Books & synopsis - Catalogue

Content

The Deathers, novel, Pogradec 1988 / Bucharest 2020 [Mortët, roman, SQ]     

A Glorious and Dying Tribe – The Saga of an Oblivion, Bucharest 1998 / 2024 [Un trib glorios și muribund – eposul unei uitări, RO]  

The Rivers of the Sahara, novel, Tirana 1986 / Bucharest 1994 [Lumenjtë e Saharasë, roman, SQ]       

Home, novel [Bucharest, 2005, SQ]         

Incógnito, novel, Bucharest 2015 [Incógnito, roman, SQ]  

The Prompter’s Exodus – streodrama, Bucharest 2022 [Exodul sufleurilor – sterodramă, RO]   

You and other stories, Prose (1997-2020)      

Eye/s / Ojo, novel, ES – Bucharest 2003 [Sy, roman, SQ]      

Father / El padre, ES – Bucharest 2003 [Ati, roman, SQ]        

The year in which the swan was invented, novel, Bucharest 1996 [Anul în care s-a inventat lebăda, RO]           

Ex – novel with love & conspiracy, novel, Bucharest 2008 [Ex – roman de dragoste & conspiraţie, RO]

Empatycon or The Book of Premature Life, novel, Bucharest 2007 [Empatycon sau Cartea Vieții Premature, RO]

Pushtet

… synimi im nuk ka qenë e as besoj se do të jetë ndonjëherë që libri të bëhet sa më i besueshëm për lexuesin. Libri duhet të jetë sa më i vërtetë. Çështja e besueshmërisë i përket e gjitha lexuesit. Me vete e kam quajtur roman me fëmini, për shijen që ka fati - dhe kjo mendoj se u jep përgjigje të gjitha pikëpyetjeve teorike e kritike. Ashpërsia e zakonshme ndaj mangësive të vetes ma bëri më të qartë fëmijërinë. Ndodhi, jo pa dhimbje, zhvendosja e një bote të tërë nga gjeografia në letërsi. Pogradeci i hershëm, Tirana e gjimnazit, malli dhe pengjet e aq njerëzve që ikën pa dashuruar aq sa ëndërronin, mallëngjimet dhe hidhërimet vetjake, pamundësitë, lumturitë dhe arritja e disa qëllimeve në jetë etj. Gjeta madje disa përgjigje edhe për krisjen e madhe që pat ndodhur në fatin tim pas largimit nga atdheu. Dyzimi i Gined Enkelanës, më fuqishëm se ai i Home Çkenës tek „Home”, më qartë se i shqiptarit tek „Ëngjëjt e tepërt”, më poetik se sa ai i Ilirit me një sy tek „Sy” etj, më ndihmuan të stërvitem me një gjendje që mund të përshkruhet si koha kur vdekja të mban ndarë nga klasikët, kurse jeta - nga miqtë dhe nga smirëzinjtë, por sidomos të mban larg vendlindjes. M’u fal një pamje më e përsosur e pjekurisë, e pleqërisë së mundshme, ose e vdekjes së parakohshme. Të gjitha janë shprehur me shqipe shpirtërore në roman. Autori

