni të drejtë: ndoshta kam dy minj. Siurdhëron!… Endeshin qindra xixëllonja atë natë mbi lumë. Pasqyroheshin zbehtë mbi ujërat e hirta, unë lahesha. Dola në bregun tjetër, lakuriq. Doja të ngjitesha deri te kisha. U ngjita. Muret e gdhendura në gur vezullonin butë. Ishin shandanët e vjetër, kthinat për qirinj, altari, të gjitha të gdhendura në gur. Kjo ishte njëfarë zemre në thelb të gurit. Nuk di se si ndjehesha ashtu. Doja të shtrihesha aty, të plasesha si i vdekur. Rashë në gjunjë. Vërtet më vinte rëndë t’i rrëfehesha një Zoti të njohur nga të gjithë, si me thënë: të botuar, por gjithsesi rrëfehesha në një drejtim. Deri atë çast nuk më qe dukur vendimtar besimi në Zot, se dukej sheshit sa vdekatarë e pa rëndësi ishim. Po atë natë ndjeva se Zoti ishte tek unë, kurse unë isha i qetë. Mëkatet e mia nuk më dukeshin kurrë të llahtarshme apo të padëgjuara dhe nuk vuaja nga ideja se mos, duke ia rrëfyer, do ta lebetisja. E dija tashmë se dashuria falas nuk lebetitet nga asgjë: është ajo që është shkruar. Lakuriq siç isha, dola jashtë dhe u ula te pragu i shpellës. Nuk kisha ftohtë. Cili nga ne është oshënari, pyeta. Një mendim më preu më dysh, dhe njëra nga dy pjesët e mia dha shpirt me një lehtësi që desh më çmendi: i pata fshehur thellë e më thellë mrekullitë e mia, i ngutur nga frika qesharake dhe e pështirë se mos kushedi, në dalldi e sipër, do të isha i detyruar t’i ndaja me derrat, - “Mos u hidhni derrave xhevahire”, siç thuhej në Bibël, - dhe, pa e ndjerë, atje, “thellë e më thellë”, atyre u qe zënë fryma, qenë fikur.
Vështroja repartin, pemët, grinë, të kaltrën e gjelbëruar nga hëna. Për çudi, e doja këtë vend. E doja dhimbshëm, dëshpërimisht, egër, ashtu siç mund të duhet brenda vetvetes e njëjta lëndë e sendërzuar në dy pika të ndryshme. E doja siç do toka tokën, uji ujin dhe seksi seksin. Si Irisin që kisha dhe Irisin që s’do ta kisha më. Askush nuk do ta vajtonte dot këtë humbëtirë të jetës sonë, nuk do t’ia ndjente dot thelbin e gjallimit dhe të agonive sa unë. Askush, sepse kjo humbëtirë, me mrekullitë dhe dështimet shterëse kish ditur të më gjente në honin e askushëve dhe të ma vajtonte thelbin kur qëniet dhe sendet e tjera lavdonin hiçin pavetëdijshëm, pa ditur ç’ishte. Dhe fillova të buzëqeshja atje majë gurit, të vështroja çiltër. Kisha kuptuar se po e rigjeja këtë vend dhe se vetëm rigjetja do të më qetësonte. Do të kthehesha një ditë atje ku ëndërroja. Do të kthehesha vërtet i vrarë shpirtërisht, pa një jetë vetëm timen, i ndrydhur e mbase krejt i paaftë për të folur me njerëzit si më parë, por do të kthehesha. Ajo përhumbje dhe kyçje në vetvete, pa kuptuar, më kishin mbushur me një tharm, me një mundësi jete, të folmeje, dhembjeje e malli, që ndoshta s’ishte veçse nyja si perlë e lumturisë. Po si u bënë pluhur kështu aq helme e hidhërime, aq pyetje pa përgjigje e sidomos aq përgjigje pa pyetje, që më lëvrinin në deje si gjarpërinj të tërbuar, aq sa shpesh nuk mbetesha më i gjallë se një shtatore?! Apo (r)endjet brenda vetes, (një-dy, një-dy, një-dy, tre-katër, tre-katër – prapa-kthehu, para-kthehu), ngrohtësia, madje nxehtësia e tyre, por edhe kujtesa që ma mbante mallin gjallë dhe anasjelltas, mallin dhe / ose atë ngrohtësi që gabimisht e quajmë mbijetesë, më patën shndërruar në njëfarë kaprolli nga ata që ushqehen me gjarpërinj helmatisës?! Se brenda kaprojve, në mënyrë të pashpjegueshme, nxehtësia e gjakut shpërbënte helmin e gjarpërinjve dhe të ngjarjes në përgjithësi, e shndërronte në tjetër lëng, e pinte, e shtynte drejt skajeve të venave dhe të mendimit, e priste kur kthehej mbrapsht, e shtynte sërish, dhe kaprojtë rendnin më tej sikur të mos kish ndodhur asgjë. Ishte thjesht fjala për ushqim, si për lutje që fshihet nën frymëmarrje. Qeshja dhe qaja njëheresh, duke qenë i pafuqishëm dhe tepër i kapitur që të mund të besoja e pranoja sa mirë ndihem. Me siguri kështu ishte kur shpirti të shpikte duke të bindur se, në fakt, ti po e shpikje atë...
Fragment nga Incógnito [Copëza nga jeta e rojeve dhe anasjelltas] R o m a n, „Naimi”, Tiranë 2016