"Dija vetëm se atë vit kur varreza më fali trëndafilin, Komandantit i qe tekur ta pagëzonte Enkelanën Qyteti i Luleve, (mbase i qenë veguar para kohe malet me lule që do të rropateshin t’ia davaritnin kutërbimin e krimeve) dhe shyqyr që s’i pat rënë udha nga varret, se do ma kish këputur trëndafilin fatsjellës. Asgjë më tepër, por as më pak. Përndryshe, kalëroja drejt thelbeve, drejt përfundimeve dhe aty ku mbaronte një djegie, një lumturi, niste tjetra. Ose ndodhnin të gjitha njëheresh. S’mund të jem i saktë. E gjitha më kujtonte fatin e thëngjijve në mangall: digjeshin, shndërroheshin ngadalë në hi, dhe s’mund të përcaktoje se cili digjej më shumë, para a pas të tjerëve. Thëngjijtë ishte jeta ime, kurse hiri – mbijeta. Sepse hiri m’i mbante fshehur thëngjijtë, me gjithë dhembjen, dhimbsurinë, mallin, mallëngjimin dhe ëndrrat e tyre nga sytë e të tjerëve e sidomos nga pështymat. Një thëngjill mund të cilësohej shajnia ime mes varreve, me trëndafil në dorë, duke e gdhirë si puna e fëmijëve të dikurshëm, që, për të dhënë sprovën e parë të burrnisë, viheshin ta gdhinin mes varrezës. U ktheva në Enkelanë edhe më i dashuruar, me trefish më shumë miq në botën tjetër, se sa në këtë botë. Thëngjilli tjetër vezulloi mes liqenit dhe sheshit para hyrjes në parkun e Drilonit, ditën kur Komandanti bujti si përvit të shpinte kokallat dhe të mufaste kujtimet. Kisha dalë me Arielën për piknik dhe autobuzi na kish ndalur mes misrave e ferrave ndanë rrugës, sepse po vinte Komandanti. Dy javë më parë qenë dyndur në qytet toga ushtarësh të zgjedhur, topa, mortaja, tanke dhe dy nëndetse të vogla. Kur Komandanti po na përshëndeste si puna e atij sazexhiut që flladit kakofonitë e një gazele, isha gjendur mes veturës së tij dhe Lasgush Poradecit që ndodhej në shesh bashkë me vajzën e madhe. Krokama e parrullave, përbetimeve dhe urimeve më kish topitur. Edhe Komandantin, edhe Lasgushin i shihja për herë të parë gjallë. Pata qënë ca kohë bebëza e njërit prej syve të Komandantit, mirpo më kishin pushuar nga heroizmi, sepse më pat zënë gjumi nga kapitja dhe nuk e pata hapur bebëzën në kohën e duhur. Isha ende i magjepsur nga muzika dhe përndritjet e verbit lasgushian. Në përputhje me vegimet e mia prej xhindi bibliotekash e kinemash, librat e Lasgushit ishin stër-libra. E shndërronin letrën e vet në atllas ngjyrë qielli vjeshtor dhe mbanin era mysk, unap e hënë pesëmbëdhjetëshe edhe sikur t’i shfletonin parreshtur qënie me dhëmbë të prishur, me ndjenja të mykura, dështakë e papagaj që ishin zënë jo me lot, najrí* e spermë, po me jargë, edhe sikur t’u vije flakën apo t’i burgosje në ndonjë nga shumë depot e atdheut e të vëmendjes. Thëngjilli im pipëtiu në shesh. Komandanti zbriti nga vetura dhe u kthye me sytë largpamës nga mileti. Lasgushi sapo qe kthyer në drejtim të Enkelanës. Ja, më foli thëngjilli: historia, poezia dhe ti. Po, ia ktheva: ja dy pushtete, njëri me sot – me nesër, tjetri me nesër – me përjetë, mirpo është edhe një pushtet i tretë këtu, ndofta i treti – i vërteti. Një pushtet që s’e njeh ende askush, por që do të ndihet një ditë. Sepse ky është pushtet njerëzish që vdesin të rinj e me shumë pengje e malle, një pushtet që vetëm ndihet, nuk flet shumë, nuk mban shënime, nuk mburret, nuk zë vend as në kujtesën e njerëzve, as në vëmendjen e tyre. Ky pushtet vetëm vepron. Në heshtje, me përkushtim të frikshëm, pa mëshirë, njëlloj si arti, njëlloj si sëmundjet, si shpresa, si vdekja, si ngjallja, si diplomacia a triplomacia e të shumtëve. Hëpërhë ky pushtet më ka mua, jeton, vepron dhe shprehet përmes meje. Më vonë, shohim e bëjmë. (...)

---

* Duhet të jetë fjala për lartimin, fluturimin, pezullinë mbinjerëzore. Shqipërim, ose sajim i imi.
________

Fragment nga Ki$land - roman me fëmini, Librarium Haemus 2014
Një dëshmi e autorit
Foto: A.-Ch. Kyçyku

Thematicon

Ese në një fjali / Eseuri dintr-o frază / One sentence essays ©

[SQ] Shorti i titullon shënimet „Thematicon” (thur me mend edhe rimat Thaliaticon dhe Thanaticon). Si në Eastories – titull i një cikli skenarësh, Thematicon-i është hartuar nga Shorti prej Them, Thema/tik dhe kon, që edhe në shqip, edhe në rumanisht përshkruan thjesht hapësirën ku Shorti çon jetën dhe dorëshkrimet. Jeta në e nga një kon – hijeje, terri, muzgu, drite, varet. Ai bën jetën e tërhequr të një tetëdhjetë vjeçari, të themi, i bindur se disa viganë të artit rrinë nëpër cepa ngaqë nuk i nxe pjesa tjetër e botës. Padyshim që nuk ka zgjedhur tërheqjen që të bëhet vigan. Ai vetëm s’ka mundur të mos tërhiqet. Qysh në fëmininë e hershme ka ëndërruar një cep ku të mos e plagosin për vdekje dhe nga ku të mos lëndojë njeri. Vite më pas shkroi se „Në gjeometrinë e epërme cepi ka formë maje”. Bashkautori, RO, 2023

[RO] Shorti își intitulează însemnările „Thematicon” (face și rimele Thaliaticon și Thanaticon). Ca și „Eastories” – titlul generic al ciclului de scenarii, Thematicon este compus de Shorti din Them (spun, rostesc – alb.), Thema/tic – temă, tematic/ă, și con (care și în albaneză – kon, și în română descrie simplu spațiul în care Shorti își duce viața și manuscrisele). Viața într-un și dintr-un con – de umbră, penumbră, beznă, amurg, lumină, depinde. El duce viața retrasă a unui octogenar, să spunem, convins că unii uriași ai artei stau prin colțuri fiindcă nu-i încape restul lumii. Sigur că nu a ales retragerea ca să devină uriaș. El doar n-a putut să nu se retragă. Din fragedă copilărie a visat la un colț în care să nu poată fi rănit mortal și din care să nu poată răni pe nimeni. Ani mai târziu a scris că „În geometria superioară, colțul are forma unui vârf”. Coautorul, 2023 

Cărți care îl sărăcesc pe cititor, creându-i impresia că le poate îmbogăți - și cărți care îl îmbogățesc fără a-i permite să le sărăcească

Libra që e varfërojnë lexuesin, duke i krijuar përshtypjen se mund t'i pasurojë - dhe libra që e pasurojnë pa e lejuar t'i varfërojë.

*

*

Me vete

 

[Prozë e thyer]

Tim eti, Kopi Kyçykut

(1943-2024) 

 

Shtëpiza për qirinj – po ai vit

Kur më qëndruan pranë

vetëm Zoti dhe muzika

 

Udhëtimi i tim eti

Zgjati sa kalimi

I një qiriri

Nga tryeza për „të gjallë”

Tek tryeza e „të fjeturve”.

 

Pët disa grima u enda symbyllur

Me qiririn në dorë, si lutje,

mes dy botësh.

Zgjidhe vetë ku dëshiron të digjesh, i thashë pa zë

 

M'u kujtua këshilla e shitësit plak të qirinjve:

Mos ndizni qirinj të mëdhenj pranë të vegjëlve, zotni, ju lutem,

Se i djegin në brinjë dhe i përkulin,

i gjunjëzojnë... para se ta përmbushin flijimin...

dhe ua çojnë dëm dritën e papërdorur

 

Më erdhi rëndë të dilja:

Nuk qan burri në këtë moshë.

Libri i dyfishtë ose M'e fshehur sesa Letërsija

 

Teksti

Video

SQ „Kjo dashuri me siguri do vdesë, mendova aty nga mesi i një pranvere, dhe vdekja e një dashurie kurrë nuk shkruan aq bukur sa atëherë kur dashuria vritet.Nuk duhet lënë ta vrasin të paftuarit dhe çikërrimat. Askush s’mund ta vrasë më mirë e më bukur se unë. Do ta vras duke e përjetuar me fund e pa fund në fshehtësynë më të madhe. Po e jetuam më cekët, e përdhosim. Pakashumë si jeta, që meriton vdekjen, jo diçka më të ulët.” [Frymëzuar nga “M’e fshehur sesa Letërsija”, “Zo-om”, Sh. B. Naimi, Tiranë 2023] 

 

RO ”Iubirea aceasta cu siguranță va muri, m-am gândit prin mijlocul unei primăveri, și moartea unei iubiri niciodată nu scrie atât de frumos ca atunci când iubirea este ucisă. Nu trebuie lăsată s-o ucidă nechemații și mărunțișurile. Nimeni n-o poate ucide mai bine și mai frumos decât mine. O voi ucide trăind-o până la sfârșit și fără sfârșit, în cea mai mare taină. Dacă o trăim superficial, o profanăm. Oarecum ca viața, care(-și) merită moartea, nu ceva mai banal..." [Din „Zo-om”, proza, SQ, capitolul „Mai tainică decât Literatura”, Tirana 2023] 

 

EN ”This love will surely die, I thought to myself through the middle of a spring, and the death of a love never writes so beautifully as when love is killed. It must not be left to be killed by trifles and trifles. No one can kill it better and more beautifully than I. I will kill it by living it to the end and endless, in the utmost secrecy.If we live it superficially, we profane it. Like life, which deserves death, not something more banal..." [From “Zo-om”, prose, SQ, chapter “More Mysterious than Literature”, Tirana 2023]

 

Script, original graphics, editing: A.-Ch. Kyçyku

www.ardiankycyku.info 

 

Arti i verbimit / Arta Orbirii / The Art of Blindness

 

Arti i verbimit Nga dashuria e tepërt Të plagosa Jo aq për vdekje Sesa për-jetë. E më erdhi aq rëndë Sa nisa të zvogëlohesha Për t'u fshehur Nga sytë e mi dhe nga shpirti yt Nuk gjeta vend veçse në plagën që të pata hapur E më mbajte me aq dhimbsuri Për vite me radhë Duke u lutur edhe që të mbyllem Edhe të mos fikem. Nuk dija të shërohesha As të shëroja. Më pat mbetur nga zjarri hija e hirit Dhe ngrohtësi vetëm për një flakëzë Nuk dije të vrisje plagë Më pranon edhe mua, më pyete dikur Ngriva këtu jashtë Netëve më kap tmerri, se Ti mund të mbyllesh E të më humbësh Me hapat e një ëndrre të ngjethur Nga dëshira e frika Erdhe në plagë Brenda meje e teje Nga ai çast s'na pa më njeri

* Text / Script, Graphics, Editing, Voice: Ardian-Christian Kyçyku
All Rights reserved.  

Syziphos

 

Syziphos
Rrëfilm nga Ardian-Christian Kyçyku

SQ: Një himn kushtuar betejave shpesh të padukshme, ose të shformuara për art të epërm.

RO: Un imn dedicat bătăliilor deseori invizibile sau deformate pentru o artă superioară.

EN: A hymn dedicated to the often invisible, or distorted, battles for higher art.

Semyoticon: Sy – eye/s [SQ]; zi – mourning [SQ]; Phōs – a pure, brilliant quality of light [GR].

Music: Antonio Vivaldi, Concerto for two cellos in G minor, RV 531. Source YT

Script, graphics, animation, editing: A.-Ch. Kyçyku

YT: https://youtu.be/3QvmdkBilKI

www.ardiankycyku.info

Gropa të lira

 

- Me që ra llafi: të huaj që vdesin në Shqipëri ke ndërmend të çosh jashtë? Se janë shtuar si rëra e detit.

- Kështu e kanë punët e shtetit.

- Jo për gjë, po do shtohen gropat e lira për ne vendasit.

- Tani s’merret vesh se cili është i huaj.

- Duam-s’duam, - shtoi Taku, - jemi dy nga shqiptarët më të zgjuar e me shqipe më të pasur. Në mos po dy të vetmit. E meqë mëmëdheu e ka zakon t’i syrgjynosë zogjtë e vet më të mirë, ja ku jemi të dy jashtë trojeve.

- Por brenda shqipes. Dhe jashtë mësyshjeve.

- Vetëm brenda shqipes dhe jashtë mësyshjeve. Për këtë arsye s’kam mësuar asnjë gjuhë të huaj.

- Dëshmi se mëmëdheu s’është krejt hapsanë.

- Mund të jem i vetmi shqiptar njëgjuhësh. Mirë që s’më ka marrë njeri mësysh.

- Hë, se edhe gjarpri vetëm një gjuhë ka.

- Një, por me dy maja. Kjo do shkruar, për besë. Se mos harroj: ke shkruar ndonjë libër këtej?

- Më pyete një herë, - qeshi Tiku. - As këtej, as andej. Kanë vdekur shkrimtarët, a si?!

- Jo, mo, gjallë janë, gjallë… Vetëm se janë vetëm gjallë… Ke dëgjuar që të dënuarit me vdekje, kur po bëhej Franca Francë, lexonin? I kalonin orët e mbrame duke lexuar.

- Del se ma kanë falur jetën. S’lexoj dot as po të më varin.

- Lexonin para se t’i varnin apo t’u prisnin kokat. S’është për të qeshur. Librat ua hiqnin mendjen nga makthi i botës tjetër.

- Dhe kokat e prera rrokulliseshin si libra të pambaruar.

- E dija se puna me aq kufoma do të ta kish nxirë pak humorin.

- S’kam gjetur akoma ndonjë libër më bindës sesa një dopjo fërneti. Po të bëje punën time, as ti s’besoj se do mendoje ndryshe.

- Aty e kam llafin. Ta shkruajmë ne atë librin që ia kalon fërnetit.

- Më mirë presim, duke pirë, që Numratori Telefonik të bëhet kryevepër. Kështu shpëtojmë pa vdekur grykëtharë.

Gajaseshin së qeshuri si fëmijë çamarrokë, trokisnin gotat, habiteshin kur fërneti mbarohej, porositnin ëmbëlsira, asgjë tjetër, thithnin puro, vizatonin me gishta e shuplaka në tym, ndërsa kamerierët me fraqe e papionë kishin fytyra gjithnjë e më të vrerosura, a thua se gazmendi i Tik-Tak-ut u zbritej nga rroga.

Zo-om, pjesa “Pastër”

Libri i plotë në Libroteka

8 fjali

 

Ki$land
– roman me fëmini

Zotnia që mbijetonte duke gjuajtur emra dhe ripagëzonte qënie e gjëra, aq sa në shumicën e kohës s’dinte ç’emër i shkonte më për shtat atij vetë, – njëlloj sikur të qënkej thjesht një skelet, – ndihej fryti më i hijshëm i një ujdie me botën tjetër. // Se të gjallët, kur s’janë të dashuruar, kanë shumë ftohtë dhe shohin pak ëndrra.

Incógnito

[Copëza nga jeta e rojeve dhe anasjelltas]

Në këtë orë uleshim me Irisin para dritareve pa perde dhe prisnim vdekjen. // E di që, nga lumturia dhe mirënjohja, do të më duket e pamundur, por do të kem kohë pa fund për ta besuar.

Mortët

Dikush i ra portës së kalbur të kufomave dymbëdhjetë herë me radhë. Pritëm sa pritëm dhe, kur pamë se askush nuk u përgjigj, - por as pára kishim shpresë të na përgjigjej njeri, - e shkallmuam atë portë. // Pastaj u ktheva nga porta dhe vazhdova t'i bija, e më ngjante se trokisja në ndonjë rrasë të madhe varri, po s’kisha frikë se mos binte e më zinte përposh.

Zo-om

– proza

Dyzet e kusur vjet kaluan si një fishkëllimë, por nga ato të njerëzve që s’i kanë të gjithë dhëmbët. // E ndoshta pó ai zë që i pat thënë dikur, vetëm një herë, “Zgjohu: je i vdekur”, e nanuriti si për herë të fundit me një "Fli… që të jesh gjallë".

Arti i verbimit / Arta Orbirii / The Art of Blindness

 

Bookfilm

onLine

Sikur sendet të quheshin ndryshe...

(Një vështrim i shkurtër mbi vështrimin e Max Blecher-it)*

[RO]

Në Parisin e vitit 1928, kur shumica e të rinjve nga e gjithë bota endeshin të takonin dashurinë, djaloshit hebre nga Rumania, Max Blecher-it[1], që sapo kish nisur të çapitej mes të fshehtave të mjekësisë, i lë takim vetë Vdekja. E dinte se të gjithë pa përjashtim ishin të mirëpritur, por në rastin e tij, të paktën sipas doktorëve, – që kanë me mrekullitë një marrëdhënie të mprehtë love & hate, – Vdekja ka mbërritur tashmë në vendin e takimit, dhe ky vend ndodhet pikërisht brenda e rreth shtyllës kurrizore të djaloshit, si në vend të palcës e të eshtrave. Rruazat e asaj shtylle ngjajnë tani më tepër se kurrë me rrathët e trungjeve të prerë, ku plakat ballkanase lexonin fatin.

Tek luanin maskash

Dimëroi gjatë; ata e morën vesh nga ngjirja e gomerëve, nga ajo e çara si sy e tavanit që nuk e lëshoi për një kohë të gjatë atë rripthin prej hëne, dhe nga ngjarjet e papritura. Mësuan se gjatë atij dimri nuk ra shumë dëborë si zakonisht, ra më shumë llohë. Dhe e ftohta të hynte pa mëshirë kockave, shpesh gjer në palcë, si mendim a tundim i lig, gjë që u vu re në acarimin e plevititit të vjetër të Kiço Mortit, dhe atë lloj ftohme s’kish verë, çaj a hashash ta shporrte.

Si nën qiell / Ca sub cer / Like under the Sky – fragment

 

Rrëfilm nga A.-Ch. Kyçyku

Në rolin e Dëshmitarit (VO): Ligoraq Riza

 

[SQ]

Poemat tingëllonin pakashumë si më poshtë vijon:

Një cigare pa filtër / një kafe me sheqer / një çaj /

Një mollë / dy hurma farëzeza / një fletë aritmetike /

Dhjetë lekë të vjetra / pesë lekë të reja / një dollar /

Tre libra të hollë / dy libra të trashë / s’ka rëndësi autori tani /

Një penë / dy kallamare / një stilograf / një bombone

Një stemë / njëzet pulla / qeni laraman / kanarina /

Dylbia me një sy, monokli me dy lente, pena e kaltër / një shëtitje me varkë /

Dy maja pene / bluza e gjelbër / një penel / një fletore vizatimi

Unaza prej argjendi / dy varse / tri palë vathë / kravata me xixa /

Katër unaza ari / dy me gurë të çmuar / një me kokë shqiponje /

Një me kokë gjarpri / një sandviç / dy ullinj / një kanë / tetë pjata /

The Rivers of the Sahara - a novel

 

[Original title: Lumenjtë e Saharasë]

Translated from Albanian by Ukë Zenel Buçpapaj

Digital edition

Writing

 

Nën_vizime

(...)

Nuk është thjesht marrëdhënia jonë me vdekjen, e sqaroja pa zë. Ne jemi rritur mes, rreth e brenda bunkerëve. I kishim bunkerët në bahçe, pranë shisheve me verë që vjetërohet, ngulur kokëposhtë në dhé, atje ku shumica kanë lulet dhe lodrat e kafshëve shtëpiake. Luanim syllambyllas, ose luftrash, shpijash, hajdutçe etj, derisa nisëm të mbronim një atdhe, të cilin e njihnim pak dhe vazhduam ta njihnim gjithnjë e më pak. Atje kemi mësuar të mos mësohemi me vdekjen përsa kohë jetojmë e as me jetën derisa të vdesim. Mbaj mend se në një bunker të atillë putha për herë të parë Irisin dhe se bunkerët ngjanin njëherazi me ca kafka, me barqet e grave shtatzëna dhe me vetë botën.

- Çfarë fati! - ofshau një bashkëroje. E ke më?

- Çfarë të kem?

- Bunkerin, pra.

- Bunkerin s’e di, por jetën brenda tij – po.

- Mos e humb këtë rast të rrallë! Lëshoje me qira, se ka çifte që ëndërrojnë të pallohen nëpër bunkerë e shpella... As e ke idenë...

Idenë mbase jo, por bunkerët...

Spli[gh]t ose Fjalë si pasqyra të krisura

1.

Spliti vjen drejt teje si thelbi i papërfytyrueshëm i një libri, që, deri pak rreshta më parë, dukej i pranueshëm, por nuk jepte asnjë shenjë se mund të jetë kryevepër. Lodhja e syve, ose durimi pa fund i detit, bashkë me uljen ëndërrimtare të mbrëmjes, kanë kaltëruar fshehtas, sëbrendshmi, edhe shkëmbinjtë, edhe asfaltin, edhe bimësinë. Sendet duket sikur po zhyten për t’u larë, për të humbur peshë e vëllim, ose për të mërguar në një botë më të sigurt. Rruga i ngjan një gjarpëri që zgjatet si për të zhdukur kokën e vet.

Pastaj vështrimi kriset, ndahet më dysh, njëheresh me fjalët (thelbi dhe metafora që i jep jetëgjatësi mezi shquhen nga njëri-tjetri). 

Po mbyllej një maratonë në orë, jo në kilometra.

Ditënata e paharruar në Timișoara e Budapest, çmallja me Danubin dhe aromat e kafeneve me hije perandorake ishin bërë vegim. Sapo pata përfunduar "Kufij mes Teatrit të ekzistencës dhe ekzistencës së teatrit – një semiotikë e vizionit të Ingmar Bergmanit si njeri i teatrit" dhe, mbase ngaqë lajmet më suleshin nga të gjitha anët, - si fishekzjarre, për çmime letrarë e kryevepra që duheshin lexuar medoemos këtë javë, këtë pranverë, këtë vit, - fjalia që ende s'më jepte paqe ishte: Ndonjëherë caktimi i njëanshëm i çmimit përfaqëson identitetin e vetëm të shitësit.

Art/istë

15.

Ia kishin vënë emrin pareidolia. Tërthorazi, mbase nga stepja se mos fyhej ndokush, trajtohej si mangësi, jo sëmundje, ose si dalje e natyrshme nga struktura klasike e përftimit të botës. Më qe zgjuar javën e parë të shpërnguljes nga Poradeci: në çdo cep rrugice tiranase, në oborrin e shkollës, nëpër korridore, klube, parqe, rreth Sahatit, në Bibliotekën Kombëtare, nëpër kinema shihja poradecarë, shumica pleq e plaka, që sikur faniteshin për të ma lehtësuar sadopak dhimbjen e mërgimit. Nuk më përshëndesnin, bënin sikur s’më kishin parë kurrë. Tiparet dallues fshiheshin pak para se të bindesha që fytyrat e tyre u përkasin njerëzve të panjohur dhe se isha në jerm, i ograisur nga dëshpërimi. Por sidomos zogjtë ishin dhe mbetën pó ata: pëllumbat e Tiranës, sgalemët e Bukureshtit, dallëndyshet e Splitit. Ndërsa nën njërën nga portat që çonin drejt Agora-s (ku turistët mund të shihnin Katedralen, Sfinksin, luanët, shenjtorët, dasmorët, dhe të zbrisnin në qilaret e Dioklecianit, të hanin Mëngjesin e perandorit apo të pinin diçka), ma preu rrugën një buf.

Fjala buf u hap si flluskë mes zhaurimës shumëgjuhëshe.

Ex Oriente dulcibus

[Ëmbëlsirat vijnë nga Lindja / The Sweets come from the East]

S y n o p s i s 

Two elderly Albanian spouses visit their son, who has been living in Bucharest for over two decades. A bilingual writer, he also has a high position in the academic field. His parents bring lots of sweets and jam jars from home, but also an old shoebox containing several well-kept pieces of paper the son wrote when he was still in high-school. 

The meeting between the parents and the son is characterized by a humour that can also be perceived as a well-controlled explosion of longing and tenderness towards one another, but also towards the bygone Balkan life. One could even have the impression that a life apparently deprived of elementary freedoms, pressured by a dictatorship's attempts to formalize the human being, can be incredibly artistic. 

Spli[gh]t Series [II]

 

In the city of Split – which seemed to be a dream to me, a document and a film at the same time (to quote Ingmar Bergman's famous definition of cinema) – I completed “Ex Oriente dulcibus” (Ëmbëlsirat vijnë nga Lindja / The Sweets come from the East), a feature film script in Albanian, as well as a potential storyboard.

I also made some short videos. 

All my gratitude to Traduki and the Udruga KURS Split for the support and the excellent writing / shooting / living conditions.

I am posting the second part of the Spli-gh-t series here.

The other parts and a brief diary in Albanian, Romanian and English will follow.

* Spli-gh-t – my wordplay – in admiration of this place.

First part

*** These are not the photos of a tourist

Spli[gh]t Series [I]

 

In the city of Split – which seemed to be a dream to me, a document and a film at the same time (to quote Ingmar Bergman's famous definition of cinema) – I completed “Ex Oriente dulcibus” (Ëmbëlsirat vijnë nga Lindja / The Sweets come from the East), a feature film script in Albanian, as well as a potential storyboard.

I also made some short videos. 

All my gratitude to Traduki and the Udruga KURS Split for the support and the excellent writing / shooting / living conditions.

I am posting the first part of the Spli-gh-t series here.

The other parts and a brief diary in Albanian, Romanian and English will follow.

* Spli-gh-t – my wordplay – in admiration of this place.